Witolda Pileckiego zabili jednak nie Niemcy, z którymi walczył całą wojnę, a Sowieci, którzy nie mogli pozwolić, aby legenda jego formatu żyła. Pamięć o Pileckim miała zostać wymazana z kart historii. Witold Pilecki miał być jednym z tych, o kim świat miał już więcej nie usłyszeć.

Witold Pilecki - życiorys

Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu w carskiej Rosji. Mając zaledwie 12 lat należał już do zakazanego w Rosji harcerstwa, gdzie po raz pierwszy spotkał się z konspiracją. Jako harcerz miał kontakty z polskim podziemiem niepodległościowym.

Pod koniec 1918 roku w Wilnie Witold Pilecki brał udział w walkach z Niemcami organizowanymi przez polską Samoobronę. Później walczył przeciwko Armii Czerwonej w czasie wojny polsko-bolszewickiej, m.in. w obronie Grodna, a potem w Bitwie Warszawskiej.

Po wojnie Pilecki zdał maturę i poszedł na studia. Był żołnierzem Wojska Polskiego, a w roku 1925 został awansowany na stopień podporucznika rezerwy kawalerii ze starszeństwem. W tym czasie poznał Marię Ostrowską, z którą ożenił się w 1931 roku. Rodzina Pileckich zamieszkała w odzyskanym majątku Sukurcz. Dzięki znajomości z Edwardem Rydzem-Śmigłym, który był jego sąsiadem, Witold Pilecki rozpoczął współpracę z kontrwywiadem, czyli Oddziałem II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.

II wojna światowa

Po rozpoczęciu II wojny światowej Pilecki wyruszył na front. Po zajęciu Polski przez Niemców i Sowietów, Pilecki natychmiast przeszedł do konspiracji. Z pola walki, gdzie jego oddziały zostały rozbite, ruszył do Warszawy. Tam zaczął organizować Tajną Armię Polską (TAP), która oficjalnie powstała 9 listopada 1939 roku. TAP w krótkim czasie stworzyła bardzo rozbudowane struktury, do których należało kilka tysięcy osób. Głównym zadaniem Tajnej Armii Polskiej było prowadzenie akcji wywiadowczych. Zbudowano siatkę informatorów wśród granatowej policji, obserwowano szlaki komunikacyjne oraz zbierano informacje o produkcji przemysłowej nadzorowanej przez Niemców. Jedną z najbardziej interesujących dla TAP spraw, było tworzenie przez Niemców obozów koncentracyjnych na terenie Polski. Zastanawiano się, jaka jest ich struktura, w jakim celu są budowane, kto będzie w nich przetrzymywany; czy będą to obozy pracy czy raczej więzienia. Kierownictwo TAP, do którego należał także Witold Pilecki (był szefem sztabu głównego), zdecydowało, że ktoś z członków organizacji powinni przedostać się do obozu koncentracyjnego i poznać jego funkcjonowanie od środka.

W sierpniu 1940 roku gestapo aresztowało dwóch dowódców TAP, Władysława Surmackiego i Władysława Deringa, którzy z Pawiaka trafili wkrótce do obozu Auschwitz w Oświęcimiu. To przyspieszyło decyzję o wysłaniu do Auschwitz kogoś, kto zorientuje się w realiach obozu i sprawdzi, czy można stamtąd wyprowadzić więźniów.

Wśród historyków nie ma powszechnej zgody, czy Witold Pilecki sam zgłosił chęć pójścia do Auschwitz czy jedynie wykonał rozkaz Stefana „Grota” Roweckiego. W każdym razie pomysł dobrowolnego zgłoszenia do niemieckiego obozu Pilecki musiał znać i aprobować. Nawet jeśli nie zgłosił się jako pierwszy, a otrzymał takie zadanie, nie zawahał się wykonać polecenia.

19 września 1940 roku Witold Pilecki znajdował się w mieszkaniu swej kuzynki, Eleonory Ostrowskiej (także zaangażowanej w konspirację). W tym czasie Niemcy urządzili łapankę w kilku dzielnicach. Przeszukiwano domy i mieszkania aresztując młodych mężczyzn. Kiedy Niemcy weszli do mieszkania Ostrowskiej, zapytali, czy są tu jacyś mężczyźni. Pilecki – choć mógł się ukryć – wyszedł do nich, wylegitymował się i został zabrany. Wychodząc zdołał jeszcze szepnąć Ostrowskiej „Zamelduj gdzie trzeba, że rozkaz wykonałem”.

