Borobudur zwana też „świątynią-wzgórzem” to jedna z największych świątyń buddyjskich na świecie i zarazem jedna z największych atrakcji Indonezji. Świątynia ma około 1200 lat, jednak do naszych czasów przetrwała w niemal nienaruszonym stanie.
Przyciąga turystów
Istnienie tak ogromnej świątyni buddyjskiej na wyspie, gdzie od lat (jak w całej Indonezji) panuje islam, a buddyzm wyznaje niespełna jeden procent populacji, dodaje Borobudur tajemniczości. Borobudur zalicza się, obok miasta Bagan w Birmie oraz kompleksu świątynnego Angkor Wat w Kambodży, do jednego z największych stanowisk archeologicznych Azji Południowo-Wschodniej. Buddyści z Indonezji obchodzą święto Vesak (Dzień Buddy) w pobliżu świątyni. Miejsce to każdego roku odwiedzają około 3 miliony turystów z całego świata. Borobudur jest najczęściej odwiedzaną atrakcją turystyczną Indonezji.
Świątynia Borobudur znajduje się w pobliżu miasta Magelang na Jawie, jednej z indonezyjskich wysp. Została wybudowana około 750-850 roku w czasach, gdy na Jawie panowała dynastia Śailendrów. Nie wiadomo jednak, czy to ówcześni panujący byli fundatorami czy budowniczymi świątyni. Wiadomo, że świątynia została po jakimś czasie porzucona, nieznany jest jednak powód jej opuszczenia. Być może powodem był fakt, iż wszyscy okoliczni mieszkańcy przeszli w owym czasie na islam. Możliwe również, że przyczynił się do tego wybuch pobliskiego wulkanu, który całą okolicę, łącznie ze świątynią, pokrył grubą warstwą pyłu. Z czasem, kolejne erupcje, przysypywały Borobudur kolejnymi centymetrami popiołów. Okolica została opuszczona, a mieszczącą się w środku dżungli świątynia zapomniana.
Borobudur trwała w ten sposób kilka wieków. Została odkryta przypadkowo dopiero w 1814 roku przez brytyjskiego gubernatora Jawy Thomasa Stamforda Raffles'a. W czasie podróży po Jawie usłyszał on od miejscowych pogłoski o istnieniu potężnej budowli skrytej w dżungli. Kiedy zwołana przez niego ekspedycja odnalazła świątynię, gubernator zlecił prace archeologiczne. Trwały one kilka miesięcy, zanim Borobudur zdołano odkopać spod grubych warstw pyłu oraz roślin i drzew, które przez lata zarosły budowlę. Cała świątynia została odkopana dopiero w 1835 roku. Poważne prace konserwatorskie przeprowadzili Holendrzy pod koniec drugiej dekady XX wieku, a ostatnio Borobudur zabezpieczono w latach 1973-1983. Co jakiś czas konieczne są prace porządkowe i oczyszczanie świątyni z pyłów pochodzących z pobliskiego wulkanu.
Konstrukcja Borobudur
Świątynia Borobudur nie posiada wewnętrznych pomieszczeń; jest zbudowana jako centrum pielgrzymkowe (na planie mandali). Budynek ma kształt piramidy. Tworzy ją system tarasów i schodów. Ściany zdobią liczne płaskorzeźby i wizerunki Buddy (około 500 rzeźb i 2700 reliefów). Trasa, którą można przebyć od podstawy na szczyt świątyni, ma aż 6 kilometrów. Buddyjscy wierni przemierzają te drogę poznając po drodze życie Buddy i zapoznając się z kształtem i ewolucją wszechświata według buddyjskiej kosmologii.
Odwiedzający Borobudur turyści zalecają, aby w miarę możliwości, przybyć na miejsce w towarzystwie przewodnika, który pomoże „czytać” płaskorzeźby i wyjaśni różne zawiłości.
Borobudur w 1991 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Czytaj też:
Kto i kiedy zbudował Puma Punku? Zagadka, która intryguje od latCzytaj też:
Nan Madol. Wenecja Pacyfiku. Tajemnicze miasto na wodzieCzytaj też:
Leptis Magna. Imponujące ruiny z czasów rzymskich