W nowej edycji specjalnej niniejszej książki Autor przedstawił m.in. – nieujęte we wcześniejszych wydaniach – dodatkowe objawienia: Madonna na klęczkach, (Salta, 1990 r.). Matka Boża wielkiej przemiany oraz: Królowa Różańca i pokoju (Itapiranga, 1994 r.). Są to brazylijskie objawienia Madonny ogłaszające, że Przymierze Trzech Serc (Najświętszego Serca Jezusa, Niepokalanego Serca Maryi i Najczystszego serca Św. Józefa) da światu ocalenie.
Specjalne dodatki: Śladami łez Matki Bożej – o płaczących wizerunkach z całego świata oraz opowieść o niezmordowanym apostole różańca Anatolu Kaszczuku – w rozdziale "Sobotnie rozmowy z Maryją".
Niniejszy tekst to fragment książki dr. Wincentego Łaszewskiego "Historia objawień Maryjnych", t. III, wyd. Fronda
Róża Mistyczna
Róże w trzech kolorach: białym, czerwonym i złotym, towarzyszą Matce Bożej podczas objawień w Montichiari. Symbolizują odpowiednio czystość i wierność wierze, ofiarę aż po męczeństwo i świętość. Bądźcie jak te kwiaty – taki cel Maryja stawia przed wszystkimi pragnącymi Ją uwielbiać.
Gdyby ktoś nas zapytał o sytuację Kościoła we współczesnym świecie, nasze odpowiedzi różniłyby się od siebie, ale z pewnością we wszystkich pojawiłyby się słowa mówiące o mniejszym lub większym kryzysie, który ogarnął dzisiejsze chrześcijaństwo. Wielu ludzi odeszło od Kościoła, świat odwrócił się od przykazań i promuje zasady będące zaprzeczeniem tradycyjnej moralności. Być może ktoś z nas napomknąłby o skandalach stawiających Kościół w bardzo niezręcznej sytuacji. Podróżujący po świecie opowiedziałby o pustych świątyniach i religijnej obojętności krajów zachodnich. Ktoś zwróciłby uwagę na bolesny fakt wyrzeczenia się przez całe narody swego maryjnego dziedzictwa. Kiedyś Anglia była „wianem Matki Bożej”, a dzisiaj? Rosja była „Domem Maryi”, a obecnie? Portugalia była „Królestwem Najświętszej Maryi Panny”, a współcześnie? Jeszcze w latach trzydziestych XX w. Francja była najbardziej maryjnym krajem na świecie, a dziś stoi na czele cywilizacji budowanej bez Boga.
Coś niedobrego stało się po zakończeniu drugiej wojny światowej. Nie miejsce tu i czas, by rozwijać ten temat, dość powiedzieć, że w 1945 r. rozpoczął się kryzys, który dosięgnął też naszego pokolenia i który wydaje się szczególnie niebezpieczny. Aby to potwierdzić, wcale nie musimy odwoływać się do kościelnych statystyk czy przytaczać faktów z naszej historii. Lepiej przypomnieć sobie wypowiedzi samego nieba. W całej historii Kościoła nie było chyba kryzysu duchowego, na który by tak bezpośrednio zareagował Bóg. W 1947 r. posłał na ziemię swoją Matkę, by za Jej pośrednictwem wskazać nam drogę ocalenia.
