W XVIII stuleciu Rzeczpospolita i jej wojsko przestały się liczyć w Europie. Podczas wojny północnej wojska rosyjskie (szwedzkie i saskie również) przechodziły przez polskie terytorium, jak i kiedy chciały. W 1768 r. Polska stała się wasalem Rosji, a o suwerenność i honor ojczyzny walczyli jedynie konfederaci barscy z Kazimierzem Pułaskim na czele. Pod jego dowództwem Jasna Góra broniła się od 10 września 1770 r. do 18 sierpnia 1772 r.
Dalsze próby ratowania państwa się nie powiodły. Na uwagę zasługuje budowanie 100-tysięcznej armii (udała się 70-tysięczna) w obronie Konstytucji 3 maja, nareszcie na zasadzie „wojsko nic innego nie jest jeno siła porządna z siły całego kraju wyciągnięta”. Wojna z Rosją w 1792 r. została przegrana, mimo dość obiecujących bitew Józefa Poniatowskiego pod Zieleńcami (18 czerwca) i Tadeusza Kościuszki pod Dubienką (18 lipca). Małoduszny król jednak skapitulował i przystąpił do zdradzieckiej targowicy.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.