Viktor Frankl urodził się 26 marca 1905 r. w Wiedniu, przy ulicy Czerningasse 6, w rodzinie żydowskiej. Matka, Elisa Lion, pochodziła z szlacheckiej rodziny z Pragi. Ojciec Gabriel Frankl, był dyrektorem w Ministerstwie Spraw Społecznych. Viktor przyszedł na świat jako drugi z trojga rodzeństwa. Podczas pierwszej wojny światowej rodzina Franklów doznała dużych trudności ekonomicznych, których doświadczały również dzieci.
Młodość i praca
Victor Frankl wspomina czasy młodości m.in. takim wydarzeniem: iż w czasie jednych z wakacji na wsi u dziadka ze strony ojca dzieci:
„Chodziły po prośbie za chlebem, a czasami kradły kukurydzę z pobliskich pól”.
Podczas uczęszczania do gimnazjum interesował się filozofią natury, a zwłaszcza takimi autorami jak: Wilhelm Oswald czy Gustav Teodor Fechner. W 1923 r. zdał egzamin maturalny, napisał pracę na temat psychologii w myśli filozoficznej, w której interesował się punktem widzenia Artura Schopenhauera. W tym też okresie nawiązał kontakty z Zygmuntem Freudem i jego psychoanalizą.
Do jego głównych zainteresowań należały: Życiowe cierpienia, depresja i samobójstwo Dostrzegał dezorientację i beznadzieję wielu osób oraz widział poszukiwanie sensu jako główną motywację człowieka.
„Człowiek nie jest stworzony do szczęścia, ale do sensu” – mawiał.
W 1926 roku po raz pierwszy użył terminu logoterapia. Metoda ta pomaga pacjentom odnaleźć sens w ich życiu.
Okres wojny
W 1942 r. założył rodzinę, ale wkrótce potem został deportowany do kilku obozów koncentracyjnych, w tym Auschwitz. Ten etap życia został przedstawiony w późniejszych pracach Frankla. Ważna dla niego była postawa człowieka i to w jaki sposób przezwycięża kryzysy życiowe, poszukuje sensu. Wedle jego teorii szczególnie trudne warunki życiowe mogły wzmacniać człowieka i zmuszać go do poszukiwania życiowego sensu.
Frankl, któremu pozwolono pracować tam jako pomoc medyczna, spotkał w obozie wiele osób planujących popełnić samobójstwo. Starał się pokazać współwięźniom perspektywę, że:
„Życie czegoś od nich oczekuje, że coś ich czeka w życiu, w przyszłości”.
Dla niego samego była to chęć odtworzenia zniszczonej przez gestapo rozprawy habilitacyjnej z zakresu logoterapii. Jedno z mott, które mu towarzyszyły, było zdanie Nietzschego:
„Ten, kto wie, dlaczego żyje, nie troszczy się o to, jak żyje”.
Po wojnie
Pod koniec 1945 r. rozpoczyna się czwarty etap w życiu Frankla. Jest to okres jego pełnego poświęcenia się działalności zawodowej i naukowej. Po pokonaniu osobistego kryzysu w 1946 r. poświecił się całkowicie działalności zawodowej, pisarskiej oraz wykładom uniwersyteckim i konferencjom, które głosił w wielu krajach. Istotnym momentem osobistym w jego życiu było małżeństwo z Eleonore Katharina Schwindt, zawarte 18 lipca 1947 r. W Poliklinice Neurologii w Wiedniu (1946–1971) jako lekarz pracował przez 25 lat, gdzie miał osobisty kontakt z pacjentami i współpracownikami. Pozwalało mu to przede wszystkim na weryfikacje głoszonych idei w dziedzinie psychoterapii. Sam ciągle się dokształcał, czego wynikiem było miedzy innym uzyskanie habilitacji w dziedzinie neurologii i psychiatrii. Victor Frankl zmarł 2 września 1997 roku.
Czytaj też:
Fabryka śmierci. Historia niemieckiego obozu zagłady StutthofCzytaj też:
Amon Göth. Losy kata z Płaszowa