Dynamika zła
Nie przebrzmiały jeszcze echa drugiej wojny światowej, a już można było dostrzec gołym okiem spustoszenia, jakie pociągnęły za sobą lata wojny rozpętanej przez Hitlera. Najstarsze pokolenie pamięta jeszcze tamte dni. Nie chodzi tu jedynie – a może nawet przede wszystkim – o ogrom strat określanych wspólnym mianownikiem „materialnych”. Naszą uwagę powinno przykuć jeszcze poważniejsze spustoszenie – to „duchowe”. Zniszczone miasto można odbudować, gorzej z odbudową ładu moralnego. Tym bardziej że w odróżnieniu od rzeczywistości materii świat ducha jest nasycony dynamiką, którą niełatwo sterować i którą mało kto potrafi wyhamować. Gdy zaczął się czas upadania wartości duchowych, okazał się on początkiem procesu, który współcześnie doprowadził do powstania – użyjmy słów Ojca Świętego Jana Pawła II – „cywilizacji śmierci”, „cywilizacji bez Boga”, „życia tak, jakby Boga nie było”. Człowiek zaczął postępować tak, jakby miał prawo stwarzać nowy katalog wartości i sam wybierać, co jest dobre, a co złe. Dobrym stało się to, co łatwe, przyjemne, co zapewnia szybki sukces. Złem wszystko, co stawia wymagania i co ogranicza ludzką wolność.
Po wojnie proces negacji wartości duchowych stał się faktem i zaczął nabierać tempa. Trudno, by w takim świecie Maryja była szanowana i miłowana. Przecież była pokorna, a pokora stała się wadą. Przecież była uboga, a bieda stała się przekleństwem. Nie dorobiła się majątku, nie zdobyła doczesnej sławy, nie była człowiekiem sukcesu.
Nadchodziła epoka niemaryjna, nieświęta, niemądra, skazana na klęskę.
Ale można ją było zatrzymać, cofnąć, usunąć z mapy życia następnych pokoleń. Niebo wskazało drogę: jest nią silne moralnie i mocne apostolsko duchowieństwo. To kapłani i osoby zakonne miały stać się autorytetem dla zagubionych ludzi. To oni mieli wyciągnąć rękę do zbłąkanych owiec i pokazać, że trzymają w niej niebieską busolę, która pewnie wskazuje kierunek. Oznaczało to dwie rzeczy. Po pierwsze, duchowieństwo samo powinno oprzeć się owemu kryzysowi. Po drugie, musiało stać się świadkiem prawdziwych wartości.
Po ludzku zadanie to było niezwykle trudne. Dlatego niebo przyszło z pomocą. Dlatego w 1947 r. Maryja objawiła się w Montichiari.
Szybko dodajmy, że objawienia w Montichiari nie mówią tylko o duchownych. Mówią też o zwykłych ludziach, ludziach świeckich. Wprawdzie trudno przecenić rolę świętego kapłana czy zakonnika i zjednoczonej z Bogiem siostry zakonnej we wzroście duchowym zwykłych katolików, ale świecki chrześcijanin przełomu wieku XX i XXI otrzymuje od Matki Najświętszej tak piękny drogowskaz, że może to przede wszystkim laicy powinni pochylić się głęboko nad orędziem z Montichiari i odkryć niezwykłe wezwanie Maryi…
Ale o tym za chwilę…
Rok objawień
Wspomnieliśmy już, że kryzys Kościoła i wzrost zagrożenia ateizmem rozpoczęły się wraz z zakończeniem drugiej wojny światowej. Czas dodać, że na progu nowej epoki Bóg wielokrotnie ostrzegał świat przed błędnie wybraną drogą. Rok 1947 pełen był Maryjnych objawień. Poza słynnym włoskim Tre Fontane (dzielnica Rzymu) i francuskim L’Île Bouchard Matka Boża niosła światu orędzie w holenderskim Vorstenbosch, we włoskich Varzi, w Montopoli, Grottammare i Casanova, w Urucânia w Brazylii, w słowackiej Tyromestice, w niemieckich Tannhausen, Monachium i Forstweiler, w Stockport leżącym opodal angielskiego miasta Manchester, we francuskim Pieskop, w Kayl (Luksemburg) i w Hasznos na Węgrzech. Wszędzie wzywała do nawrócenia i do umacniania Kościoła w obliczu podwójnego zagrożenia: komunizmu i fałszywie pojętej demokracji.
