Luis Enrique dla kadry Hiszpanii zagrał 63 mecze i strzelił 12 bramek. Grał na 3 mundialach: 1994, 1998, 2002 oraz na Mistrzostwach Europy 1996. Był również w składzie złotej drużyny olimpijskiej z 1992 roku. Podczas Mistrzostw Świata 1994 w USA w meczu z Włochami, późniejszymi finalistami, został brutalnie sfaulowany przez jednego z rywali – Mauro Tassotiego, który boleśnie złamał mu nos, co było jednym z bardziej pamiętnych momentów tego mundialu.
Po obydwu stronach barykady
Po rozpoczęciu kariery w 1989 roku w Sportingu Gijón, Luis Enrique spędził większość swojej kariery w dwóch największych klubach hiszpańskich: Realu Madryt (1991–1996) oraz w FC Barcelonie (1996–2004). W 1996 roku nie przedłużył kontraktu z Realem z powodu konfliktu z zarządem klubu i kibicami.
Przez wolny transfer przeniósł się do Barcelony. Przyjęty z rezerwą przez katalońskich kibiców, szybko wywalczył sobie zaufanie dzięki zaangażowaniu w grę. Przez 8 lat był jedną z największych gwiazd FC Barcelona. Bardzo szybko stał się jednym z największych wrogów Madrytu w drużynie z Katalonii, co demonstrował każdorazowo po zdobyciu gola przeciwko Realowi Madryt.
Luis Enrique był nietuzinkowym graczem. Został ikoną Barcelony, to przede wszystkim dzięki zaangażowaniu w terenie. Był bezkompromisowym graczem, bardzo silnym i bardzo wytrzymałym. Zdynamizował zadania na boisku, co pozwoliło mu zająć wszystkie możliwe pozycje, z wyjątkiem bramkarza i środkowego obrońcy. Bardzo swobodnie czuł się w środku pola, następnie ewoluował na prawego obrońcę (wybrany jako najlepszy prawy obrońca w La Liga w latach 1997-1998), lewego obrońcę, prawego skrzydłowego, lewego skrzydłowego, defensywnego pomocnika, środkowego ofensywnego pomocnika i środkowego. -do przodu. Jego duża projekcja do przodu pozwoliła mu strzelić bardzo dużą liczbę bramek pomimo jego zwykłej pozycji w środku (109 bramek w 300 meczach w Barcelonie). Był także dobrym padlinożercą, twórcą i przechodniem.
Selekcjoner ze smutną przerwą
Luis Enrique objął reprezentację Hiszpanii w lipcu 2018 roku. Pod jego wodzą drużyna "La Roja" rozegrała 7 spotkań, 5 z nich wygrywając, a dwa przegrywając. Enrique podał się do dymisji w czerwcu tego samego roku ze względu na sytuację rodzinną. Chciał on spędzić więcej czasu ze swoją córką, która zmagała się z nowotworem kości. Dziewięcioletnia Xana zmarła pod koniec sierpnia 2019 roku.
Podczas absencji Enrique przez kilka miesięcy reprezentację Hiszpanii prowadził Robert Moreno. Pod jego wodzą kadra nie przegrała żadnego z sześciu spotkań eliminacji Euro 2020. Prowadzona przez niego drużyna na zakończenie eliminacji wygrała efektownie 5:0 z reprezentacją Rumunii. Mimo zdecydowanego zwycięstwa Moreno nie pojawił się na pomeczowej konferencji prasowej. Kolejnego dnia hiszpańska federacja piłkarska wydała oświadczenie o powrocie Luisa Enrique.
Styl gry reprezentacji Hiszpanii zaproponowany przez Luisa Enrique inspirowany jest taktyką FC Barcelona, klubu, w którym grał jako zawodnik. Jest więc zwolennikiem systemu taktycznego opartego na posiadaniu piłki, ofensywnej gry oraz głębokiego pressingu. Podczas swojego pobytu w AS Roma zaszczepił podstawy gry trenowane w Barcelonie we włoskim zespole. Jednak ta strategia zawiodła. W zarządzaniu indywidualnościami piłkarzy zaleca umieszczanie wszystkich graczy na tym samym poziomie i nie ustalanie różnic między gwiazdami drużyny a pozostałymi graczami. Jest to zasada harmonii w szatni, która pozwala unikać niepotrzebnych konfliktów.
Czytaj też:
Więcej niż sport. Początki piłki nożnejCzytaj też:
Polacy po raz pierwszy na mundialu. Francja 1938Czytaj też:
Mundial, monarchia i ropa. Odkryć Katar