Stanąwszy w obliczu powstania arabskiego w 1936 roku, oraz coraz liczniejszych i brutalniejszych zbrodni popełnianych przez bojówki arabskie na żydowskich cywilach, kierownictwo Irgunu postanowiło zerwać z dotychczas stosowaną przez lewicową Haganę koncepcją powściągliwości – havlagi. Od momentu objęcia dowództwa w Etzel (inna nazwa Irgunu) przez Dawida Raziela, na ulicach arabskich zaczęły wybuchać bomby. Ich ofiarami padali głównie niewinni arabscy cywile.
Terror stał się nieodłącznym instrumentem działalności Irgunu. O ile do wiosny 1939 r. stosowano go tylko wobec Arabów, o tyle od momentu ogłoszenia przez rząd Wielkiej Brytanii "Białej Księgi", w której zapowiadano wstrzymanie emigracji żydowskiej do Palestyny, na celowniku irgunowców znaleźli się również Brytyjczycy. Początkowo zaatakowano wyłącznie ważne z punktu widzenia strategicznego obiekty, jak stacje łączności czy centrale telefoniczne. Później zaczęto przeprowadzać pojedyncze akcje likwidacyjne.
Do tego typu operacji należało zabójstwo szefa referatu żydowskiego CID (Kryminalny Wydział Śledczy) Ralfa Cairnsa. Wzrastająca efektywność działań Irgunu wiązała się z bez wątpienia lepszym poziomem wyszkolenia członków organizacji. Bojowcy z Etzel szkolili się min. w Polsce, co było wynikiem porozumień jakie zawarły władze II RP z kierownictwem Nowej Organizacji Syjonistycznej - politycznym patronem Irgunu.
W miarę pogłębiania się konfliktu żydowsko-brytyjskiego, coraz lepsze rezultaty przynosiły działania brytyjskich służb specjalnych. W maju 1939 aresztowany został komendant Etzel David Raziel, a tuż przed wybuchem wojny 31 sierpnia 1939 za kratami znalazło się praktycznie całe kierownictwo organizacji z Hanochem Kalaiem i Abrahamem Sternem na czele.