Lincoln dokonał tego dekretem prezydenckim. Wszedł on w życie 1 stycznia 1863 roku i swoim zasięgiem obejmowała wyłącznie obszar Skonfederowanych Stanów Ameryki. Po wojnie secesyjnej niewolnictwo zostało zniesione w większości stanów, jednak w niektórych stanach (np. Delaware czy Kentucky) pozostało legalne.
Wojna kładzie kres niewolnictwu
Asumptem do wprowadzenia zmian wolnościowych dla niewolników było zwycięstwo w bitwie pod Antietam. Z racji na obowiązujące prawo Lincoln wydał dekret jako dowódca sił zbrojnych i prawo, które on wprowadzał było ściśle powiązane z prawem wojskowym.
„Od dnia 1 stycznia Roku Pańskiego 1863 wszystkie osoby pozostające w niewoli w jakimkolwiek stanie, [...] którego ludność będzie wówczas trwała w rebelii przeciwko Stanom Zjednoczonym, zostaną odtąd na zawsze wolne i organy wykonawcze Stanów Zjednoczonych wraz z ich władzą wojskową i marynarką wojenną będą uznawały i strzegły wolności tych osób” – głosił tekst dekretu.
Prawo, a rzeczywistość
Wadą nowego prawa było to, że proklamacja nie obejmowała około 800 000 niewolników w stanach granicznych: Missouri, Kentucky, Wirginia Zachodnia, Maryland i Delaware, które należały do Unii; niewolnicy ci byli uwalniani na podstawie osobnych aktów prawnych władz stanowych i federalnych. Stan Tennessee prawie w całości znajdował się w tym momencie pod kontrolą Unii, dlatego też nie został ujęty na powyższej liście. Wirginia również nie została wymieniona, bowiem wyłączonych zostało jedynie 48 hrabstw, które utworzyły oddzielny stan Wirginię Zachodnią. Wyłączony został także Nowy Orlean i 13 wymienionych z nazwy parafii na terenie stanu Luizjana, mimo że wszystkie w chwili ogłoszenia proklamacji znajdowały się pod kontrolą wojsk Północy.
Proklamacja była wyśmiewana jako akt oswobadzający niewolników tam, gdzie Unia nie miała nic do powiedzenia. Abraham Lincoln działał zgodnie z uprawnieniami czasu wojny dającymi mu możliwość przejmowania zasobów nieprzyjaciela. Nie posiadał konstytucyjnych uprawnień, aby działać przeciwko niewolnictwu na terytoriach lojalnych wobec Stanów Zjednoczonych.
W dniu ogłoszenia dekretu uwolniono jedynie 50 000 na niewielkim obszarze dziewięciu z dziesięciu stanów, w których znajdowała zastosowanie (Teksas był wyłączony). W stanach Konfederacji (z wyjątkiem Tennessee i Teksasu), była wprowadzana w życie natychmiast po zajęciu danego terenu przez wojska Unii, przy czym co najmniej 20 000 niewolników zyskało wolność 1 stycznia 1863 roku.
Już o wiele wcześniej Abraham Lincoln nie chciał korzystać z karty niewolniczej. Murzynom, którzy zgłaszali się do wojska Lincoln dziękował za patriotyzm i odwagę, ale nie pozwalał im walczyć. Zdecydowanie odsyłał ich do swoich rodzin. Przebieg wojny uzmysławiał Lincolnowi to, że do zwycięstwa potrzebna jest całkowita przemiana kulturowa. To i inne zachowania Abrahama Lincolna sprawiły, iż do dziś jest on najpopularniejszym prezydentem w rozmaitych sondażach przeprowadzanych w USA. Jego poglądy okazały się jednak zbyt kontrowersyjne dla wielu Amerykanów. Lincoln zginął od kuli zamachowca.
Czytaj też:
Nowa Kaledonia. Piękna wyspa z polskim akcentemCzytaj też:
Struga krwi nad Antietam