Początki rekrutacji fińskich ochotników sięgają kwietnia 1940 r., gdy szef Głównego Urzędu SS, SS-Obergruppenführer Gotlob Berger, podjął (za aprobatą Himmlera) decyzję o utworzeniu dywizji Waffen-SS. Miała być ona złożona z żołnierzy niemieckich, germańskich i nordyckich.

Wbrew oczekiwaniom nabór do jednostki w krajach skandynawskich miał jednak bardzo ograniczony charakter. Ochotników duńskich i norweskich, nie mówiąc już o szwedzkich, było niewielu. Sytuacja ta skłoniła Bergera do zainteresowania się możliwością rekrutacji na terenie Finlandii. Zanim ją rozpoczęto, do Helsinek przybył z poufną wizytą Ola Vinberg, omijając kanały dyplomatyczne niemieckiego ministerstwa spraw zagranicznych. Był on szwedzkim przedsiębiorcą mieszkającym w Berlinie, ale – co najważniejsze – był jednocześnie zaufanym człowiekiem szefa Głównego Urzędu SS. Vinberg po powrocie z misji przywiózł informację, że władze Finlandii wyraziły zainteresowanie naborem swoich obywateli do Waffen-SS. 1 marca 1941 r. z Głównego Urzędu SS wysłano do Toivo Mikaela Kivimäkiego, ambasadora Finlandii w Berlinie, oficjalny wniosek z prośbą o rozpoczęcie zaciągu.

W sprawę zaangażowany został także Wipert von Blücher, ambasador III Rzeszy w Helsinkach, który 11 marca 1941 r. rozmawiał z przedstawicielami fińskiego rządu o sformowaniu takiej jednostki. Dzień później prezydent Risto Ryti, premier Johan Rangell, minister obrony Rudolf Walden, szef MSZ Rolf Witting, marszałek Carl Mannerheim i szef MSW Gustaw Born wyrazili zgodę na rozpoczęcie rekrutacji. Nie ogłoszono jednak tego publicznie – proces naboru odbywał się bez większego nagłaśniania.

Na czele struktury odpowiedzialnej za werbunek stanął Esko Riekki, były szef fińskiej policji państwowej w latach 1923–1938 (jego syn, SS-Untersturmführer Tero Riekki, wstąpił do Waffen-SS i został adiutantem dowódcy pułku Westland). Podmiotem, który prowadził całą operację, było prywatne Biuro Inżynieryjne Ratas (OY Insinööritoimisto Ratas) w Helsinkach (w 1942 r. biuro zmieniło nazwę na Biuro Ochotników SS).