Stalinowski wielki terror z lat 1937–1938 był skierowany przeciwko różnym narodom zamieszkującym terytorium Związku Sowieckiego. W odróżnieniu od czerwonego terroru z lat wojny domowej (1918–1922), który był skierowany przeważnie przeciwko białym, w przypadku terroru stalinowskiego władze zdecydowały się bowiem rozprawić z mniejszościami narodowymi.

Jako pierwsi zostali ukarani Polacy zamieszkujący tereny dawnej I Rzeczypospolitej, które w wyniku traktatu ryskiego z 1921 r. nie weszły w skład odrodzonego państwa polskiego. W wyniku „operacji polskiej” NKWD w latach 1937–1938 zginęło co najmniej 200 tys. naszych rodaków, obywateli Związku Sowieckiego. Tę zbrodnię bez wątpienia trzeba traktować jako zbrodnię ludobójstwa. To także jeden z dowodów na to, że Polacy to jeden z najbardziej pokrzywdzonych narodów przez sowiecki totalitaryzm.

Podczas wielkiego terroru ucierpiały również inne narody zamieszkujące imperium Stalina. Na wzór „operacji polskiej” przeprowadzono też „operację niemiecką”, „rumuńską”, „koreańską”, „węgierską”, „fińską”, „harbińską” i inne.

Represje przeciwko narodom żyjącym w Związku Sowieckim łączyło przede wszystkim jedno. Prawie wszystkie tzw. operację narodowościowe przeprowadzono na podstawie rozkazu nr 00 485 „O likwidacji polskich grup szpiegowsko-dywersyjnych i organizacji POW” wydanego przez Nikołaja Jeżowa. Uznano, że rozkaz ten, a w szczególności wielostronicowe uzasadnienie do niego, doskonałe nadaje się do „upuszczenia krwi” także innym narodowościom.

Podobnie jak „operacja polska” na tle innych wyróżnia się „operacja fińska”. W jej trakcie represjonowanych było ponad 11 tys. osób, z których 9078 skazano na karę śmierci. W niektórych miejscach prześladowania Finów przypominały masowe ludobójstwo Polaków na Kresach. W Karelskiej Autonomicznej Socjalistycznej Republice Sowieckiej (Karelska ASRS) aresztowania objęły prawie 40 proc. ludności. Rozstrzelano 3340 domniemanych fińskich szpiegów i nacjonalistów fińskich.