Siedem Cudów Świata Starożytnego stanowiło coś w rodzaju „must see” dla starożytnych podróżników. O najważniejszych zabytkach i miejscach wartych ujrzenia musiano wiele dyskutować, gdyż ostatecznie sporządzona została lista najważniejszych obiektów, które każdy interesujący się światem człowiek powinien zobaczyć. Listę tę sporządził (jako pierwszy) grecki pisarz Antypatra z Sydonu w II wieku p.n.e. Różniła się ona nieco od znanej nam obecnie listy Siedmiu Cudów Świata Starożytnego.
Za Siedem Cudów uważane są: Ogrody Semiramidy, Posąg Zeusa, Świątynia Artemidy w Efezie, Mauzoleum w Halikarnasie, Kolos Rodyjski, Latarnia z Faros i Piramida Cheopsa. Do naszych czasów dotrwał jedynie ostatni z cudów – Piramida.
Współcześnie możemy wskazać również inne budowle starożytności, które nas zachwycają. Co znajdzie się na tej liście?
Göbekli Tepe
Nazwa Göbekli Tepe pochodzi z języka tureckiego i oznacza „wybrzuszone wzgórze”. Jest to stanowisko archeologiczne, pozostałość po dawnej świątyni, które znajduje się w południowo-wschodniej Turcji niedaleko kurdyjskiej miejscowości Xirabreşk. Znaduje się w paśmie gór Germus na wysokości 760 metrów n.p.m. Niedaleko Göbekli Tepe leży drugi kompleks, Nevalı Çori. Odkrycia te pozwoliły archeologom na pogłębienie wiedzy na temat epoki neolitu w Eurazji. Göbekli Tepe jest uważane obecnie za najstarsze miejsce kultu, jakie stworzył człowiek.
Najstarszymi elementami kompleksu Göbekli Tepe są, datowane na 9 tysięcy lat p.n.e., słupy w kształcie litery T. Uważa się, że są to najstarsze na świecie (znane) konstrukcje megalityczne. Mierzą od 3 do 6 metrów, być może przedstawiają postacie ludzkie. Wykuto na nich przedstawienia zwierząt i różne scenki. Słupy tworzą owalne struktury, przypuszczalnie były to mury świątyni. Jak dotąd natrafiono na obecność 20 takich słupów, wszystkie ważą od 10 do 50 ton.
Więcej o Göbekli Tepe pisaliśmy na naszym portalu tutaj.
Starożytne miasto Sigrija
Sigrija znajduje się na Sri Lance. Są to ruiny starożytnego pałacu i twierdzy, które zostały wzniesione za panowania króla Kassapy (473–491) na szczycie 180-metrowej skały. Jest to jedno z siedmiu miejsc na Sri Lance umieszczonych w wykazie światowego dziedzictwa kulturowo-przyrodniczego. Do czasów dzisiejszych zachowały się jedynie fundamenty pałacu i umocnień, a na ścianach skalnych – malowidła przedstawiające prawdopodobnie damy dworu lub nałożnice króla. Dla wygody turystów odwiedzających współcześnie tajemniczy pałac na skale wybudowano schody oparte na stalowej konstrukcji.
Labirynt faraona Amenemhata III
Twórcą niezwykłej budowli był faraon Amenemhat III żyjący w XIX wieku p.n.e. Władcę tego uważa się za wyjątkowo pokojowo nastawionego. Za jego panowania Egipt pomyślnie się rozwijał. Faraon był także twórcą ciekawych budowli, m.in. piramid w Dahszur i Hawarze. Najsłynniejszą budowlą Amenemhata III był jednak pałac królewski wybudowany w Hawarze. Odznaczał się on ogromnym rozmiarem, miał liczne korytarze i wiele sal, a przede wszystkim skomplikowany układ pomieszczeń. Pałac faraona wzbudzał zachwyt, a w późniejszych wiekach stał się atrakcją turystyczną – oglądał go m.in. Herodot. Właśnie dzięki przekazom greckim zachowała się jego nazwa: Labirynt. Prawdopodobnie pałac Amenemhata skojarzył się Grekom z minojskim labiryntem na Krecie.
