Nuszabad, znane też jako Oeei lub Ouyim to podziemne miasto na terenie dzisiejszego Iranu, którego budowę rozpoczęto w 224 roku n.e. Podziemne pomieszczenia drążono przez kolejnych kilkaset lat.
Nuszabad jest położony 5 km na północ od miasta Kashan w prowincji Isfahan. Znajduje się w pustynnej części kraju, a więc w ciągu dnia jest tam bardzo gorąco, zaś noce robią się bardzo chłodne. Jednym z powodów wybudowania miasta pod ziemią była więc konieczność ucieczki przed palącym słońcem, które było dla mieszkańców miasteczka uciążliwe za dnia. Inną, a zarazem kluczową przyczyną była możliwość ukrycia się przed wrogiem, jeśli miasto „naziemne” zostało zaatakowane.
Miasto pod ziemią
Miasto zaczęto budować za panowania dynastii Sasanidów około 224 roku. Drążono je później przez wiele kolejnych dekad, aż do VII-VIII wieku, czyli już w czasach, kiedy na terenach tych pojawił się islam.
Nuszabad był zamieszkiwany przez setki lat. W ostatnim czasie archeolodzy odkryli artefakty pochodzące z czasów panowania dynastii Ilchanidów i Safawidów, co dowodzi, że podziemne miasto było używane jeszcze nawet w XVIII lub na początku XIX wieku, a więc przez około 1600 lat.
Miasto zostało podzielone na trzy poziomy sięgające 18 metrów w głąb ziemi, które łączą poziome i pionowe przejścia. Znajduje się tam wiele komór, pomieszczeń i tuneli. Komory łączące poszczególne pomieszczenia pełnią też rolę systemu wentylacyjnego.
Do miasta można było się dostać schodząc „studnią” lub idąc schodami niewielkim korytarzem. Wejścia do Nuszabad były bardzo dobrze ukryte, zasłonięte np. ziemią i kamieniami. Znajdowały się one m.in. w zakamarkach niektórych domostw (tych budowanych na powierzchni), w newralgicznych punktach miasta, jak meczet i fort czy też poza jego granicami.
Nuszabad to było niegdyś prawdziwą „twierdzą” do obrony przed wrogiem. Znajdująca się w środku złożona sieć tuneli wznosi się i opada, prowadząc do różnych ślepych zaułków, tworząc labirynt zaprojektowany w celu zmylenia intruzów. W wąskich korytarzach ukryto ponadto liczne pułapki i zapadliska.
Wchodząc do podziemnego miasta mieszkańcy byli zobowiązani zachować dużą ostrożność. Najczęściej do środka wchodziła większa grupa. Szli pojedynczo. Pierwsza osoba zapalała pochodnie na ścianach, podczas gdy ostatnia osoba gasiła każdą kolejną pochodnię, pogrążając tunel w ciemności.
Pomieszczenia znajdujące się w Nuszabad było wyposażone w ławy i łóżka oraz toalety. Mieszkańcy mieli zapewniony dostęp do wody, którą doprowadzono rurami, dzięki czemu mogli przebywać pod ziemią przez długi czas.
Nazwa Nuszabad (Noushabad) oznacza „miasto zimnej, smacznej wody”. Pewna opowieść mówi o tym, że jeden z sasanidzkich królów, który przejeżdżał przez tamte tereny, zatrzymał się w okolicy, gdzie w jednej ze studni zakosztował podobno wyjątkowo jasnej i chłodnej wody. Wokół tej właśnie studni kazał zbudować miasto i nazwał je Anoshabad.
Po tym, kiedy ludzie przestali korzystać z podziemnego miasta, z czasem zapomniano o nim. Jedno z wejść, dopiero po wielu latach, odkrył przypadkowo jeden z miejscowych, kiedy przyłączał kanalizację do swojego domu.
Czytaj też:
Derinkuyu. Podziemne miasto. Kto i po co zbudował podziemną fortecę?Czytaj też:
Mahomet. Życie twórcy islamu. Co o nim wiadomo?Czytaj też:
Ajatollah Chomejni. Szarlatan czy mistyk? Kim był twórca dzisiejszego IranuCzytaj też:
Mekka. Miasto, do którego nie wejdzie żaden "niewierny"