Odoaker na świat przyszedł około 433 roku. Był rzymskim wojskowym pochodzącym z germańskiego plemienia Skirów lub Herulów. W armii rzymskiej przeszedł wszystkie szczeble kariery. 23 sierpnia 476 roku oddziały rzymskie, w skład których wchodzili barbarzyńscy, obwołali Odoakra królem.
Koniec cesarstwa
Po ogłoszeniu królem, Odoaker udał się do Rzymu, gdzie oficjalnie rządy sprawował 13-letni Romulus Augustulus, obwołany rok wcześniej cesarzem po obaleniu jego poprzednika, Juliusza Neposa (w rzeczywistości rządy sprawował ojciec Romulusa, Flawiusz Orestes). Jego władzy nie uznawał jednak m.in. wschodniorzymski cesarz Zenon.
Na początku września 476 roku Odoaker ogłosił detronizację Romulusa i odesłał go do Neapolu, zapewniając jednocześnie coroczną wypłatę renty, którą były władca rzeczywiście do końca swojego życia otrzymywał (Romulus żył w spokoju i dobrobycie; zmarł prawdopodobnie w pierwszej połowie VI wieku, między 507 a 536 rokiem).
Insygnia cesarskie Odoaker kazał wysłać do Konstantynopola z wiadomością, że chce być rzymskim zarządcą Italii pod panowaniem cesarza na Wschodzie, Zenona. Cesarz bizantyński pośrednio uznał Odoakra tytułując go patrycjuszem, zażądał jednak przywrócenia na tron Juliusza Neposa, na co Odoaker się nie zgodził i sam ogłosił się królem.
Kilkanaście lat później cesarz Zenon zawiązał sojusz z wodzem Ostrogotów Teodorykiem i wspólnie najechali Italię (489 rok). W 493 roku, z rozkazu Teodoryka, podczas uroczystej uczty, na którą król Ostrogotów zaprosił rzymskiego wodza, Odoaker wraz z cała swoją najbliższą rodziną, został zamordowany.
Odoaker utrzymał w pewnym stopniu państwową ciągłość po zdetronizowaniu Romulusa. Kazał stosować obowiązujące wcześniej prawo, zachował armię oraz administrację. Po jego śmierci Teodoryk rządził Italią ponad trzy dekady. Podobnie jak Odoaker, był dobrym administratorem, dbał o wyznawców różnych religii. Przypisuje się mu zasługi w odrodzeniu cesarstwa rzymskiego po jego upadku w 476 roku. Teodoryk rządził sprawiedliwie, wprowadził liczne reformy, dbał o rozbudowę Rzymu, odnowił zniszczone budowle. Teodoryk prowadził kontakty z Konstantynopolem, a na swoim dworze narzucił zwyczaje bizantyńskie. Zmarł w 526 roku, a potomni ochrzcili go przydomkiem Wielki.
Dziedzictwo istniejącego ponad tysiąc lat Rzymu nie przepadło. Wiele tradycji rzymskich, które w dużej mierze wyrosły na tradycjach starożytnej Grecji, kontynuowano w Konstantynopolu. Cesarstwo na Wschodzie przetrwało kolejnych ponad dziesięć wieków. Pomimo licznych perturbacji, wzlotów i upadków, Bizancjum zostało podbite ostatecznie dopiero w 1453 roku.
Czytaj też:
Rzymianie otaczali opieką niepełnosprawnych. To rewolucyjne odkrycieCzytaj też:
Czarna noc papiestwaCzytaj też:
Oślepił 15 tys. wrogów. Co setnemu zostawił jedno oko