Ale najtrwalsze przesłanie pozostawiła w 1947 r. w Montichiari.
Włoskie Jasne Góry
Montichiari, niewielka miejscowość leżąca u podnóża włoskich Alp. Dla nas, Polaków, nazwa ta budzi najpiękniejsze skojarzenia, jej tłumaczenie brzmi bowiem „Jasne Góry”. Dziś z tamtejszego sanktuarium rozchodzi się po świecie sława Maryi wzywanej pod tytułem „Róży Duchownej”, zaś nazwa miasteczka nabrała nowego sensu: mówi o nadziei na „jasne dni”, jeśli człowiek podejmie trud wspinaczki na szczyty zjednoczenia z Bogiem. Samo miejsce wybrane przez Matkę Najświętszą na objawienia opowiada też wiele o sytuacji Kościoła: jest on chory i wymaga leczenia, a ludzie świeccy mają się nim zaopiekować… Wskazuje na to choćby fakt, że na miejsce objawień Matka Najświętsza wybrała szpital, a za wizjonerkę obrała osobę świecką – Pierinę Gilli, pielęgniarkę.
Była wiosna 1947 r., Pierina Gilli, trzydziestosześcioletnia, skromna kobieta, ujrzała w podległej jej nadzorowi sali szpitalnej niezwykłego gościa z nieba. Stanęła przed nią Matka Najświętsza ubrana w fioletową szatę, ze łzami w oczach i z trzema mieczami wbitymi w serce. Może przyszła właśnie do szpitala, aby prosić o pomoc? Czyżby w Montichiari miano wyjąć z Jej obolałego serca te trzy głęboko wbite ostrza? W jaki sposób?
Liczba trzy zdominowała objawienia w Montichiari. Najpierw mamy trzy miecze. Pierwszy, jak później wyjaśniła Matka Boża, to ból spowodowany niegodnym sprawowaniem Mszy św. i przyjmowaniem Komunii św. w stanie grzechu. Drugi oznacza niewierność powołaniu kapłańskiemu i zakonnemu. Trzeci symbolizuje wyparcie się wiary przez duchownych.
Wizja jest smutna, a Maryja ogranicza się do wypowiedzenia trzech słów. To „Modlitwa. Ofiara. Pokuta”.
Pozostawia nam trzy wezwania. Czy odwołują się one do trzech ran zadanych Jej sercu? Czyżby właśnie modlitwa, ofiara i pokuta miały moc przywrócić świętość naszym kapłanom i zakonnikom? A Matce radość?
Róże bez cierni i Fatima
Kiedy w dniu 13 czerwca Pierina ponownie ujrzała Matkę Najświętszą, oglądana przez nią wizja była zaprzeczeniem pierwszej. Maryja miała na sobie jasną szatę, uśmiechała się, a w miejscu mieczy znajdowały się trzy róże. Nie zadawały ran, były ozdobą, jakby znakiem, że choroba minęła, choć może po ranach pozostały blizny; kwiaty je ukrywają. A może cierpienie zamieniło się w radość? Może to, co było przyczyną bólu, jest teraz powodem wesela? To bardzo prorocze przesłanie, jakby wizja przesunięta w czasie, wypchnięta z szeregu dat, by ustawić się w nieznanej nam przyszłości. Matka Boża z trzema różami na piersiach zapewnia: Nadejdzie dzień, kiedy modlitwa, pokuta i ofiara zaowocują świętością kapłanów i osób zakonnych! Będzie to dzień radości i triumfu!
