Uboga dziewczyna urodzona w niewielkiej miejscowości pod Łodzią stała się jedną z największych mistyczek Kościoła.

Droga do klasztornej furty

Faustyna przyszła na świat jako Helena Kowalska 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu niedaleko Łęczycy. Jej rodzicami byli Stanisław i Marianna. Helena, wraz z dziewięciorgiem rodzeństwa, wychowywała się w pobożnej, niezamożnej rodzinie. Ukończyła tylko trzy klasy szkoły powszechnej, po czym zaczęła pomagać rodzicom w gospodarstwie.

Mając 19 lat, po widzeniu umęczonego Chrystusa, zdecydowała o wstąpieniu do klasztoru. Spotkała się jednak z odmową rodziców. Helena postanowiła więc opuścić dom rodzinny i wyjechać do miasta, gdzie mogłaby podjąć lepiej płatną pracę i zarobić na wyprawkę przed wstąpieniem do zakonu. Pracowała jako służąca i opiekunka dzieci w Aleksandrowie Łódzkim, a potem w Łodzi i w Warszawie.

W pewnej chwili byłam z jedną z sióstr swoich na balu. Kiedy się wszyscy najlepiej bawili, dusza moja doznawała wewnętrznych (udręczeń). W chwili, kiedy zaczęłam tańczyć, nagle ujrzałam Jezusa obok, Jezusa umęczonego, obnażonego z szat, okrytego całego ranami, który mi powiedział te słowa: «Dokąd cię cierpiał będę i dokąd Mnie zwodzić będziesz?». W tej chwili umilkła wdzięczna muzyka, znikło sprzed oczu moich towarzystwo, w którym się znajdowałam, pozostał Jezus i ja. Usiadłam obok swej drogiej siostry, pozorując to, co zaszło w duszy mojej bólem głowy. Po chwili opuściłam potajemnie towarzystwo i siostrę.

Helena kilkukrotnie próbowała wstąpić do różnych zgromadzeń zakonnych, lecz spotykała się z odmową. Zgodę na jej przyjęcie dała dopiero w 1925 roku matka przełożona Michaela Moraczewska z warszawskiego domu Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Helena wstąpiła do zakonu 1 sierpnia 1925 roku rozpoczynając postulat. Pełniła obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Habit przywdziała 30 kwietnia 1926 roku przyjmując jednocześnie imiona Maria Faustyna. Pierwsze śluby zakonne złożyła 30 kwietnia 1928 roku, zaś śluby wieczyste 1 maja 1933 roku w Krakowie.

Objawienia

W kolejnych latach Faustyna Kowalska mieszkała i posługiwała w różnych placówkach swego Zgromadzenia, m.in. w Grochowie, Płocku i Wilnie. W 1936 roku zamieszkała w klasztorze w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie przebywała do śmierci.

W 1931 roku, kiedy mieszkała w Płocku, miała jedno z licznych widzeń Pana Jezusa. Chrystus, jak pisała, ukazał się jej w białej szacie. „Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady”. Pan Jezus polecił wówczas Faustynie namalować taki Swój wizerunek i podpisać go: „Jezu, ufam Tobie”. To życzenie Boga spełniło się w 1933 roku, kiedy Faustyna przebywała w Wilnie. Tam spotkała swego spowiednika i powiernika, księdza Michała Sopoćkę, który stał jej się duchowym przewodnikiem. Wcześniej bowiem Faustyna nie zawsze spotykała się ze zrozumieniem, co też jednak nie może dziwić, gdyż nie każdy potrafi rozeznać Bożą łaskę i odróżnić widzenie mistyczne od choroby psychicznej.

Ksiądz Sopoćko, chcąc pomóc Faustynie, poprosił wileńskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego o namalowanie obrazu Chrystusa Miłosiernego. Obraz powstał w połowie 1934 roku. Także z polecenia księdza Sopoćki, siostra Faustyna zaczęła prowadzić Dziennik, w którym zapisywała swoje widzenia oraz wszystkie przemyślenia, przeżycia mistyczne oraz stygmaty. Słowa Pana Jezusa, Sopoćko polecił jej podkreślać ołówkiem. Siostra Faustyna zapisała w ten sposób sześć zeszytów. Pan Jezus przez całe jej życie ukazał się jej 280 razy.

Kiedy pierwszy raz otrzymałam te cierpienia [w 1928 roku], było to tak: po ślubach rocznych, w pewnym dniu, w czasie modlitwy ujrzałam wielką jasność, a z tej jasności wyszły promienie, które mnie ogarnęły i w tym uczułam straszny ból w rękach, nogach i boku i ciernie korony cierniowej. (...)
W czasie tej choroby, w czasie Mszy Świętej w piątek odczułam, jak mnie przeniknęły te same cierpienia; i powtarza się (to) co piątek i czasami przy spotkaniu się z duszą, która nie jest w stanie łaski. Chociaż to jest rzadko i cierpienie to trwa bardzo krótko – jednak jest straszne i bez szczególnej łaski Bożej nie zniosłabym, a na zewnątrz nie mam żadnych znaków tych cierpień. Co dalej będzie – nie wiem.

Siostra Faustyna Kowalska cierpiała na gruźlicę od 1936 roku. Choroba postępowała i odbierała siły. Faustyna leczyła się m.in. w Rabce-Zdroju, lecz bez większych rezultatów. Mistyczka i Apostołka Bożego Miłosierdzia zmarła 5 października 1938 roku o godz. 22:45 w Krakowie-Łagiewnikach.

Siostra Maria Faustyna Kowalska została pochowana na cmentarzu zakonnym w Łagiewnikach. Jej relikwie w 1966 roku przeniesiono do klasztornej kaplicy, a od beatyfikacji znajdują się w sarkofagu pod cudownym obrazem „Jezu, ufam Tobie” autorstwa Adolfa Hyły.

Proces beatyfikacyjny siostry Faustyny rozpoczął się w Rzymie w 1968 roku. Siostra Faustyna została ogłoszona błogosławioną 18 kwietnia 1993 roku przez papieża Jana Pawła II, zaś kanonizowana 30 kwietnia 2000 roku także przez papieża Polaka.

Za przyczyną objawień, których doświadczyła i dzięki słowom przekazanym jej przez Pana Jezusa, Kościół ustanowił kult Bożego Miłosierdzia, święto Bożego Miłosierdzia, a także zachęca do odmawiania Koronki do Miłosierdzia Bożego, szczególnie w Godzinie Miłosierdzia.

Czytaj też:
Testament Jana Pawła II. Papież pisał go przez niemal cały pontyfikatCzytaj też:
"Niech zstąpi Duch Twój!". Pierwsza pielgrzymka papieża i prorocze słowaCzytaj też:
Braniewo: Dziś beatyfikacja sióstr katarzynek