Proces tworzenia w III Rzeszy systemu obozów koncentracyjnych wymagał powołania do życia jednolitej formacji wartowniczej, której zadaniem byłoby pilnowanie więźniów. Stąd w 1936 r. powstały Oddziały SS-Trupich Główek (SS-Totenkopfverbände), wcześniej noszące nazwę Sturmbann Dachau i SS-Wachverbände. W latach 1937–1938 w ramach tej struktury utworzono cztery Standarte (pułki) o nazwach Oberbayern, Brandenburg, Thüringen i Ostmark. Stały się one w 1940 r. trzecią odnogą Oddziałów Dyspozycyjnych SS, a potem Waffen-SS. Podczas inwazji na Polskę poszczególne SS-Standarte pełniły głównie funkcje represyjno-policyjne, działając w szeregach Einsatzgruppen. Jedynie na bazie III batalionu SS-Totenkopfstandarte Ostmark (wzmocnionego gdańskimi ochotnikami) powstała jednostka bojowa o sile batalionu o nazwie SS-Heimwehr Danzig. Użyto jej 1 września 1939 r. m.in. podczas walk o Pocztę Polską w Gdańsku. Po pierwszym nieudanym szturmie na placówkę w wykonaniu oddziałów policji sprowadzono III pluton 13. kompanii SS-Heimwehr Danzig, który w odległości ok. 60 metrów od atakowanego budynku rozstawił dwa działa i rozpoczął ostrzał. Nie skłoniło to jednak polskich obrońców do kapitulacji, a podczas zmiany ustawienia jednego z dział od postrzału w głowę zginął SS-Rottenführer Hans Taynor. Mniej więcej w tym samym czasie do drugiego ataku (jak się okazało, nieudanego) na Wojskową Składnicę Tranzytową na Westerplatte ruszyła pozostała część III plutonu 13. kompanii, wzmacniając poturbowaną dość mocno w pierwszym ataku kompanię szturmową Kriegsmarine. Tym razem, poza dwoma rannymi, oddział nie zanotował ofiar śmiertelnych.