Michał Sopoćko przyszedł na świat 1 listopada 1888 r. w Juszewszczyźnie w okolicach Wilna. W 1907 r. rodzina Sopoćków musiała opuścić dzierżawiony dotąd folwark. Kilkakrotne przeprowadzki zakończyły się około 1911 r. ostatecznie bankructwem rodziny. W tym samym czasie zmarła matka Michała, Emilia. Rodzina Sopoćków doświadczyła wielu zmartwień, jednak pozostała wierna zwykłym praktykom życia religijnego, powierzając się Bożej opatrzności. Ten rys duchowości rodziny bł. Michała wpłynął z pewnością na rozeznawanie przez niego powołania do życia kapłańskiego. W 1910 r. rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Wilnie. Jako alumn nie mógł liczyć na wsparcie materialne rodziny, była bowiem w krytycznym położeniu. Dzięki życzliwości obcych ludzi został zwolniony przez rektora z opłat, jakie obowiązywały kleryków.
Wojenna zawierucha
W okresie wojny z Bolszewikami zgłosił się wówczas do kurii polowej, prosząc o przyjęcie w charakterze kapelana wojskowego. Swoją misję najpierw wypełniał w Warszawie, gdzie wkrótce mógł kontynuować przerwane studia, a następnie w Wilnie, dokąd skierowano go pod koniec 1924 r. Pełnił tam funkcję „kierownika wojskowego rejonu duszpasterskiego”. Za prowadzenie duszpasterstwa wojskowego był formalnie odpowiedzialny aż do 1932 r. (chociaż w 1929 r. przeszedł na trzyletni urlop), mimo iż w 1927 r. został mianowany ojcem duchownym w Metropolitalnym Seminarium Duchownym w Wilnie. Ponadto od lutego 1928 r. powierzono mu prowadzenie wykładów z historii filozofii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, a od października tego samego roku zatrudniono go na stanowisku zastępcy profesora Katedry Teologii Pastoralnej na Wydziale Teologicznym. Pracy naukowej mógł poświęcić się bardziej dopiero od 1932 r., kiedy to został zwolniony z obowiązków ojca duchownego Seminarium. Dwa lata później habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim.
Miłosierdzie
Niespokojne lata drugiej wojny światowej zmusiły ks. Sopoćkę do ukrywania się w okolicach Wilna przez ponad dwa lata. Na szczęście udało mu się uniknąć aresztowania przez Niemców, co kapłan odczytał „jako wyraźny znak Miłosierdzia Bożego”. Kiedy w 1944 r. wznowiono działalność wileńskiego Seminarium, ks. Sopoćko znów zaczął prowadzić w nim wykłady, jednak tylko do 1945 r., kiedy to władze radzieckie zamknęły uczelnię. Dwa lata później ks. Sopoćko przeprowadził się do Białegostoku, gdzie w Wyższym Seminarium Duchownym zaczął prowadzić zajęcia z homiletyki, katechetyki, pedagogiki, teologii pastoralnej i ascetycznej oraz z łaciny i języka rosyjskiego. W wieku 74 lat (w 1962 r.) przeszedł na emeryturę, ale nie zrezygnował z dalszej pracy duszpasterskiej, którą prowadził w kaplicy przy klasztorze Misjonarek Świętej Rodziny, w którym zakończył swoje ziemskie życie 15 lutego 1975 r. Także w Białymstoku, w sanktuarium miłosierdzia Bożego, gdzie znajduje się grób ks. Sopoćki, dokonała się 28 września 2008 r. uroczystość jego beatyfikacji.
Czytaj też:
Viktor Frankl. W poszukiwaniu sensuCzytaj też:
Rocznica śmierci Piotra Skargi