Fałszywi monarchowie, wymyślone monarchie. Niektóre mistyfikacje wymagały miesięcy przygotowań, a niektóre wydają się niczym innym, jak objawem choroby psychicznej. Bez względu na przyczynę, wielu fałszywym monarchom udało się zgromadzić wokół siebie całkiem sporo grono popleczników.
1. Anna Anderson jako Anastazja Romanow
W lipcu 1918 roku bolszewicy zamordowali całą carską rodzinę Romanowów, w tym córkę cara Mikołaja II, Anastazję. Przez lata utrzymywała się jednak legenda, że Anastazja przeżyła kaźń i mieszka gdzieś w Rosji. W kilka lat po śmierci Romanowów pojawiło się przynajmniej kilka kobiet, które twierdziły, że są rzekomo zabitą Anastazją. Najsłynniejszym przypadkiem była Anna Anderson, która w latach 20. XX wieku trafiła do szpitala psychiatrycznego w Berlinie. Większość ocalałych krewnych zamordowanych Romanowów odrzuciło jej twierdzenia, jednak niektórym wydawała się całkiem autentyczna.
Anderson była faktycznie nieco podobna do Anastazji, znała także wiele szczegółów z jej życia. Ostatecznie nie zdobyła większego rozgłosu i akceptacji, choć jej postać stała się inspiracją pisarzy (a nawet twórców bajki dla dzieci). Ostatecznie badanie DNA przeprowadzone po jej śmierci w roku 1994 wykazało, że nie była spokrewniona z dynastią Romanowów. Jej tożsamość nigdy nie została ustalona. Nazwisko Anderson przyjęła bowiem, kiedy w latach 20. wyjechała do USA.
2. Gregor MacGregor jako Książę Poyais
W latach 20. XIX wieku pewien Szkot przedstawiający się jako Gregor MacGregor zyskał wielu wpływowych przyjaciół i szacunek, kiedy przebywając w Londynie zaczął przedstawiać się jako książę Poyais. Poyais miało być – według jego przedstawień – niewielkim państwem leżącym w Ameryce Środkowej. Aby uwiarygodnić swoje słowa sporządził mapy, rysunki, a nawet napisał konstytucję Poyais. Jednocześnie, szukając hojnych przyjaciół, rozdawał fikcyjne tytuły arystokratyczne. Cała mistyfikacja miała na celu wyłudzenie pieniędzy od inwestorów, którym MacGregor opowiadał o swoim bogatym i przyjaznym państwie.
Jego osoba była tak przekonująca, że kilkaset osób wyruszyło nawet z Anglii, aby osiedlić się w bajkowym Poyais. Kiedy dotarli na miejsce nie znaleźli jednak niczego, prócz dżungli. Ludzie ci, nie tylko stracili wszystkie oszczędności, ale niektórzy przypłacili wyprawę życiem (180 osób zmarło z powodu chorób). Kiedy wieści o oszustwie dotarły do Anglii, MacGregor uciekł do Francji, gdzie próbował swojej „sztuczki” od nowa. Został jednak aresztowany.
Po wyjściu z więzienia wyjechał do Wenezueli, gdzie przedstawiał się jako towarzysz słynnego w Ameryce Południowej Simona Bolivara, co pozwoliło mu uzyskać… rentę jako kombatant. Zmarł w 1845 roku otoczony powszechnym szacunkiem.
3. Dymitr Samozwaniec
Rzekomy Dymitr, syn Iwana Groźnego i następca tronu Rosji pojawił się w Polsce w 1604 roku podając się za ocalałego carewicza. Polski król Zygmunt III Waza przyjął go, ale nie zyskał on jego poparcia. Dymitr szukał więc sojuszników w polskich rodach magnackich. W sierpniu 1604 roku ruszył na Moskwę, którą niespełna rok później udało mu się zająć. 30 lipca 1605 roku został koronowany na cara. Kres jego panowania nastąpił bardzo szybko. W 1606 roku w wyniku powstania został obalony przez Wasyla Szujskiego i zamordowany. Przypuszcza się, że Dymitrem Samozwańcem mógł być mnich z Monasteru Czudowskiego w Moskwie, Grigorij Otriepjew.