Trzy róże, a każda inna. Jedna była koloru białego, druga czerwona, trzecia złota. Dlaczego róże? Co oznaczają te kolory? Pierwsza mówi o czystości i wierności w wierze, druga opowiada o dawaniu siebie i o trwaniu przy Bogu, jeśli trzeba aż po męczeństwo. Trzecia śpiewa o świętości… Gdy ludzie Kościoła będą jak te trzy kwiaty, Serce Maryi wypełni radość…
Podczas drugiego objawienia Matka Boża powiedziała więcej. Przedstawiła się: „Jestem Matką Jezusa i was wszystkich”. Określiła swą misję: „Nasz Pan posyła mnie, abym objawiła nowe maryjne nabożeństwo dla wszystkich instytutów męskich i żeńskich, zgromadzeń zakonnych i księży diecezjalnych. Obiecuję opiekować się tymi zakonami i instytutami, które będą mnie czcić w sposób szczególny. Pomnożę ich powołania i wyjednam dla nich łaskę większego pragnienia świętości”.
Mamy więc wskazówkę, jaką drogą dojdziemy do epoki świętości duchownych: jest nią „nowe nabożeństwo”. Za pół roku Matka Najświętsza wyjaśni, czym ono jest i na czym polega.
Na razie mówi, że pragnie, aby każdy 13. dzień miesiąca stał się szczególnym dniem maryjnym. Zapewnia, że w tym dniu będzie obdarzać łaską świętości wszystkie wspólnoty zakonne, które Ją miłują i czczą.
Znawca objawień Maryjnych od razu zauważy zbieżność między tym, co wprowadził Kościół 13. dnia każdego miesiąca, a tym, o czym mówi Matka Boża w Montichiari. Montichiari spotyka się z Fatimą. To w 13. dniu miesiąca odprawiane są nabożeństwa fatimskie. Tego samego dnia do Serca Matki Najświętszej mają się przytulić wspólnoty zakonne. Nabożeństwo wynagradzające w duchu orędzia fatimskiego staje się nabożeństwem, w którym dużo będzie modlitw za kapłanów, zakonników i zakonnice.
I znowu Fatima potwierdza ten kierunek. Dość sięgnąć po listy Siostry Łucji, by znaleźć tam potwierdzenie naszej intuicji. Niemal w każdej wypowiedzi wizjonerka z Fatimy dopominała się o posty i modlitwę w intencjach, które wskazuje Maryja z Montichiari. Siostra Łucja wciąż ostrzegała przed kryzysem, jaki będzie kładł się coraz głębszym cieniem na duchowieństwie. Wzywała do wynagradzania za grzechy księży i osób zakonnych, szczególnie za ich brak wiary, brak ubóstwa i trwania w czystości, a także za ich niewierność powołaniu otrzymanemu od Boga.
Czas sprawiedliwości
W dniu 22 października dochodzi nowy element orędzia. Pojawia się ostrzeżenie przed konsekwencjami grzechu. Gdy Pierina znowu widzi Matkę Bożą w szpitalnej kaplicy, Maryja ostrzega, że Bóg jest już zmęczony niekończącymi się obelgami i oburzony wzgardą, jaką się Go otacza. Mówi: „Pan już chce odwołać się do swej sprawiedliwości!”.
Droga do ocalenia jest jedna. Matka Najświętsza określa ją krótkim zdaniem: „Żyjcie miłością!”. Od tego każe nam zacząć. Jakby chciała przypomnieć słowa Apostoła Pawła: „Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało swe wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał”. (1 Kor 13,1–3). Maryja chce, abyśmy uświadomili sobie, że modlitwa, pokuta i ofiara nie zdadzą się na nic, jeśli zabraknie w nich miłości do Boga, miłości do Niej, miłości do nieszczęsnych grzeszników.
Miłość nieprzyjaciół i modlitwa za nich. To niełatwy test dla każdego z nas. Dobrze wiemy, jak trudno obudzić w sercu szczerą miłość do kogoś, kto zadał nam ból, i jak trudno w akcie prawdziwej miłości modlić się czy podjąć wyrzeczenie w jego intencji. Jezus tak czynił, choćby z wysokości krzyża. Święci to potrafili. Kardynał Wyszyński wiele lat modlił się za Bolesława Bieruta, który go uwięził i ani myślał kiedykolwiek uwolnić. A my? To trudne? Po prostu nie jesteśmy jeszcze święci.
