Wielka kariera majtek zaczęła się w średniowieczu. Podstawowym ubiorem – zarówno męskim, jak i damskim – były długie, sięgające ziemi suknie, podobne do tych, które noszą mężczyźni w krajach arabskich czy księża katoliccy w naszym klimacie. Ich wersja żeńska była z reguły bardziej dopasowana po to, aby podkreślić wątłą kibić lub zaokrąglony w ciąży brzuch. Pod sukniami nie noszono żadnej bielizny, co pozwalało lepiej dbać o higienę. Ułatwiało to również normalne funkcjonowanie: trzeba pamiętać, że nie było wówczas gumek i bieliznę utrzymywano przy pomocy troczków, oraz o tym, że w toaletach nie było światła, wody bieżącej i papieru toaletowego. Majtki dodawałyby wizytom w toaletach dodatkowego poziomu trudności.
Brak majtek sprawdzał się świetnie w życiu codziennym, ale sprawiał problemy podczas jazdy konnej. Jako że konno jeździli niemal wyłącznie dość bogaci mężczyźni – dla ułatwienia narracji nazwijmy ich rycerzami – to oni pierwsi zaczęli nosić majtki. Nazywano je różnie – z włoskiego „pantalony” od imienia ubranego w nie bohatera komedii „Pantalone”, z niemieckiego rajtuzy, od „reithose”, czyli nogawice jeźdźca, z łaciny zaś kalesony, od „calcea” – „pończocha”. W XVI w. kalesony – „caleçon” – stały się modne wśród francuskich arystokratek. Rozpropagowała je lubiąca jazdę konną, a pochodząca z Włoch królowa Katarzyna Medycejska.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.