Chorzy czy zwyczajnie bezwzględni? Którzy monarchowie uważani byli za szalonych? Oto krótka lista szalonych monarchów.
Kaligula, cesarz Rzymu (12-41)
Kaligula został cesarzem rzymskim w roku 37 n.e. Już w roku, w którym objął władzę, Kaligula zapadł na niezidentyfikowaną chorobę. Kilka miesięcy, w czasie których dochodził do zdrowia, miały odmienić go już na zawsze. Przeszedł do historii jako najbardziej okrutny rzymski władca. Kaligula był znany ze swojej rozrzutności, sadyzmu i ekscentryczności. Podobno swojej armii kazał kiedyś zbudować kilkukilometrowy pływający most, aby mógł galopować po nim na koniu. Słynął z niezwykłej rozwiązłości. W czasie organizowanych przez siebie orgii miał dopuszczać się kazirodczych stosunków ze swoimi siostrami. Utrzymywał także kilku kochanków. Dla swojego konia wybudował wystawny dom i chciał mianować go konsulem. 24 stycznia 41 roku Kaligula został zamordowany.
Joanna Szalona (1479-1555)
Joanna Szalona, córka Królów Katolickich Izabeli i Ferdynanda, po śmierci swego starszego rodzeństwa stała się nagle dziedziczką tronu Kastylii i Aragonii. W 1496 roku poślubiła Filipa I Pięknego (syna cesarza Maksymiliana I Habsburga). Joanna od młodości miała problemy wskazujące na chorobę psychiczną, prawdopodobnie schizofrenię, lecz nie były one początkowo zbyt uciążliwe. Choroba pogłębiła się, kiedy Izabela stała się marionetką w rękach swoich krewnych chcących pozbawić ją wpływu na rządy oraz, kiedy w 1506 roku Filip, mąż Joanny, zmarł (po 12 latach małżeństwa). Joanna, która naprawdę szczerze go kochała (doczekali się szóstki dzieci) pozostała zupełnie sama.
Dzieci zostały jej odebrane i odesłane na dwór ojca do Austrii, a jej własny ojciec zamknął ją w klasztorze Santa Clara w Tordesillas i sam objął władzę w Kastylii. W klasztorze Joanna trwała przy zabalsamowanych zwłokach swojego męża, co stało się ostateczną przyczyną obłędu, a dla jej współczesnych powodem do kpin. Kiedy ojciec Joanny (Ferdynand Aragoński) zmarł, o tron Kastylii i Aragonii upomniał się syn Joanny, Karol (późniejszy cesarz Karol V). Ten nie tylko nie pomógł matce, ale ostatecznie pozbawił ją władzy i do końca życia trzymał w zamknięciu, z dala od świata. Joanna zmarła w 1555 roku, niemal pół wieku po śmierci swojego ukochanego męża.
Iwan Groźny (1533-1584)
Iwan IV Groźny urodził się 25 sierpnia 1530 roku w Kołomienskoje. Był synem Wasyla III i Heleny Glińskiej oraz następcą tronu jako car Rosji oraz Wielki Książę Moskiewski. W 1547 roku koronował się na „cara Wszechrusi”. Iwan Groźny doprowadził do wzmocnienia swojego państwa, prowadził agresywną politykę ekspansji, poszerzał tereny pod swoim panowaniem. Zasłynął z nękania swoich poddanych. Podobno lubował się w zadawaniu tortur. W 1581 roku zabił własnego syna.
Według przekazów Iwan Groźny wszedł do komnaty swego syna, gdzie zastał swoją będącą w ciąży synową (Helenę Iwanownę). Car wpadł w szał, gdyż kobieta ubrana była tylko w koszulę i zaczął ją bić. Wtedy w obronie żony stanął jej mąż Iwan, który próbował powstrzymać ojca. Iwan Groźny rzucił się na syna, którego uderzył w głowę metalową laską. Carewicz upadł. Nastąpił atak epilepsji, na którą chorował. Przez kolejne dni stan zdrowia Iwana znacznie pogarszał. Car próbował go ratować sprowadzając licznych lekarzy, ale carewicz już nie otworzył oczu. Zmarł 19 listopada 1581 roku. Jego żona urodziła wkrótce martwego syna i została odesłana do klasztoru.
Rudolf II, cesarz rzymski (1552-1612)
Jeden z najbardziej ekscentrycznych władców europejskiego renesansu. Nigdy nie zawarł małżeństwa, gdyż bał się przepowiedni, że tronu pozbawi go jego następca. Na zamku w Pradze trzymał menażerię, gdzie znajdowały się lwy, tygrysy, orangutan i żywy ptak dodo. Prowadził także „gabinet osobliwości”, gdzie znajdowały się różne, przedziwne artefakty. Cierpiał na długie okresy melancholii przeplatane uniesieniami. Z wiekiem jego stan się pogarszał, co prawdopodobnie było spowodowane przez kiłę. Rudolf ulegał wpływom okultystycznym i stawał się coraz większym problemem dla rodziny. Ostatecznie został odsunięty od władzy. Jego następcą został jego brat, Maciej.
Karol II Habsburg, król Hiszpanii (1661-1700)
W jego osobie „zgromadziły się” wszystkie schorzenia i deformacje, jakie dziedziczyli po sobie kolejni Habsburgowie. Wynikało to z faktu, że członkowie tej dynastii zawierali małżeństwa między sobą, nawet jeśli pokrewieństwo było bardzo bliskie. Karol II cierpiał na deformacje zewnętrze i chorobę psychiczną. Zdawał sobie sprawę ze swojej choroby i był z tego powodu bardzo nieszczęśliwy. Mówił o sobie, że „został zaczarowany”.
Jerzy III król Anglii (1738-1820)
Jerzy III władał Anglią aż 60 lat. Jego rządy przypadły na burzliwy okres w dziejach Wysp Brytyjskich. W koloniach brytyjskich w Ameryce rozpoczęła się rewolucja amerykańska, a we Francji rewolucja francuska. Jerzy III zaczął podupadać na zdrowiu już w 1765 roku, ale przez wiele lat nie przeszkadzało mu to nadmiernie w sprawowaniu rządów. Król cierpiał także na porfirię, a choroba psychiczna pogłębiała się jednak z wiekiem. Jerzy „zasłynął” z powodu pewnego wydarzenia w ogrodach Windsoru. Pewnego dnia, podczas przejażdżki po parku, król nagle uniósł ręce do nieba i krzyknął: „Stój!”, po czym podszedł do pobliskiego dębu i uścisnął mu gałąź, tak, jakby się z kimś witał. Rozmawiał z drzewem przez dłuższą chwilę, a gdy jego służący zapytał, czy dobrze się czuje, odpowiedział: „Oczywiście! A teraz mi nie przeszkadzaj. Rozmawiam przecież z królem Prus!”.
Ludwik II Bawarski (1845-1886)
Najbardziej znany jako budowniczy bajkowego zamku Neuschwanstein, Ludwik II był królem Bawarii od 1864 roku. Uchodził za miłośnika sztuki, uwielbiał operę, był mecenasem Richarda Wagnera. Fascynował się starymi legendami. Z biegiem czasu coraz bardziej stronił od ludzi, czas spędzał w swoich pałacach w Alpach, co było poczytywane za chorobę psychiczną. W 1886 roku uznano go za osobę niepoczytalną i pozbawiono władzy.