Piraci przez lata siali postrach na morzach całego świata. Do dzisiaj w niektórych rejonach piractwo wciąż stanowi problem (np. w Zatoce Adeńskiej). Biografie niektórych piratów nie byłyby tak znane, gdyby nie literatura i film. W ostatnich latach do popularyzacji tematu przyczyniła się z pewnością seria filmów „Piraci z Kraibów”, gdzie pojawiły się zresztą takie historyczne postaci jak Czarnobrody czy Cheng Shih.
Barbarossa (Hayreddin)
Turecki kaper Barbarossa był najsłynniejszym piratem, jaki grasował po Morzu Śródziemnym. Urodził się w 1478 roku na Lesbos. Miał jeszcze trzech starszych braci, którzy także byli piratami. Wraz z braćmi pływali pomiędzy wybrzeżem afrykańskim a europejskim napadając na przepływające statki. Bracia Barbarossa atakowali papieskie galery i hiszpańskie okręty wojenne. W 1518 roku Barbarossa zaoferował swoje usługi tureckiemu sułtanowi i przyjął przydomek Hayreddin. W 1532 roku został głównym dowódcą tureckiej floty. Atakował głównie okręty i statki hiszpańskie, czasem współpracując z Francją. Ostatnie lata spędził na lądzie. Osiadł w Stambule, gdzie zmarł w 1546 roku.
Sir Francis Drake
Francis Drake to jeden z najsłynniejszych korsarzy i podróżników. Królowa Elżbieta I Wielka mówiła o nim „mój pirat”. Drake był jedynym z licencjonowanych przez rząd angielski korsarzy upoważnionych do atakowania hiszpańskiej floty. Drake odbył swoją najsłynniejszą podróż w latach 1577-1580, stając się pierwszym angielskim żeglarzem, który opłynął kulę ziemską. Podczas tej słynnej podróży stracił cztery ze swoich pięciu statków, zabił podwładnego za rzekomy plan buntu, najechał hiszpańskie porty, a także zdobył hiszpański statek załadowany skarbami. Po powrocie z podróży dookoła świata zachwycona królowa Elżbieta natychmiast pasowała go na rycerz (podobno Drake był także jej kochankiem). Osiem lat później Francis Drake pomógł pokonać hiszpańską Armadę.
François l’Olonnais
François l’Olonnais był jednym z wielu korsarzy, którzy pływali po Morzu Karaibskim w połowie XVII wieku. Był to czas, kiedy na Karaibach pojawiało się wielu awanturników, którzy szukali łupów i przygód. L’Olonnai był jednym z nich. Trafił na Tortugę w połowie XVII wieku jako sługa tamtejszego gubernatora. Po zakończeniu służby rozpoczął „karierę” korsarza i rabusia. Wsławił się wyjątkową okrutnością. Podobno lubował się w rąbaniu swoich ofiar na kawałki oraz przyglądaniu się jak się duszą. Kiedy pewnego razu podejrzewał jednego z członków swojej załogi o zdradę wyciął mu serce żywcem. Zginął około 1669 roku, kiedy po tym, jak jego statek się rozbił, został zaatakowany przez miejscowych Indian (i ponoć zjedzony przez kanibali).
Henry Morgan
Początkowo był korsarzem w służbie króla Anglii Karola II. Później przeniósł się na Karaiby, gdzie szybko piął się w korsarskiej hierarchii. Był nazywany Królem Bukanierów. Atakował hiszpańskie okręty i statki handlowe, wielokrotnie uderzał na Kubę. Dowodził atakiem na Panamę, w którym brało udział 28 okrętów, prowadził także wyprawy łupieżcze na Wenezuelę. W 1678 roku król Anglii uczynił Henry’ego Morgana wicegubernatorem Jamajki. Jak na ironię, na tym stanowisku pomógł opracować ustawy antypirackie i był osobiście zaangażowany w ściganie korsarzy grasujących po Karaibach.