4. Perkin Warbeck jako Richard z Yorku
Młody Perkin Warbeck nie tylko przebrał się za księcia, ale prawie udało mu się obalić króla Anglii Henryka VII. W 1491 roku Warbeck pojawił się w Irlandii, twierdząc, że jest Ryszardem z Yorku, najmłodszym synem byłego króla Edwarda IV. Prawdziwy Ryszard został najprawdopodobniej jako chłopiec zamordowany w Tower of London, ale w tym czasie istniało wciąż wiele spekulacji na temat jego losu. Warbeck przedstawił się jako zaginiony książę, co dało mu poparcie wrogów króla Henryka VII.
Warbeck zgromadził kilka tysięcy swoich zwolenników i w 1497 roku ruszył na ich czele na Londyn. Kiedy okazało się, że wojska królewskie gotowe są do starcia, Warbeck stracił cały animusz i uciekł, porzucając „swoich” ludzi. Henryk VII nakazał go pojmać, a kiedy został schwytany, przyznał, że faktycznie jest oszustem. W 1499 roku został powieszony. Nawet po jego śmierci wciąż sporo osób wierzyło, że faktycznie był on Ryszardem z Yorku, a cała sprawa została sfabrykowana przez króla Henryka.
5. Mary Baker jako Księżniczka Caraboo
Pewnego dnia 1817 roku w miasteczku Almondsbury w Anglii pojawiła się tajemnicza młoda kobieta ubrana w czarny turban i mówiąca w dziwnym języku. Sprowadzony tłumacz języka portugalskiego porozumiał się z nią, a wtedy kobieta wyjawiła, że jest księżniczką o imieniu Caraboo i pochodzi z królewskiej rodziny władającej niewielką wyspą na Oceanie Indyjskim o nazwie Javasu. „Caraboo” twierdziła, że została porwana przez piratów i udało się jej uciec, kiedy statek przepływał przez Kanał Bristolski.
Rzekoma księżniczka była miejscową sensacją przez jakiś czas. Ludzi gromadzili się, aby słuchać jak barwnie opowiada o swojej dalekiej ojczyźnie i jej mieszkańcach. Oszustwo trwało dopóki kobieta z sąsiedniego miasta nie ujrzała jej i nie wyjawiła, że jest to w rzeczywistości Mary Baker, jej była służąca. Baker przyznała się do winy. Jej mistyfikacja była przygotowywana i planowana dłuższy czas.
6. Jemelian Pugaczow jako Piotr III
W 1773 roku Jemelian Pugaczow przybrał tożsamość zmarłego cara Piotra III, który zginął zamordowany najpewniej z rozkazu żony carycy Katarzyny II. Pugaczow wykorzystał swoje uderzające podobieństwo do zmarłego cara i gromadził zwolenników, wśród których było tysiące chłopów. Pugaczow obiecywał im wielkie reformy rolne, autonomię ludności kozackiej i koniec feudalizmu.
Jego armia oblegała Orenburg i Kazań, lecz sukcesy trwały stosunkowo krótko. W 1774 roku rozprawiono się z buntem Pugaczowa, a on sam został stracony rok później.
7. Karl Wilhelm Naundorff jako książę Ludwik Karol
Karl Wilhelm Naundorff (z zawodu zegarmistrz) umierał twierdząc jeszcze, że jest prawowitym królem Francji. Naundorff przybył do Paryża w latach 30. XIX wieku podając się za księcia Ludwika Karola, syna Ludwika XVI i Marii Antoniny, którzy zostali zgilotynowani podczas rewolucji francuskiej (Ludwik Karol został wówczas uwięziony i zmarł na gruźlicę w wieku 10 lat). Naundorff był jednym z kilku mężczyzn, którzy już wcześniej podawali się za nieżyjącego delfina, jednak dopiero jemu udało się uzyskać szersze poparcie.
Naundorff był faktycznie w pewien sposób podobny do królewskiego syna, lecz nigdy nie dostarczył dostatecznych dowodów na swoje pochodzenie. Jego rzekoma siostra, Maria Teresa odmówiła spotkania z nim. Po tym wydarzeniu Naundorff został wyrzucony z Francji i zamieszkał w Holandii, gdzie do śmierci przedstawiał się jako książę Ludwik Karol. Badania DNA wykonane na początku XXI wieku jednoznacznie wskazały, że człowiek ten nie był spokrewniony z Marią Antoniną.