Objawienia Jezusa i Maryi w Polsce

Górka Klasztorna, Licheń Stary, Okulice, Supraśl, Bardo Śląskie, św. Lipka, Ludźmierz, Leżajsk, Radecznica, Pińczów, Matemblewo, Siekierki. Objawienia pomagają im lepiej zrozumieć Ewangelię, poprzez jej pryzmat odczytywać „znaki czasu”. W książce zostało opisanych 100 objawień prywatnych, które zapisały się w historii Polski i Kościoła. Zaowocowały m.in. nowymi formami pobożności, budową kościołów lub utworzeniem sanktuariów, a także powstaniem dzieł mistycznych (Dzienniczek św. siostry Faustyny, pisma s. Roberty Babiak, s. Leonii Nastał czy Fulli Horak).

Autorski wybór Henryka Bejdy uwzględnia przede wszystkim objawienia Pana Jezusa, Maryi, aniołów i świętych, w dostrzegalnej przez wizjonerów postaci. Druga część poświęcona jest wybranym pomniejszym objawieniom, które miały bardziej ograniczony publiczny wydźwięk, oraz innym cudownym zjawiskom związanym z samymi wizerunkami Pana Jezusa, Maryi i świętych.

Niniejszy tekst to fragment książki Henryka Bejdy pt. „Objawienia Jezusa i Maryi w Polsce. A także interwencje aniołów i świętych”, wyd. Fronda.

Niema dziewczynka

Leżąca na północnym stoku Łopiennika (1070 m n.p.m.) Łopienka była niegdyś dużą bieszczadzką wsią i ważnym miejscem pielgrzymkowym – największym sanktuarium maryjnym w Bieszczadach dla zamieszkujących te tereny greckokatolickich Łemków. Po mających miejsce tuż po II wojnie światowej wysiedleniach, wszystkie budynki mieszkalne i gospodarcze zostały rozebrane. Uchowała się jedynie murowana cerkiew greckokatolicka pw. Paraskiewy Męczennicy z 1757 r. Łemkowie pielgrzymowali tu niegdyś tłumnie, by modlić się przed cudowną ikoną Matki Bożej Łopieńskiej – Matki Pięknej Miłości.

Początkiem maryjnego kultu było objawienie, jakiego – według ustnych przekazów – doznać miała w Łopience niemówiąca od urodzenia siedmioletnia dziewczynka. Dziecko było ponoć nieślubną córką mieszkającej na tym terenie samotnej kobiety. Sąsiedzi uważali, że niepełnosprawność dziecka to kara za grzech, jakiego dopuściła się jej matka. Kobieta – z trudem wiążąca koniec z końcem – pracowała na folwarku, często zabierając ze sobą niemą córkę. Pewnego razu – podczas sianokosów – dziecku zachciało się pić. Mała udała się do strumienia. Nachylając się nad taflą wody, spostrzegła nagle niezwykłą jasnosć. Wyłoniła się z niej postać Matki Bożej z Dzieciątkiem. Przestraszona siedmiolatka wykrzyknęła: „Mamo!”, i było to pierwsze słowo, jakie w swoim życiu wypowiedziała. Radości było co niemiara. Odzyskawszy mowę, dziewczynka opowiedziała o tym, co ją spotkało, i zgodnie uznano to za cud. Ikona Matki Bożej Łopieńskiej – ufundowana później przez właściciela wsi (kiedy to się stało, nie wiadomo, ale wzmiankowano o niej ok. 1761 r., a być może już w 1756 r.) – ma być właśnie pamiątką tego – połączonego z uzdrowieniem – objawienia.

Początkowo umieszczono ten wizerunek w kapliczce, a potem w cerkwii (najpierw drewnianej, a następnie murowanej). Wieść o cudownych wydarzeniach rozniosła się po okolicy i do Łopienki zaczęły ściągać rzesze wiernych.

Oryginalna, koronowana w 1999 r., cudowna ikona Matki Bożej Łopieńskiej – Matki Pięknej Miłości, cieszy się dziś kultem w rzymskokatolickim kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski – sanktuarium Matki Pięknej Miłości w Polańczyku (w Łopience znajduje się kopia wizerunku). W Łopience – między cerkwią a cmentarzem – miało znajdować się również cudowne źródełko.

Niniejszy tekst to fragment książki Henryka Bejdy pt. „Objawienia Jezusa i Maryi w Polsce. A także interwencje aniołów i świętych”, wyd. Fronda.

Czytaj też:
Od Madonny del Pilar do Wychowawczyni z Vallecorsy. Historia objawień MaryjnychCzytaj też:
Zanim spłonęli żywcem. Ukraińska zbrodnia w Hucie PieniackiejCzytaj też:
Objawienia w Trevignano Romano. Kościół orzekł, czy są prawdziwe