Barbara Krafftówna urodziła się 5 grudnia 1928 roku w Warszawie. Jej ojciec był architektem. Matka Barbary zaraziła ją miłością do muzyki i sztuki. Rodzina zamieszkała w Łucku, gdzie pracował ojciec. Kiedy zaczęła się wojna matka Barbary została sama z czwórką dzieci. Została zmuszona do opuszczenia Wołynia w obawie przed nadciągającą Armią Czerwoną. Barbara wkrótce zamieszkała w Warszawie.
Z Wołynia do teatru
W czasie wojny Krafftówna uczęszczała do konspiracyjnego Studia Dramatycznego Iwo Galla. Po 1945 roku wyjechała wraz ze swoją grupą do Gdyni, gdzie w listopadzie 1946 roku zadebiutowała na scenie w sztuce „Homer i Orchidea”. W kolejnych latach wystąpiła m.in. w „Jak wam się podoba” Szekspira i „Weselu” Wyspiańskiego. Swoje debiuty zawdzięczała Iwo Gallowi, o którym zawsze mówiła z wielkim szacunkiem.
Od 1949 roku Krafftówna występowała, wciąż związana z grupą Iwo Galla, w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi. Później przeniosła się do Wrocławia, a w 1953 roku do Warszawy. Kolejne role to m.in. „Wiśniowy sad” Czechowa, „Śluby panieńskie” Fredry i „Skąpiec” Moliera.
W latach 1957-1964 Barbara Krafftówna była aktorką Teatru Dramatycznego w Warszawie. Barbara zaczęła grać w nowych, awangardowych sztukach, które pojawiały się na deskach polskich teatrów na fali odwilży po śmierci Bieruta. W tamtym czasie Krafftówna grała np. w „Iwonie, księżniczce Burgunda” Gombrowicza.
– To był skok w kosmos. Wyjście z klasycznego teatru, z formy ustalonej przez pokolenia. Ta literatura zmieniła sposób myślenia o teatrze. Grając Gombrowicza, czuliśmy się jak w innym świecie – wspominała później aktorka.
Od 1964 roku Krafftówna zaczęła pracować w Teatrze Narodowym. Była już bardzo popularna, a jej talent był powszechnie doceniany; zachwycała się nią Agnieszka Osiecka. Barbara pojawiała się na teatralnych deskach w sztukach takich jak: „Jan Maciej Karol Wścieklica” Stanisława Ignacego Witkiewicza, „Żywot Józefa” Mikołaja Reja, „Sen nocy letniej” Szekspira.
Krafftówna występowała gościnnie (wraz z Teatrem Narodowym) we Francji, Czechosłowacji, NRD, na Węgrzech, w Austrii, Holandii i we Włoszech.
W 1969 roku Krafftówna przeniosła się do Teatru Współczesnego. Tam wystąpiła m.in. w „Matce” Witkacego, „Wiśniowym sadzie” Czechowa i „Panu Jowialskim” Fredry.
Role filmowe i kabaretowe
Barbara Krafftówna wystąpiła także w wielu filmach i serialach. Najbardziej zapamiętana została dzięki roli Honoraty w serialu „Czterej pancerni i pies”, choć za najwybitniejszą jej rolę uważa się wcielenie w rolę Felicji w filmie „Jak być kochaną”, gdzie jej partnerem był Zbigniew Cybulski. Za rolę w filmie Wojciecha Jerzego Hasa otrzymała nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Francisco w 1962 roku.
Inne ważne role Barbary Krafftówny to m.in. „Rękopis znaleziony w Saragossie” Hasa, „Nikt nie woła” Kutza, „Złoto” Hasa, „Popiół i diament” Wajdy oraz „Jutro” Morgensterna.
Od roku 1959 Barbara Krafftówna pojawiała się także w kabaretach. Znana jest przede wszystkim z występów w Kabarecie Starszych Panów. Była odtwórczynią takich słynnych piosenek jak „W czasie deszczu dzieci się nudzą” i „Przeklnę cię”.
Krafftówna pojawiała się także w kaberetach Frascati, U Lopka i Pod Egidą.
Pobyt w Stanach Zjednoczonych
W 1956 roku Barbara Krafftówna wyszła za aktora Michała Gazdę, który zginął w wypadku samochodowym 13 lat później. W 1982 roku Barbara Krafftówna wyjechała do Stanów Zjednoczonych na zaproszenie Leonidasa Dudarewa-Ossetyńskiego, polskiego aktora i reżysera mieszkającego na stałe w USA. Krafftówna nie znała początkowo w ogóle języka angielskiego, a słów swoich ról uczyła się fonetycznie.
Barbara zamieszkała w San Francisco. Tam poznała Arnolda Seidnera, za którego wkrótce wyszła. Małżeństwo trwało jedynie pół roku, gdyż Seidner zmarł na zawał. Wtedy Krafftówna przeniosła się do Los Angeles; otrzymała obywatelstwo amerykańskie.
Aktorka grała w teatrze polonijnym, współpracowała z zespołem studenckim Szkoły Teatralnej, Filmowej i Telewizyjnej w Los Angeles. W 1997 roku zdecydowała się wrócić na stałe do Polski.
W kraju
W 2006 roku Krafftówna wystąpiła w napisanym specjalnie dla niej monodramie „Błękitny diabeł”. W czasie prapremiery aktorka została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Order wręczyła jego małżonka, pierwsza dama Maria Kaczyńska.
Krafftówna wystąpiła jeszcze w 2008 roku w sztuce „Oczy Brigitte Bardot”. Na scenie jej partnerem był Marian Kociniak. 18 maja 2010 roku w Teatrze Dramatycznym w Warszawie odbył się Jubileusz 65-lecia pracy artystycznej aktorki.
11 listopada 2019 roku Krafftówna została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Andrzeja Dudę.
Ostatnie lata swojego życia spędziła w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Barbara Krafftówna zmarła 23 stycznia 2022 roku.