W Auschwitz - życie w obozie i ucieczka

W nocy z 21 na 22 września Witold Pilecki trafił do Auschwitz. Otrzymał numer obozowy 4859. W swoim „Raporcie” wspominał:

„Oślepieni reflektorami, pchani, bici, kopani, szczuci psami, raptownie znaleźliśmy się w warunkach, w jakich wątpię, by ktoś z nas był kiedykolwiek. (…) Wyciągnięto z szeregu dziesięciu przygodnych kolegów i zastrzelono z marszu z pistoletów na skutek odpowiedzialności zbiorowej za ucieczkę, którą zaaranżowali sami SS-mani. (…) Zbliżaliśmy się do bramy umieszczonej w ogrodzeniu z drutów, na której widniał napis: Arbeit macht frei. Później dopiero nauczyliśmy się go dobrze rozumieć. (…)

W ciągu paru dni czułem się oszołomiony i jakby przerzucony na inną planetę (…) zrobiło to na mnie wrażenie, że zamknięto nas w zakładzie dla obłąkanych. [Niemcy] bijąc [ludzi] po głowach, kopiąc leżących już na ziemi w nerki i inne czułe miejsca, wskakując butami na piersi, brzuch, zadawali śmierć z niesamowitym jakimś entuzjazmem” – pisał Witold Pilecki.

Choć Pilecki musiał dbać przede wszystkim o to, aby samemu przeżyć w obozie każdy kolejny dzień, niemal od początku zajął się budową siatki konspiracyjnej. Starał się zatrudniać przy różnych pracach, był m.in. piekarzem, pielęgniarzem, sprzątaczem i grabarzem. Każde zajęcie pozwalało mu przemieszczać się po obozie, poznawać ludzi, rozmawiać z nimi.

Siatka konspiracyjna utworzona przez Pileckiego w Auschwitz otrzymała nazwę Związek Organizacji Wojskowej (ZOW). Należeli do niej m.in. Stanisław Dubois, Franciszek Xawery Dunikowski i Bronisław Czech. Celem ZOW było podtrzymywanie morale więźniów Auschwitz, kontakty ze światem zewnętrznym, potajemne zdobywanie żywności i ubrań, przygotowywanie więźniów do ewentualnej walki, jeśli obóz byłby zaatakowany przez partyzantów od zewnątrz.

ZOW dzieliła się na tzw. „piątki”. Jak pisał Pilecki: „Każda z tych >piątek< nie wiedziała nic o >piątkach< innych i sądząc, że jest jedynym szczytem organizacji, rozwijała się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów stojących na szczeblach niższych, a przez >piątkę< stale dobudowywanych, naprzód wypychały”.

Od 1942 roku ZOW przyjął strukturę wojskową z podziałem na bataliony, kompanie i plutony, które posiadały własne rejony działania. Liczba osób zaangażowanych w działania ZOW jest trudna do ustalenia, ale szacuje się, że było to ponad 800 osób.

Jednocześnie Witold Pilecki spisywał swoje „Raporty”, które były wyprowadzane poza obóz przez komando ZOW z obozowej pralni, a także uciekinierów, których ucieczki Pilecki osobiście przygotowywał. Kiedy Niemcy rozpoczęli budowę obozu Auschwitz II (Birkenau), zaczęto zbierać informacje także o nim i przekazywać na zewnątrz, że jest to miejsce masowej eksterminacji Żydów.

Witold Pilecki uciekł z obozu Auschwitz w nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku. Spędził tam 2,5 roku. Ruszył przez Tyniec, Wieliczkę i Puszczę Niepołomicką do Bochni i dalej, do Nowego Wiśnicza. Pilecki miał plan ataku na obóz, wierzył, że szturm się uda, że w środku są ludzie gotowi do walki, którzy zajmą Auschwitz, jeśli tylko otrzymają pomoc z zewnątrz. Jego plany nie zostały zaakceptowane przez Armię Krajową, która nie miała dość sił, aby szturmować silnie broniony obóz.

Pomimo niemożności realizacji swoich planów, Witold Pilecki dalej walczył z okupantem. Brał m.in. udział w Powstaniu Warszawskim, później trafił do niemieckiego oflagu. Po zakończeniu wojny wrócił do Polski, gdzie próbował zbudować od zera siatkę konspiracyjną wymierzoną przeciwko nowym władzom zainstalowanym w Polsce przez Sowietów. Został aresztowany przez UB w maju 1947 roku. Był torturowany i katowany przez komunistyczne służby.

25 maja 1948 roku Witold Pilecki został zamordowany strzałem w tył głowy. Miejsce jego pochówku pozostaje nieznane.

Czytaj też:
Pierwszy transport do Auschwitz. Znaleźli się w nim sami Polacy. Kim byli?Czytaj też:
Bronisław Czech. Wybitny narciarz, artysta. Zamęczony przez NiemcówCzytaj też:
Żuawi śmierci. Elitarny oddział. Komandosi powstania styczniowego