Chciał być jak Piłsudski. Wszystkie zdrady Zygmunta Berlinga

Zygmunt Berling miał ładną patriotyczną przeszłość. Przed pierwszą wojną światową należał do Związku Strzeleckiego, ukończył kurs podoficerski. Wstąpił do Legionów, był żołnierzem II i III Brygady. Odniósł rany w bojach pod Mołotkowem, Rafajłową w Karpatach i Rudką Miryńską na Wołyniu. Po przebiciu się części II Brygady pod Rarańczą znalazł się wśród internowanych legionistów. W listopadzie 1918 r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w stopniu porucznika. Brał udział w wojnie z Ukrainą, a następnie z bolszewicką Rosją.

W latach 1925–1925 Berling studiował w Wyższej Szkole Wojennej i po jej ukończeniu znalazł się w elitarnej grupie 1,2 tys. oficerów dyplomowanych. Był dobrze oceniany. Opinia szkolna stwierdzała: „Bardzo dobry oficer. Charakter spokojny i pewny. Pracowity, sumienny, jednak nieco powolny. Doświadczony, ma praktykę w dowodzeniu. Posiada sąd, decyzję i zimną krew, czasami brak mu giętkiego umysłu. Nie osiągnął takich rezultatów, jakich można było się spodziewać po jego lokacie osiągniętej przy egzaminie wstępnym”. Opinia służbowa: „Bardzo dobry. Indywidualność silna, duża energia i inicjatywa, opanowany, stanowczy, bardzo ambitny w pracy. Oficer zdolny o zdrowym zmyśle taktycznym. Samodzielny, duży zmysł organizacyjny i kierowniczy” (za: P. Stawecki, „Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej”).

Podczas przewrotu majowego Berling opowiedział się po stronie marszałka Piłsudskiego. Awansował do stopnia podpułkownika, dowodził 6. Pułkiem Piechoty w elitarnej 1. Dywizji Piechoty Legionów, a następnie w ostatnich dwóch latach przed wybuchem wojny – 4. Pułkiem Piechoty Legionów. Jednak ten ostatni pułk zbierał złe oceny, co było wynikiem zaniedbań dowódcy w zakresie szkolenia i dyscypliny w jednostce. Generał Michał Tokarzewski-Karaszewicz, inspekcjonujący pułk, postawił wniosek o pozbawienie Berlinga dowództwa.

(...)

Cały tekst dostępny w czerwcowym numerze Historii Do Rzeczy!