W 518 r. w Konstantynopolu zmarł bezpotomnie cesarz Anastazjusz i nowym władcą okrzyknięto oficera jego straży przybocznej, Justyna. Elekt nie był młodzieniaszkiem, miał bowiem ponad 60 lat i pochodził z terenu dzisiejszej Serbii. Do Konstantynopola przybył cztery dekady wcześniej i dostał się do gwardii cesarskiej. Powoli przeszedł wszystkie szczeble kariery, a po śmierci Anastazjusza umiejętnie rozegrał powstałe zamieszanie i niespodziewanie dla wszystkich został cesarzem.

Od lat ściągał do siebie krewnych z rodzinnej wioski. Jako jeden z pierwszych przybył 12-letni Petrus Sabbattus. Wuj zapewnił mu gruntowne wykształcenie (sam do końca życia pozostał analfabetą), po czym pokierował jego karierą. Kiedy Justyn został obwołany cesarzem, usynowił Petrusa, który przyjął imię Justynian. Stary cesarz zresztą coraz mniej interesował się sprawami państwa, zostawiając wszystko w rękach siostrzeńca. Wreszcie w 527 r. ogłoszono Justyniana współrządcą, a kilka miesięcy później Justyn zmarł.

Petrus Sabbatus Justynianus rozpoczął samodzielne rządy. Można było przypuszczać, że skoro nowy władca pochodził z nizin społecznych, to u jego boku znajdzie się żona urodzona w arystokratycznej rodzinie. Nic bardziej mylnego. Razem z Justynianem koronowana została jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w dziejach – Teodora. Była córką opiekuna cyrkowych niedźwiedzi i aktorki, a więc jej pochodzenie trudno zaliczyć do specjalnie ekskluzywnych. Od najmłodszych lat pracowała na scenie, a pamiętajmy, że w tamtych czasach aktorki były uważane za rodzaj prostytutek.