Wikingowie przez dwa stulecia terroryzowali Europę, ale w X w. zaczęli się powoli cywilizować. Mieli decydujący wpływ na powstanie Rusi Kijowskiej, a w 911 r. założyli księstwo Normandii, które stało się terenem ich masowego osadnictwa. Półtora wieku później miejscowa dynastia zdobyła władzę w Anglii (Wilhelm Zdobywca), natomiast czterej synowie normańskiego rycerza Tankreda z Hauteville ruszyli szukać szczęścia i majątku na południu Europy.

Był to znakomity wybór – południowa Italia była wymarzonym terenem do ekspansji. Sycylia pozostawała pod władzą Arabów, których emirat przeżywał kryzys polityczny, natomiast w Apulii i Kalabrii ścierały się wpływy: papieskie, muzułmańskie, niemieckie i bizantyjskie. Znakomicie zorganizowani Normanowie, dysponujący sprawnymi siłami zbrojnymi, podporządkowywali sobie coraz rozleglejsze terytoria, aż wreszcie rozpoczęli podbój Sycylii. Ich posiadłości zjednoczył ostatecznie Roger I, a jego syn, Roger II, w 1130 r. założył na skronie królewską koronę.

Państwo Normanów sycylijskich szybko stało się jednym z najważniejszych organizmów politycznych w basenie Morza Śródziemnego. Jego potęga była tak wielka, że władcy z Palermo planowali nawet podbój Konstantynopola i likwidację Cesarstwa Bizantyjskiego. Jednocześnie było to wyjątkowe miejsce na ówczesnej mapie Europy i świata. Tolerancyjna polityka panującej dynastii powodowała, że poddani bez względu na wyznanie i pochodzenie cieszyli się jednakowymi swobodami. W efekcie na Sycylii powstała oryginalna kultura będąca syntezą wpływów arabskich, bizantyjskich i normańskich, a w gronie doradców panujących byli także muzułmanie i Żydzi, których traktowano bez żadnych uprzedzeń. Palermo stało się metropolią o znaczeniu porównywalnym z Konstantynopolem czy Kairem, a przy okazji też jednym z najważniejszych ośrodków śródziemnomorskiego handlu.