Generał Patton był niewątpliwie wyjątkowo uzdolnionym wojskowym. Słynął jednak nie tylko, choć głównie, z sukcesów na polach bitew, ale także z różnych kontrowersyjnych wypowiedzi.
Co z Niemcami?
22 września 1945 roku generał George Patton udzielał wywiadu mediom. W pewnej chwili został zapytany, co sądzi o przyjęciu środków zapobiegawczych wobec Niemiec, które zostały ustalone na konferencji w Poczdamie po zakończeniu wojny (chodziło o demilitaryzację, denazyfikację, demokratyzację, decentralizację oraz dekartelizację).
Na to pytanie Patton odparł, że nie widzi potrzeby realizacji „tej denazyfikacji”, a po chwili porównal nawet istnienie członków partii NSDAP do „walki wyborczej Demokratów i Republikanów”. Nie był to pierwszy raz, kiedy Patton krytycznie wypowiedział się o procesie tzw. denazyfikacji. Już wcześniej, ale też i później niepochlebnie odnosił się np. do usuwania z urzędów samorządowców czy członków administracji, którzy oficjalnie mieli coś wspólnego z NSDAP. Niektórzy twierdzą, że wypowiedzi Pattona wynikały z naiwności i braku rozeznania w polityce. Niestety nie przysporzyły mu one popularności, a ostatecznie doprowadziły do tego, że generał Dwight Eisenhower usunął go z funkcji dowódcy wojsk amerykańskich stacjonujących w Bawarii.
Kim był George Patton?
George Patton urodził się 11 listopada 1885 roku w San Gabriel w Kalifornii. Studiował w Instytucie Wojskowym w Wirginii, a później w Akademii Wojskowej USA w West Point, gdzie powtarzał rok z powodu słabych ocen. Po ukończeniu szkoły został podporucznikiem kawalerii.
W 1912 roku brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Sztokholmie, gdzie rywalizował w konkurencji pięciobój nowoczesny. George Patton zajął wówczas piąte miejsce na świecie. Po igrzyskach kontynuował treningi szermierki. Został instruktorem, a nawet zaprojektował własną szpadę – model 1913 Enlisted Cavalry Sabre zwaną „szpadą Pattona”.
Kiedy Stany Zjednoczone przystąpiły do pierwszej wojny światowej (w 1917 roku), kapitan George Patton znalazł się we Francji. Został pierwszym dowódcą nowo powołanego Korpusu Pancernego Armii USA. Przez następne miesiące organizował i szkolił żołnierzy, a nawet zaprojektował mundury dla nowej jednostki. W tym czasie został mianowany podpułkownikiem. 12 września 1918 roku Patton, ignorując rozkazy pozostawania w kontakcie radiowym, osobiście poprowadził pierwsze amerykańskie jednostki pancerne do walki w okolicach Saint-Mihiel. Kilka tygodni później został ciężko ranny po postrzale z karabinu maszynowego. Za odwagę w czasie walk został odznaczony Krzyżem Zasługi.
Druga wojna światowa
W 1932 roku Patton ukończył z wyróżnieniem Army War College. W 1940 roku został mianowany generałem brygady, a niedługo później generałem majorem. W kwietniu 1940 roku został dowódcą 2. Dywizji Pancernej.
Po ataku Japonii na Pearl Harbor, w grudniu 1941 roku, Patton szkolił swoich żołnierzy do ewentualnych walk w warunkach pustynnych. W listopadzie 1942 roku został wysłany do Casablanki, gdzie nadzorował lądowanie wojsk amerykańskich (operacja „Torch”).
W marcu 1943 roku Patton awansowany został do stopnia generała porucznika. 7. Armia USA pod jego dowództwem dokonała inwazji na Sycylię (operacja „Husky”). Dowództwo 7. Armii zostało Pattonowi odebrane po skandalu, jaki wybuchł, kiedy okazało się, że wizytujący szpital generał spoliczkował żołnierza, który cierpiał na depresję. Patton nie uznawał tego typu dolegliwości, twierdząc, że tylko poważne rany fizyczne eliminują żołnierza ze służby.
Co ciekawe, Niemcy nie wierzyli w to, że Patton faktycznie utracił dowództwo nad 7. Armią. Przeczuwano zasadzkę, co alianci wykorzystali. Patton został dowódcą fikcyjnej 1. Grupy Armii, która przygotowywała rzekomo atak na Normandię w okolicach Pas-de-Calais. W tym regionie została też skupiona uwaga Niemców.
W sierpniu 1944 roku Patton został dowódcą 3. Armii. Jego wojska wyzwoliły niemal całą północną Francję i zatrzymały się dopiero pod Paryżem na rozkaz generała Dwighta Eisenhowera, który chciał, aby stolica Francji została wyzwolona przez Francuzów.
Armia Pattona poruszała się bardzo szybko – przebyła nawet 900 kilometrów w 2 tygodnie. To spowodowało, że w końcu zaczęły jej dokuczać kłopoty z zaopatrzeniem. Nie przewidywano bowiem, że front będzie poruszał się tak szybko. Niedobory chwilowo zatrzymały Pattona, co pozwoliło Niemcom umocnić się pod Metz.
Pod koniec 1944 roku Niemcy przeprowadzili w Ardenach jeszcze jedną, ostatnią ofensywę. Patton przewidział ruchy niemieckich wojsk, co pozwoliło przełamać ich linię obrony. Pod koniec stycznia 3. Armia Pattona dotarła do granicy Niemiec. Wojska Pattona ruszyły dalej na południe, przez Niemcy do Czechosłowacji. Do Pragi nie dotarły, gdyż Eisenhower ponownie wydał rozkaz do zatrzymania – do stolicy Czechosłowacji zbliżali się już bowiem Sowieci.
W czasie dziewięciomiesięcznej ofensywy 3. Armia generała George’a Pattona zajęła 200 tysięcy kilometrów kwadratowych terenu i straciła aż 137 tysięcy żołnierzy, lecz zadała jednocześnie wielokrotnie większe straty Niemcom.
Po zakończeniu drugiej wojny w Europie, Patton pragnął ruszyć na front na Dalekim Wschodzie. Nie wydano na to zgody. Zamiast tego oddelegowano go do Bawarii, gdzie został gubernatorem. Nie było to stanowisko odpowiednie dla człowieka, którego żywiołem było wojsko i który dopiero co powrócił z frontu.
George Patton miał wrócić do Stanów Zjednoczonych 10 grudnia 1945 roku. Dzień przed odlotem do kraju uległ wypadkowi samochodowemu, w wyniku którego doznał poważnych obrażeń kręgosłupa i głowy. George Patton zmarł 21 grudnia 1945 roku w Heidelbergu.
Czytaj też:
Generał Walerian Czuma. Zapomniany bohater września 1939Czytaj też:
Bitwa pod Jaworowem. Zwycięstwo Sosnkowskiego zaskoczyło NiemcówCzytaj też:
Bitwa pod Tannenbergiem. Dlaczego dla Niemców był to "rewanż" za Grunwald?