Katar otrzymał prawo do organizacji mundialu w 2022 roku podczas kongresu FIFA w lutym 2009 roku. Jest to pierwszy kraj islamski, któremu przypadł ten zaszczyt. Będą to także pierwsze mistrzostwa rozegrane poza okresem letnim. Sam wybór Kataru wywołał ogrom kontrowersji związanych z okolicznościami tej decyzji piłkarskiej centrali.
Duże ambicje
Myśląc o regionie Bliskiego Wschodu – czy ściślej – Zatoki Perskiej, przeważnie mamy na uwadze Irak, Iran lub Arabię Saudyjską. Często zapominamy, że w rejonie znajdują się także małe państwa, które – jeśli już są wymieniane – to na ogół traktowane są zbiorczo i nazywane krajami Zatoki Perskiej. Jednym z takich państw jest Państwo Kataru (Dawlat Qatar) – mały i całkowicie niepozorny kraj z dużymi ambicjami, wciśnięty pomiędzy dwóch potężnych sąsiadów – Iran i Arabię Saudyjską. To także, obok Kuwejtu, najbardziej proamerykańskie państwo Zatoki Perskiej. Pod względem politycznym Katar, który uzyskał niepodległość w 1971 roku, stanowi prawdziwy relikt. Jest jedną z nielicznych klasycznych monarchii, w której to władza Emira pozostaje praktycznie poza wszelką kontrolą społeczną. Nie ma partii politycznych, publicznych zgromadzeń czy też trójpodziału i separacji władzy, wzorem standardów europejskich. Władza jest dziedziczona, a Emir „rozdziela” urzędy publiczne członkom swej szerokiej rodziny według własnego uznania.
Reformy
W 2003 roku przyjęto nową konstytucję, a pierwszej kobiecie wręczono ministerialną nominację. Wraz z emancypacją kobiet (stanowią 70% studentów na uniwersytetach) – w sierpniu 2007 roku – w Siłach Zbrojnych Kataru pojawiła się pierwsza kobieta w stopniu pułkownika. Dokonano reformy i usamodzielnienia władzy sądowniczej, wprowadzając sądownictwo cywilne, handlowe, kryminalne oraz islamskie. Dokonano reformy edukacji, zwiększając nacisk na naukę języka angielskiego oraz nauk ścisłych. Mimo to Katar uważany jest za jedno z bardziej niedemokratycznych państw świata – przynajmniej według europejskich standardów.
Czarne złoto
Największym bogactwem Kataru są surowce energetyczne, które z jednej strony mogą być błogosławieństwem, a z drugiej przekleństwem. Element ekonomiczny w polityce Kataru jest bardzo wyraźny. To właśnie zasobność w ropę naft ową było główną przyczyną zajęcia Kuwejtu przez Irak na początku lat 90. Ten sam czynnik okazał się dla tego kraju zbawienny – gdyby nie ropa naftowa, zapewne nie doszłoby do interwencji Stanów Zjednoczonych. Surowce energetyczne – ropa naft owa i gaz ziemny, stanowią podstawę gospodarki krajów Zatoki Perskiej, w tym i Kataru. Niemniej Katar ma najniższe wydobycie ropy naft owej ze wszystkich krajów OPEC. Dużo bardziej atrakcyjne wydają się zasoby gazu ziemnego, bo to właśnie w Katarze znajdują trzecie na świecie – po Federacji Rosyjskiej i Iranie – zasoby tego surowca, szacowane na 910 trylionów stóp sześciennych.
Działalność dobroczynna
Katar angażuje się także w liczne akcje humanitarne. Wsparto ofiary tsunami w Azji (2004), przekazano 100 milionów dolarów na pomoc ofiarom huraganu Katrina w Stanach Zjednoczonych (2005), przesłano pomoc materialną dla ofiar trzęsienia ziemi w Pakistanie (2005), ofiar wojny w Libanie (2006), dotkniętych głodem w Somalii (2006), ofiarom powodzi w Indonezji (2007). W 2005 roku przekazano prawie 100 wojskowych pojazdów libańskim siłom bezpieczeństwa, a w sierpniu 2007 roku dotkniętemu klęską powodzi Sudanowi pomoc w postaci najpilniejszych środków, przede wszystkich żywności, środków higieny i leków. Przedstawiciele władz katarskich zaangażowali się również w mediacje i implementację porozumienia pokojowego w Jemenie (2007). Katar odegrał też istotną rolę w uwolnieniu bułgarskich pielęgniarek z Libii. Rząd w Doha aktywnie uczestniczy w szukaniu pokojowych rozwiązań konfliktu arabsko-żydowskiego i kwestii palestyńskiej utrzymując bliskie stosunki zarówno z prezydentem Abbasem jak i Hamasem oraz Fatahem. To właśnie Katar przedstawił sześciopunktową inicjatywę kompromisu wśród Palestyńczyków w 2006 roku.
Czytaj też:
Polacy po raz pierwszy na mundialu. Francja 1938Czytaj też:
Mundial w cieniu Faszyzmu. Włochy 1934Czytaj też:
Więcej niż sport. Początki piłki nożnej