Bizantyjski Konstantynopol oblegano w ciągu dziejów 23 razy. Gigantyczne fortyfikacje, sprzyjająca obronie topografia terenu, doskonale strzeżony port, determinacja obrońców oraz – jak wierzyli oni – protekcja Bogarodzicy czczonej w cudownym wizerunku Hodegetrii sprawiły, że odchodzili stąd już z kwitkiem Germanie i Hunowie. Wkrótce podzielą ich los Arabowie, Słowianie i Bułgarzy, jeszcze później skandynawscy Rusowie i Turcy Seldżucy. Wreszcie Turcy osmańscy będą z uporem atakować ową przesławną redutę i symbol chrześcijaństwa na styku Wschodu z Zachodem. Powiedzie się dopiero w 1453 r. osmańskiemu sułtanowi Mehmedowi II nazwanemu za ów wiekopomny triumf Zdobywcą.

Ale z imieniem Allaha na ustach jako pierwsi na Konstantynopol ruszyli w roku 674, a następnie w 717 Arabowie.

Wcześniej zjednoczył ich plemiona – nową monoteistyczną religią i zbrojnie – Mahomet żyjący między rokiem 570 a 632 w pustynnej Arabii. Ów prorok Allaha głosił równość między nawróconymi, a ponieważ wojnę (dżihad) uznał za skuteczną drogę nawracania, zbudował armię liczną, sprawną i fanatyczną. Przed śmiercią wysłał list do perskiego władcy Chosrowa z takim oto grzecznym wezwaniem: „Z nakazu Allaha, zapraszam cię do Niego. On posłał mnie, abym oświecił wszystkie ludy, abym mógł je wszystkie ostrzec przed Jego gniewem i mógł postawić niewiernym ultimatum. Przyjmij islam, abyś mógł pozostać bezpieczny. A jeśli odmówisz przyjęcia islamu, będziesz odpowiedzialny za grzech Magów”. Zaskakująca szybkością przemieszczających się armii konnych, skutecznością wojowników w używaniu szabli, sztyletów, włóczni i łuków oraz rozmachem kolejnych kampanii ekspansja arabska doprowadziła w ciągu kilkudziesięciu lat po śmierci Mahometa do zajęcia całego Bliskiego Wschodu z Persją i częścią Azji Mniejszej, Azji Środkowej po Chorezm, Afganistan i północne Indie, a także Afryki Północnej od Egiptu i Libii po kraje Maghrebu.