William Kidd
Jeden z najsłynniejszych korsarzy grasujących po Atlantyku i Oceanie Indyjskim, uważany także za jednego z najbardziej okrutnych w historii korsarstwa, choć – być może – część historii to tylko legenda. W 1696 roku, jeszcze jako brytyjski kapitan, otrzymał zadanie polowania na piratów na Oceanie Indyjskim, ale słabe łupy spowodowały bunt załogi, która domagała się „godziwej zapłaty”. Ponadto został wplątany w intrygę korupcyjną uknutą przez brytyjskich polityków. Zapewne właśnie wtedy Kidd – chcąc odegrać się na swoich mocodawcach – postanowił zostać piratem i zaczął napadać neutralne statki. W 1699 roku został aresztowany. Posądzono go o wiele zbrodni i wkrótce skazano. Został skazany na śmierć poprzez powieszenie. Wyrok wykonano w maju 1701 roku w Londynie.
Czarnobrody
Grasował po Morzu Karaibskim pod koniec drugiej dekady XVIII wieku. W listopadzie 1717 zdobył francuski statek niewolników, później przemianowany na „Zemstę Królowej Anny” i wyposażył go w 40 dział. Dzięki niemu zablokował port w Charleston w Południowej Karolinie, dopóki mieszkańcy miasta nie spełnili jego żądań dotyczących dostarczenia dużej skrzyni leków. Czarnobrody zginął w bitwie z brytyjską marynarką wojenną w 1718 roku. Legenda głosi, że otrzymał 20 ran kłutych i pięć postrzałowych zanim ostatecznie poległ. Jego panowanie na Karaibach przypadło na tzw. złoty wiek piractwa. Choć ta „epoka” trwała zaledwie kilka lat i charakteryzowała się wojnami i okrucieństwem, literatura i przemysł filmowy utrwaliły romantyczny wizerunek piractwa, a Czarnobrody stał się postacią-legendą.
Calico Jack
John Rackam, lepiej znany jako Calico Jack, otrzymał ułaskawienie za poprzednie akty piractwa w 1719 roku, kiedy osiadł na wyspie New Providence i ożenil się. Niemniej jednak w następnym roku wyruszył z powrotem na morze po zdobyciu 12-działowego okrętu. Krążył pomiędzy Bahamami a Hispaniolą. Wśród kilkunastoosobowej załogi Rackama były dwie kobiety-piratki – jedyne dwie, jakie kiedykolwiek pływały po wodach Karaibów. Jedna, Anne Bonny, zostawiła męża, by być z Rackamem, podczas gdy druga, Mary Read, odobno pływała po już od dłuższego czasu, lecz wcześniej w męskim stroju. W październiku 1720 roku banda Rackama została ujęta przez władze Jamajki. Rackam wraz z załogą został stracony w następnym miesiącu, lecz jego kochanki uniknęły szafotu, ponieważ obie były w ciąży. Read wkrótce zmarła w więzieniu. Nikt nie wie, co stało się z Bonny.
Cheng Shih
W 1805 roku mąż Madame Cheng, Cheng Yih, utworzył największą konfederację piracką w historii. Po jego śmierci w 1807 roku Madame Cheng przejęła biznes i rozszerzyła go jeszcze bardziej, dowodząc niemal 2 tysiącami statków i 70 tysiącami ludzi. Z pomocą Cheung Po Tsai — adoptowanego syna jej męża, a także kochanka — zażądała od społeczności przybrzeżnych pieniędzy za ochronę, atakowała statki na Morzu Południowochińskim oraz porywała brytyjskich marynarzy. Madame Cheng uzyskała ułaskawienie w 1810 roku, kiedy władze chińskie zaczęły zwalczać piractwo. W młodości była prostytutką, a fortunę zbiła na przemycie opium. Ostatnie lata spędziła na lądzie prowadząc kasyno. Zmarła w 1844 roku mając 69 lat.
Czytaj też:
Gdzie są ich groby? Dziewięć zaginionych miejsc pochówkuCzytaj też:
Rosetta, Uluburun, Derinkuyu. Siedem wielkich zabytków odkrytych przez przypadekCzytaj też:
W poszukiwaniu źródeł Nilu. Henry Morton Stanley – jaki był naprawdę?