Opis wyglądu pałacu z czasów świetności zawdzięczamy dziełom Herodota i Strabona. Labirynt mierzył około 178 metrów długości i 158 szerokości. Znajdowały się tam niezliczonej ilości komnaty podziemne i nadziemne oraz sale łączone prawdziwym labiryntem korytarzy, przejść i bram. Budowla była zarazem była świątynią grobową Amenemhata.
Tikal
Tikal to ruiny miasta Majów położone na terenie Gwatemali. Miasto zostało założone w III wieku i wykształciło się jako największy ośrodek Majów. Pierwsze piramidy zaczęto wznosić najpewniej po 400 roku. Okres największego rozkwitu miasta przypadł na VII-VIII wiek. W IX wieku miasto z nieznanych przyczyn zostało opuszczone. W kompleksie Tikal znajduje się szereg ścieżek, brukowanych placów, a nawet boiska do gry w piłkę oraz, przede wszystkim, ponad 3 tysiące różnych obiektów, które zaliczają się do najlepiej zachowanych zabytków mezoamerykańskich.
Wielki Ziggurat z Ur
Wielki Ziggurat wybudowany został około 2100 roku p.n.e. w mieście Ur przez władców sumeryjskich Ur-Nammu i Szulgiego. Ziggurat miał budowę schodkowaną trójstopniowo, zwężającą się ku górze. Była to wieża sakralna poświęcona bogu księżyca Nannie. Pierwotna budowla wzniesiona została na fundamencie o wymiarach 65×43 metry.
Do dziś zachowały się tylko dolne stopnie konstrukcji, ale w czasach swojej świetności Wielki Ziggurat prawdopodobnie miał około 30 metrów wysokości i 45 metrów szerokości. Pierwszą wielką renowację Zigguratu przeprowadzono już w starożytności, około VI wieku p.n.e. za czasów króla Nabonidusa.
Groty Longmen
Groty Longmen, czyli Groty Dziesięciu Tysięcy Buddów to jedna ze świątyń wykutych w wapiennych skałach ciągnących się wzdłuż rzeki Yi He, w pobliżu miejscowości Longmen we wschodnich Chinach. Prace rzeźbiarskie w jaskiniach Longmen zaczęły się w 494 roku, gdy cesarz Xiaowen z Północnej dynastii Wei przeniósł stolicę państwa do miasta Luoyang w prowincji Henan. Na ścianach znajdują się tysiące małych figurek Buddy, od których jaskinia wzięła swą nazwę. Posążki te wykonane są w technice płaskorzeźby. Małym Buddom towarzyszą muzycy grający na fletach, cymbałach, harfach i innych instrumentach. Miękki wapień pozwalał na bardzo szczegółowe ukształtowanie postaci. W jaskini znajduje się także duży posąg Buddy w towarzystwie czterech uczniów.
W latach 1915-1916 badacze ocenili że groty zawierają niespełna 10 tysięcy figur buddów, jednak ostatnie liczenie wykazało, że jest ich ponad 14 tysięcy.
Newgrage
Często nazywany „Irlandzkim Stonehenge”, Newgrange to pomnik w kształcie kopuły, szeroki na 75 metrów, zbudowany około 3200 roku p.n.e. przez neolitycznych mieszkańców dzisiejszego hrabstwa Meath. Jest to jeden z największych grobów korytarzowych wzniesionych przez człowieka, należący do kompleksu zwanego Pałacem nad Boyne. Jego starożytni budowniczowie zaprojektowali go tak, aby podczas przesilenia zimowego — najkrótszego dnia w roku — wschodzące słońce przeświecało przez „skrzynię dachową” w pobliżu wejścia i zalewało światłem główny korytarz i wewnętrzną komnatę. Newgrange służył jako miejsce pochówku ważnych osobistości, ważne miejsce rytualne lub jako kalendarz słoneczny. Miejsce to wciąż skrywa wiele tajemnic.
Czytaj też:
Neolityczna Malta. Ggantija – druga najstarsza świątynia świataCzytaj też:
Borobudur. Świątynia w środku dżungliCzytaj też:
Kto i kiedy zbudował Puma Punku? Zagadka, która intryguje od lat