Chopin urodził się (wedle legendy przy grze swojego ojca na skrzypcach) w jednej z dworskich oficyn hrabiego Fryderyka Skarbka, w której mieszkała rodzina Mikołaja i Justyny. Na chrzcie nadano mu imiona Fryderyk Franciszek (na cześć ojca chrzestnego i zapewne dziadka – François). W księdze metrykalnej z kościoła w Brochowie jako chrzestni widnieją Franciszek Grembecki ze wsi Ciepliny wraz z panną Anną Skarbkówną, hrabianką z Żelazowej Woli.
Korzenie Chopina
Data urodzenia Chopina budzi kontrowersje. W księdze chrztów w kościele parafialnym w Brochowie podany jest dzień 22 lutego. Prawdopodobnie jest to błąd organisty, do którego kompetencji należały m.in. kwestie prowadzenia dokumentacji. Być może dopiero kilka tygodni po urodzeniu dziecka zgłoszono ów fakt u księdza. Na przełomie czwartego i piątego roku życia Chopin rozpoczął naukę gry na fortepianie, początkowo u swej matki. W 1816 roku zaczął brać lekcje u przyjaciela swojego ojca, Wojciecha Żywnego. Przed ukończeniem 7 roku życia Chopin był już autorem kilku drobnych kompozycji.
Do 1818 roku mały Chopin znany był tylko w kręgach akademickich, w których obracała się jego rodzina. Pierwsza recenzja, która ukazała się drukiem, wzbudziła duże zainteresowanie jego osobą. Marsz wojskowy, który tak spodobał się księciu Konstantemu, ukazał się drukiem, choć bezimiennie. Marsz grywany był w czasie ulubionych przez księcia parad wojskowych i wykonywany był przez orkiestry wojskowe.
W latach 1823-1826 Chopin uczył się w Liceum Warszawskim, gdzie pracował jego ojciec. W tych latach zwiedził sporą część Polski. Spędzał wakacje na dworze ks. Antoniego Radziwiłła w Antoninie i bywał u przyjaciół mieszkających w odległych miejscach kraju. Z pobytów w Szafarni (lata 1824-25) wysłał swoje słynne listy – „Kuriery Szafarskie” do rodziców (będące parodią „Kuriera Warszawskiego”), które rozsławiły sielankowe wakacje w majątku Juliusza Dziewanowskiego.
Lata 1829-1831 były dla Chopina okresem pierwszej miłości – do nazywanej przez niego „ideałem” śpiewaczki Konstancji Gładkowskiej – i pierwszych sukcesów kompozytorskich. Powstały wówczas Koncerty fortepianowe f-moll op. 21 i e-moll op. 11.
Fascynacja światem
W lipcu 1829 roku, niezwłocznie po ukończeniu studiów, Fryderyk Chopin wraz z przyjaciółmi wyjechał na wycieczkę do Wiednia. Dzięki Würflowi wszedł w środowisko muzyków. W Kärntnerthortheater wystąpił dwukrotnie; grał Wariacje B-dur za pierwszym, a oprócz Wariacji także Rondo à la Krakowiak za drugim razem. Odniosły one fenomenalny sukces wśród publiczności. Nawet krytyka mimo zastrzeżeń dotyczących jego gry (zbyt mała siła dźwięku) uznała kompozycje za nowatorskie. Dobre przyjęcie kompozycji na koncertach ułatwiło kontakt z wydawcami: w kwietniu 1830 roku Konstancję cavatinę Rossiniego. Stamtąd pojechał do Monachium i w końcu udał się do Paryża. W czasie drogi Chopin prowadził dziennik, zwany „Dziennikiem stuttgarckim”, przedstawiający stan jego ducha podczas pobytu w Stuttgarcie, gdzie dotarła do niego wiadomość o upadku powstania listopadowego. Wedle tradycji, powstały wtedy pierwsze szkice do Etiudy „Rewolucyjnej”. Utwory tego okresu wypełnione są dramatyzmem, który z wolna zaczyna dominować w twórczości.
Ostatnie pożegnanie
2 listopada 1830 roku Chopin wyjechał spod pałacu Czapskich w Warszawie do Kalisza, odprowadzany do „Żółtej Karczmy” za rogatkami wolskimi przez licznych przyjaciół, w tym przez Elsnera, który przy tej okazji wykonał specjalnie skomponowaną kantatę na cześć swojego najzdolniejszego ucznia. Przed wyjazdem pożegnał się z Konstancją Gładkowską i wręczył jej pierścień, przechowywany później przez nią aż do śmierci. W Kaliszu, dokąd dotarł 3 listopada i gdzie dołączył do niego Tytus Woyciechowski, Chopin spędził ostatnie trzy dni w ojczyźnie.
5 listopada 1830 roku Chopin na zawsze opuścił Polskę – wyjechał z Kalisza i przez Wrocław udał się do Drezna. W Wiedniu rozpłakał się, słysząc śpiewaną niegdyś przez Konstancję cavatinę Rossiniego. Stamtąd pojechał do Monachium i w końcu udał się do Paryża. W czasie drogi Chopin prowadził dziennik, zwany „Dziennikiem stuttgarckim”, przedstawiający stan jego ducha podczas pobytu w Stuttgarcie, gdzie dotarła do niego wiadomość o upadku powstania listopadowego. Wedle tradycji, powstały wtedy pierwsze szkice do Etiudy „Rewolucyjnej”. Utwory tego okresu wypełnione są dramatyzmem, który z wolna zaczyna dominować w twórczości kompozytora.
Czytaj też:
Upadek twierdzy zamojskiej. Zmierzch nocy listopadowejCzytaj też:
Rzeź warszawskiej Pragi. Okrutna zbrodnia RosjanCzytaj też:
Na gruzach cesarstwa. Powstanie Czechosłowacji