Wojna polsko – niemiecka zakończyła się 30 stycznia 1018 roku podpisaniem pokoju w Budziszynie. Na jego mocy Polska otrzymała Łużyce, Milsko i Morawy. Niemcy mieli ponadto wysłać Polsce posiłki na planowaną wyprawę kijowską. Uzgodniono też, że Bolesław Chrobry poślubi Odę, córkę Ekkharda, margrabiego Miśni.

Polsko – niemiecki konflikt

Relacje pomiędzy Polską a Pierwszą Rzeszą Niemiecką układały się poprawnie do końca X wieku. Kulminacją dobrych relacji był rok 1000 i zjazd gnieźnieński. Wówczas cesarz rzymski i król Niemiec, Otton III przyjechał do Gniezna, aby spotkać się z Bolesławem Chrobrym. Gest nałożenia własnej korony cesarskiej na skronie księcia Bolesława odczytywano wówczas jako wyrażenie zgody na koronację królewską piastowskiego władcy. Otton III zmarł jednak dwa lata później. W 1002 roku królem Niemiec został Henryk II Święty (na świętego cesarza rzymskiego koronowany w 1014 roku).

Bolesław Chrobry postanowił wykorzystać chaos, jaki zapanował w państwach niemieckich po śmierci Ottona. Polski książę opanował Marchię Miśnieńską, Milsko, Łużyce, a później Morawy i Czechy. Bolesław prowadził agresywną politykę wobec zachodniego sąsiada przez kolejnych kilkanaście lat. Henryk II nie był Polakom dłużny, nieustannie atakując pogranicze. Walki zakończyły się dopiero w roku 1018.

Zachodnia granica państwa Piastów broniona była przez naturalne przeszkody, takie jak rzeki Odra, Nysa Łużycka i Bóbr, a także bagna. Przeprawy rzeczne bronione były przez umocnione grody, m.in. Krosno i Głogów. Kontrola nad nimi była kluczowa dla bezpieczeństwa osad i grodów w Wielkopolsce. W lipcu 1015 roku wojska niemieckie ruszyły w stronę polskiej granicy. Siły niemieckie były wspomagane przez wojska księcia czeskiego Uldaryka, księcia saskiego Bernarda oraz drużynę pogańskich Wieletów. Armia cesarza została podzielona na trzy części. Uderzenia zaplanowano na Krosno, pogranicze śląsko-czeskie i rejon ziemi lubuskiej.

Bitwa pod Budziszynem

Bolesław Chrobry był przygotowany. Jego zwiadowcy zawczasu poinformowali władcę o ruchach wroga. Pomimo to, główna armia cesarza zdołała przedrzeć się przez Odrę i dotrzeć pod Krosno, lecz nie rozpoczęła oblegania grodu, zatrzymując się w oczekiwaniu na resztę oddziałów. Dołączyć do nich próbowały siły księcia Bernarda, lecz na drodze stanęły im wojska dowodzone przez Bolesława Chrobrego, które zmusiły ich do odwrotu i wycofania z Polski.

Henryk II znalazł się w trudnej sytuacji. Pozostałym oddziałom nie udało się do niego dołączyć, a on obawiał się, że zostanie otoczony przez polskie wojska – zarządził więc odwrót. Cesarz wydał rozkaz palenia i niszczenia wszystkiego, co jego oddziały napotykały na swojej drodze. Niemcy wycofywali się prawdopodobnie szlakiem z Krosna Odrzańskiego na Śląsk, kierując się w stronę Łużyc.

1 września 1015 roku wojska Bolesława Chrobrego zaatakowały tylne oddziały Henryka II. Siłami niemieckimi dowodzili świetni dowódcy: biskup magdeburski Geron, palatyn saski Burchard i margrabia Geron. Pomimo to, to Polacy mieli przewagę i wojska cesarskie poszły w rozsypkę.

Henryk II, pomimo dużej porażki, nie zrezygnował z ataków na ziemie Piastów. Dwa lata później poprowadził kolejną kampanię na Głogów i Niemczę. Wojna zakończyła się 30 stycznia 1018 roku podpisaniem pokoju w Budziszynie.

Czytaj też:
Ucieczka Mieszka IICzytaj też:
1000. rocznica powstania Królestwa Polskiego. Jakie obchody przygotowały władze państwowe i lokalne?Czytaj też:
Zjazd w Merseburgu i zamach na Bolesława Chrobrego