W kolejnym objawieniu – w listopadzie 1947 r. – Maryja ogłasza: „Nasz Pan nie może już patrzeć na grzechy przeciwko czystości. Chce zesłać na ziemię rzekę swych kar. Błagałam Go, by raz jeszcze okazał miłosierdzie! Dlatego proszę o modlitwę i pokutę, by przebłagać za te grzechy”. Matka Boża zapewniła, że „ktokolwiek będzie wynagradzał za te grzechy, otrzyma ode Mnie błogosławieństwo i łaskę”.
Piękne powołanie! Matka Najświętsza zaprasza nas do powstrzymywania ramienia Jej Syna, który chce wymierzyć światu sprawiedliwość. Mamy wspólnie z Nią błagać Jezusa i wynagradzać za grzechy. Mamy stać się Jej drużyną, a może nawet inaczej – Jej „pomnożeniem”. Kiedy otrzymujemy powołanie tożsame z Jej powołaniem, stajemy się alter Maria – drugą Maryją, a naszym udziałem jest Jej rola wstawiennicza przed Bogiem i misja rozdawania łask. A także – gwarancja wniebowzięcia.
Kiedy wizjonerka zapytała, czy ludzie mogą mieć nadzieję na przebaczenie, Maryja odpowiedziała: „Tak, jak długo te grzechy nie będą popełniane”. Następują kolejne objawienia, a Matka Najświętsza nie przestaje wzywać do porzucenia grzechów nieczystości i wejścia na drogę modlitwy, ofiary i pokuty. Wyjaśnia, że „pokuta polega na przyjmowaniu w duchu pokuty małych krzyży i obowiązków, które niesie każdy dzień”. (To znowu element tożsamy z tym, co znajdujemy w orędziu fatimskim: tak Maryja prosi, byśmy nie szukali specjalnych wyrzeczeń i form pokuty, bo codzienność niesie wystarczająco wiele okazji.) Ogłasza też czas łaski w południe 8 grudnia: „Ósmego grudnia, w południe, ukażę się znowu w tej bazylice. Będzie to godzina łaski”.
Gdy Pierina pyta, czym jest owa godzina łaski, słyszy: „Zaowocuje ona wieloma nawróceniami. Serca zatwardziałe i zimne jak ten marmur zostaną dotknięte Bożą łaską i staną się wiernymi czcicielami naszego Pana, i będą Go szczerze miłować”.
Dzieci fatimskie w Montichiari
W przeddzień uroczystości Niepokalanego Poczęcia Matka Najświętsza ukazuje się w bazylice w Montichiari. Ma na sobie biały płaszcz, podtrzymywany przez dwoje dzieci: chłopca z prawej, dziewczynkę z lewej strony. Jak sama wyjaśni, to Franciszek i Hiacynta, święci wizjonerzy z Fatimy. „Oni pomogą ci przetrwać czas próby i cierpienia. Oni także cierpieli. Oczekuję od ciebie prostoty i dobroci tych dwojga dzieci”.
Kolejna wskazówka: pastuszkowie z Fatimy wyniesieni na ołtarze w 2000 r. mają stać się dla nas wzorem wypełniania próśb Matki Najświętszej i życia Jej orędziem. Ta droga nie będzie pozbawiona trudów i cierpień, ale widocznie tak być musi: szlak Maryjny biegnie w cieniu krzyża…
Maryja ogłasza: „Jutro ukażę ludziom swe Serce, o którym tak mało wiedzą. W Fatimie prosiłam o rozpowszechnienie nabożeństwa do mego Serca”. I dodała słowa, które kierują naszą uwagę już nie tyle ku Fatimie, ile ku mało znanemu innemu miejscu objawień, którego prawdziwość sama potwierdza: „Chciałam ofiarować me Serce rodzinom chrześcijańskim w Bonate”. (To znane już nam małe miasteczko we Włoszech, w pobliżu Bergamo.) I zaraz wyjaśnia sens objawienia się w Montichiari: „Tu chcę być czczona jako Rosa Mystica w połączeniu z nabożeństwem do mego Serca, które ma być praktykowane przede wszystkim w instytutach zakonnych, by wyprosiły one sobie więcej łask za pośrednictwem mego matczynego Serca”.
