Oriana Fallaci urodziła się 29 czerwca 1929 roku we Florencji. Pomimo bardzo młodego wieku, w czasie II wojny światowej wstąpiła do antyfaszystowskiego ruchu oporu Giustizia e Liberta, gdzie działał także jej ojciec.
Kariera Oriany Fallaci
Po napisaniu matury, Fallaci krótko studiowała na Uniwersytecie we Florencji (medycynę i chemię). Później przeniosła się na filologię, lecz wkrótce i z tego kierunku zrezygnowała, i nigdy już nie ukończyła studiów. Po opuszczenie murów uczelni zajęcie się pisaniem zaproponował jej wuj, Bruno Fallaci, który był dziennikarzem. Fallaci rozpoczęła pracę jako korespondent „Il mattino dell'Italia centrale” w roku 1946. W kolejnych latach pracowała jako korespondentka wojenna. Wyjeżdżała do Wietnamu, Indii, Pakistanu, na Bliski Wschód i do Ameryki Południowej; często tam, gdzie trwały właśnie różne konflikty.
Przez wiele lat była specjalnym korespondentem „L'Europeo”. Zaczęła pisać do licznych, czołowych gazet, nie tylko we Włoszech. W roku 1968 została postrzelona w czasie rozruchów w Mexico City. Jej późniejsze relacje z tamtych wydarzeń podważyły oficjalne stanowisko meksykańskiego rządu, który twierdził, że nie doszło wówczas do żadnej masakry.
Największą sławę przyniosły Fallaci wywiady z najsłynniejszymi postaciami XX wieku, zarówno politykami, jak aktorami czy pisarzami. Jej dociekliwość i odwaga w kontaktach z najpotężniejszymi ludźmi świata sprawiły, że określano ją jako „najsłynniejszą i najstraszniejszą ankieterkę na świecie”.
Po wywiadzie z Henry’m Kissingerem, który Fallaci przeprowadziła w roku 1972, amerykański sekretarz stanu stwierdził, że była to „najbardziej katastrofalna rozmowa, jaką kiedykolwiek odbył z przedstawicielem prasy”. Fallaci nie miała bowiem dla niego żadnej litości w kwestii porażki wojny w Wietnamie.
Rok później Oriana Fallaci rozmawiała z szachem Iranu, Mohammadem Rezą Pahlavi. Stwierdziła później, że szach „uważa kobiety jedynie za wdzięczne ozdoby, niezdolne do myślenia jak mężczyzna, ale jednocześnie udaje przed światem, że stara się zapewnić im całkowitą równość praw i obowiązków”.
Prawdopodobnie najsłynniejszy wywiad Fallaci przeprowadziła niedługo później. Jej rozmówcą był irański przywódca, ajatollah Chomeini, który objął władzę w roku 1979 po obaleniu szacha w czasie rewolucji islamskiej. W czasie spotkania z Chomeinim, Fallaci musiała nosić czador. Powiedziała mu wówczas, że uważa ten rodzaj ubioru jako formę opresji wobec kobiet w Iranie, które do czasu islamskiej rewolucji nie musiały nosić takich strojów.
– Nie chodzi mi tylko o tę „sukienkę”, ale o to, co ona reprezentuje. Mam na myśli to, co stało się po rewolucji, jak teraz traktuje się kobiety. Nie mogą studiować na uniwersytecie z mężczyznami, nie mogą pracować z mężczyznami, nie mogą pływać w morzu ani w basenie z mężczyznami. Muszą robić wszystko osobno, nosząc swój „czador”. Swoją drogą, jak można pływać w czadorze? – pytała ajatollacha Fallaci.
Chomeini odparł, że noszenie czadoru nie dotyczy Fallaci, gdyż „jest on przeznaczony dla młodych kobiet i szanowanych pań”. Wówczas dziennikarka wstała i zdjęła nakrycie określając je „szmatą”.
Kolejny znany wywiad Fallaci to rozmowa z Dengiem Xiaopingiem. Wywiad uznano powszechnie za najlepszą rozmowę z jakimkolwiek chińskim przywódcą. Xiaoping mówił o Chinach wyjątowo szczerze, nie szczędził także krytyki wobec wcześniejszych rządów Mao Zedonga. W marcu 1981 roku Fallaci przeprowadziła wywiad z Lechem Wałęsą. W późniejszym czasie przyznała, że rozmowa była kompletnie nieudana, a Wałęsa jest strasznym ignorantem i przerażające jest to, że taki człowiek został przywódcą narodu.
Od lat 80. pracowała raczej „na miejscu”. Miała dom w Toskanii, gdzie czasem przebywała. Na stałe zamieszkała w Nowym Jorku. Wykładała na najlepszych uczelniach w USA: Uniwersytecie w Chicago, Yale, Harvardzie i Columbii.
Fallaci od zawsze wypowiadała się krytycznie wobec islamu i prawa szariatu, które obowiązywało i obowiązuje w wielu krajach muzułmańskich. Jej poglądy uległy zaostrzeniu po wrześniu 2001 roku i atakach Al-kaidy na World Trade Center i Pentagon. Oriana Fallaci wydała trzy książki, w których w bardzo ostry sposób krytykuje islamskich ekstremistów. Ostrzegała ponadto, że Europa jest „zbyt tolerancyjna wobec muzułmanów”, a w 2005 roku stwierdziła, że Europa to już nie Europa, ale „Eurabia”.
27 sierpnia 2005 roku Fallaci odbyła prywatną audiencję u papieża Benedykta XVI w Castel Gandolfo. Fallaci bardzo ceniła Benedykta XVI. Otwarcie chwaliła jego pracę „Jeżeli Europa nienawidzi samej siebie”. Jana Pawła II krytykowała za jego chęć dialogu z islamem.
Jej książki „Wściekłość i duma” oraz „Siła rozumu” zostały przetłumaczone na 21 języków i stały się bestsellerami w wielu krajach.
Oriana Fallaci zmarła 15 września 2006 roku w rodzinnej Florencji. Od dłuższego czasu chorowała na raka płuc. Została pochowana na Cimitero Evangelico degli Allori we Florencji.
Fallaci otrzymała liczne nagrody, krajowe i międzynarodowe, za swoją pracę dziennikarską. Jej postać do dzisiaj budzi mieszane uczucia. Niektórzy zarzucali jej rasizm i wytaczali procesy sądowe. Bywało, że jej książki były nawet porównywane z „Mein Kampf” Hitlera. Oriana Fallaci niejednokrotnie wytykała lewicy hipokryzję, gdyż z jednej strony lewicowi politycy szafowali pojęciem antysemityzmu, a z drugiej strony wspierali islam i dążenia krajów arabskich do zniszczenia Izraela. Mimo wielu krytycznych opinii, Oriana Fallaci pozostaje jedną z najwybitniejszych dziennikarek XX wieku.
Czytaj też:
"Ignorancja to siła". Orwell otworzył oczy milionom ludziCzytaj też:
Kultura zepchnięta w podziemie