W trakcie pierwszych turniejów, mających postać potyczek grupowych (franc. mèlée) i będących formą ćwiczeń wojskowych, używano uzbrojenia bojowego. Dlatego kończyły się one nierzadko śmiercią uczestników. Wraz z ewolucją igrzysk rycerskich, które stopniowo traciły brutalny charakter militarny na rzecz widowiska dworskiego, dostrzeżono potrzebę odpowiedniego zabezpieczenia walczących. Zarówno poprzez wprowadzenie „tępej” broni zaczepnej, jak i dodatkowych elementów do pancerza bojowego (kolczugi). Stało się to najpóźniej w początkach XIII w. W kolejnym stuleciu używano równolegle uzbrojenia bojowego (polowego) i niebojowego, ale u schyłku epoki średniowiecza doszło do wykształcenia się zaawansowanego kompletnego wyposażenia, przeznaczonego wyłącznie do walk pozorowanych.