Objawienia w majestacie
8 grudnia bazylikę w Montichiari wypełniała rzesza ludzi, w tym bardzo liczni kapłani. Kościół był tak pełen, że Pierina z trudem dostała się do wnętrza. Uklękła na środku bazyliki i zaczęła odmawiać różaniec. Nagle przerwała pełnym zachwytu okrzykiem: „O, Matka Najświętsza!”. Zapanowała cisza. Pierina spoglądała na Maryję, która ukazała się jej na szerokich, białych schodach ozdobionych białymi, czerwonymi i złotymi różami – symbolami czystości, wierności i świętości. Najpierw powtórzyła z uśmiechem słowa, które w 1858 r. wypowiedziała w Lourdes: „Jestem Niepokalanym Poczęciem”, po czym uroczyście, z powagą i majestatem zaczęła zstępować po schodach. Po zejściu kilku stopni ogłosiła: „Jestem Maryja, pełna łaski, Matka mego Boskiego Syna Jezusa Chrystusa”. Znowu zeszła kilka stopni, by odezwać się raz jeszcze: „Przez swe przyjście do Montichiari chcę być znana jako Rosa Mystica. Jest mym życzeniem, by każdego roku, w dniu 8 grudnia, w południe, obchodzono godzinę łaski dla świata. Przez to nabożeństwo uzyskacie wiele łask duchowych i cielesnych. Nasz Pan, mój Boski Syn Jezus, ześle swe przeobfite miłosierdzie, jeżeli dobrzy ludzie będą stale modlić się za swych grzesznych braci”.
Matka Najświętsza poprosiła, by przekazano Jej życzenie papieżowi Piusowi XII, chce bowiem, aby godzina łaski dla świata była znana i rozpowszechniana na całym świecie. Wyjaśniła zasadę nabożeństwa: „Jeśli ktoś nie może w tym czasie nawiedzić kościoła, a będzie modlił się w południe w domu, ten także otrzyma za moim pośrednictwem wiele łask. Każdy, kto będzie modlił się w tej intencji i wylewał łzy pokuty, odnajdzie pewną drabinę niebieską, przez me macierzyńskie Serce będzie też miał zapewnioną opiekę i łaskę”.
W tym momencie Matka Najświętsza ukazała wizjonerce swe Serce, mówiąc: „Spójrz na to Serce, które tak umiłowało ludzkość, ale większość ludzi tylko rzuca w nie obelgami. Jeśli dobrzy i źli zjednoczą się w modlitwie, dostąpią przez to Serce miłosierdzia i otrzymają dar pokoju”. Maryja wyjaśniła: „Z powodu mego wstawiennictwa Pan wciąż powstrzymuje czas wielkiej kary”. Zapewniła, że już przygotowała dla swych dzieci morze łask. Jest ono dla tych, którzy „słuchają moich słów i zachowują je w swoich sercach”.
To słowa, które znamy z Ewangelii. Wypowiada je Jezus. Ciekawe, czy Maryja powtarza je za swym Synem, z którym jest doskonale jedno, tak że słowa Zbawiciela stają się Jej słowami, czy może to zdanie (podobnie jak inne fragmenty Pisma Świętego) przejął Zbawiciel od swej umiłowanej Matki, która trzydzieści lat wychowywała Go, uczyła Bożej mądrości i która wiernie słuchała słowa Bożego i zachowywała je w swym Niepokalanym Sercu. Jedno jest pewne: Matka Najświętsza ma prawo do słów Jezusa, jest bowiem z Nim jedno! Właśnie Ona ma najpełniejsze prawo do słów, które napisał kiedyś św. Paweł: „Teraz już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). Doskonale zjednoczona z Synem ma w swym Niepokalanym Sercu Jego miłość, Jego pragnienia i Jego myśli. I Jego cierpienie.
Minęło dziewiętnaście lat
Kończą się objawienia w Montichiari. Przed odejściem do nieba Matka Najświętsza zapewnia jeszcze Pierinę, że w stosownym czasie powróci, a wówczas będzie ona mogła upublicznić za pośrednictwem władz kościelnych jakiś sekret jej przekazany.
Pierina czekała na Maryję dziewiętnaście lat. Zamknęła się w klasztorze w pobliskiej miejscowości Fontanelle, gdzie ukryta przed światem służyła w kuchni. W dniu 17 kwietnia 1966 r., w Białą Niedzielę, którą dziś obchodzimy jako Niedzielę Miłosierdzia, Matka Najświętsza ukazała się wizjonerce raz jeszcze. Było to jedno z czterech „nowych” objawień koło źródełka, które Matka Boża uczyniła „źródłem łaski”, szczególnie dla ludzi chorych. 19 maja 1970 r. Matka Boża miała zażądać wybicia specjalnego medalika.
Co na to Kościół?
W 1948 r. Pierina Gilli stanęła przed komisją badającą Maryjny fenomen z Montichiari, by udzielić jej wyjaśnień dotyczących objawień. Ciekawe, że członkowie komisji byli w większości nastawieni wrogo do tamtych wydarzeń i podczas przesłuchania usiłowali zmusić wizjonerkę do wyparcia się wszystkiego. Podobno musiała ona znosić aroganckie i niepozbawione agresji zachowanie komisji. Atmosfera nieco złagodniała po tym, jak Pierina przysięgła na Ewangelię. Ale jej cierpliwość, spokój i pewność, że w Montichiari rzeczywiście ukazywała się Matka Boża, nie miały ostatecznie wpływu na uprzedzenia komisji. Widząc jej wrogość, miejscowy biskup powstrzymał się od wydania orzeczenia. Ostatecznie w 1971 r. zapadł jednak werdykt negatywny. Po ludzku nas on nie dziwi, skoro objawienia tak surowo potraktowały duchowieństwo – a to właśnie kapłani powołani do komisji mieli rozstrzygnąć o przyszłej roli objawień w Montichiari. Łatwiej było zakwestionować autentyczność słów Matki Najświętszej, niż uznać ich prawdziwość i przyjąć ostrą krytykę piętnującą styl życia kapłanów i osób zakonnych. I choć wiele autorytetów kościelnych stanęło po stronie objawień udzielonych Pierinie (bp Rudolf Graber pisał: „Mamy do czynienia z głębokim zatroskaniem Maryi o odnowę i uświęcenie księży oraz wszystkich osób poświęconych Bogu”), stanowisko oficjalne Kościoła pozostało bardzo ostrożne.
W lipcu 2024 czciciele Róży Duchownej doczekali się akceptacji objawień przez Watykan. Kościół oficjalnie potwierdził, że „duchowa propozycja, która wyłania się z doświadczeń opowiedzianych przez Pierinę Gilli w związku z Marią Rosa Mystica, nie zawiera elementów teologicznych ani moralnych sprzeczne z nauką Kościoła”.
W Montichiari Matka Boża rzeczywiście przyszła do swych dzieci.
Niniejszy tekst to fragment książki dr. Wincentego Łaszewskiego "Historia objawień Maryjnych", t. III, wyd. Fronda
Czytaj też:
Kard. Burke: Bądźmy gotowi dawać świadectwo, nawet świadectwo krwiCzytaj też:
Wspomnienie NMP Śnieżnej. Czym jest cud śniegu?