Siedem Cudów Świata stanowiło coś w rodzaju „must see” dla starożytnych podróżników. O najważniejszych zabytkach i miejscach wartych ujrzenia musiano wiele dyskutować, gdyż ostatecznie sporządzona została lista najważniejszych obiektów, które każdy interesujący się światem człowiek powinien zobaczyć.
Cuda świata - historia
Listę tę sporządził (jako pierwszy) grecki pisarz Antypatra z Sydonu w II wieku p.n.e. Różniła się ona nieco od znanej nam obecnie listy Siedmiu Cudów Świata Starożytnego.
Na liście Antypatra znajdowały się Brama Isztar, posąg Asklepiosa z Epidauros, Kolosy Mnemnona, Świątynia Artemidy w Efezie, Posąg Zeusa, Ogrody Semiramidy, Mauzoleum w Halikarnasie, Piramida Cheopsa, Kolos Rodyjski.
Warto zaznaczyć, że miejsca te były faktycznie odwiedzane przez podróżników, czego dowodem są podpisy i „grafitti”, jakie niektórzy wymalowali na Wielkim Sfinksie w Gizie. Szacuje się, że podpisy te zostały wykonane około 1500 roku p.n.e. Już wówczas Sfinks miał około 1000 lat.
Wszystkie Cuda Świata Starożytnego – za wyjątkiem jednego – już nie istnieją. Wszystkie zostały zniszczone najpewniej w wyniku katastrof naturalnych.
Siedem Cudów Świata Starożytnego
Piramida Cheopsa
Piramida Cheopsa powstała w okresie Starego Państwa około 2560 roku p.n.e. Był to grobowiec faraona Cheopsa. Jest ona częścią zespołu piramid, który znajduje się w Gizie. Niedaleko znajduje się piramida Chefrena oraz piramida Mykerinosa, a także – równie wielki zabytek – Wielki Sfinks. Cała budowla złożona jest z 2,3 miliona kamiennych bloków, spośród których największe ważą 15 ton. Piramida miała pierwotnie niemal 147 metrów. Obecnie jej wysokość to niecałe 139 metrów (z powodu utraty piramidonu – kamienia wieńczącego wierzchołek piramidy). Piramida Cheopsa to jedyny starożytny Cud Świata, który dotrwał do naszych czasów.
Wiszące Ogrody Semiramidy
Wiszące Ogrody Semiramidy w Babilonie powstały prawdopodobnie około 600 roku p.n.e. z rozkazu króla Nabuchodonozora. Miał być to dar dla jego żony Amytis. Ogrody zostały nazwane imieniem (według niektórych legendarnej) królowej Semiramidy, która rządziła Babilonią około 200 lat wcześniej.
Ogrody musiały być czymś naprawdę niezwykłym, gdyż wspominają o nich liczni starożytni dziejopisowie. Choć istnienie ogrodów nie zostało udowodnione ponad wszelką wątpliwość, historycy skłaniają się raczej ku twierdzeniu, że musiały one istnieć, gdyż wskazują na to wykopaliska w pałacu Nabuchodonozora. Wiszące Ogrody Semiramidy były to wielkopiętrowe tarasy, na których sadzono krzewy, drzewa i pnącza. Woda potrzebna do zasilania roślin była doprowadzana z rzeki Eufrat poprzez system kanałów.
Posąg Zeusa
Posąg Zeusa autorstwa Fidiasza powstał w 473 roku p.n.e. Miał około 13 metrów wysokości i znajdował się w świątyni Zeusa Olimpijskiego w Olimpii. Posąg został wykonany z kości słoniowej, złota i licznych drogich kamieni. Pod pomnikiem odbywały się przemowy przed rozpoczęciem Igrzysk Olimpijskich. Około 420 roku posąg wywieziony został do Konstantynopola, gdzie przepadł w pożarze w roku 475. Świątynia Zeusa została spalona z rozkazu cesarza Teodozjusza Wielkiego w 426 roku.
Świątynia Artemidy w Efezie
Świątynia Artemidy w Efezie (Artemizjon) powstała około 560 roku p.n.e. z rozkazu króla Krezusa. Została wybudowana w stylu jońskim. Miała 130 na 69 metrów i budowano ją przez około 120 lat. Jednym z jej twórców był Fidiasz. Wewnątrz otoczonej licznymi kolumnami świątyni znajdował się posąg Artemidy. Świątynia była podobno dziewięć razy niszczona i tyleż razy odbudowywana. Ostatecznie zniszczona została w czasie najazdu Gotów w 262 roku i od tamtej pory już jej nie odbudowano.
Mauzoleum w Halikarnasie
Mauzoleum w Halikarnasie zostało zbudowane około 350 roku p.n.e. z rozkazu królowej Karii, Artemizji. Budynek wzniesiono w stylu jońskim i mierzył on około 45 metrów. Był to grobowiec króla Mauzolosa, męża Artemizji. Mauzoleum nie przetrwało do dziś. W ruinę zaczęło popadać stosunkowo szybko. Wiadomo, że już na początku XV wieku po Mauzoleum w Halikarnasie pozostały tylko ruiny. Dzięki wykopaliskom przeprowadzonym w tym miejscu, część rzeźb i zabytków udało się odnaleźć. Znajdują się one w British Museum.
Kolos Rodyjski
Kolos Rodyjski to pomnik greckiego boga Heliosa, który znajdował się na wyspie Rodos. Zbudowany został pod koniec III wieku p.n.e. przez Charesa z Lindos. Jego budowa trwała 12 lat. Kolos wykonano z brązu, miał około 30 metrów wysokości. Stał on u wejścia do portu na Rodos. Kolos Rodyjski uległ zniszczeniu w 226 roku p.n.e. w czasie trzęsienia ziemi. Pozostałości po nim leżały w wodzie u brzegów Rodos do VII wieku, kiedy wędrownym kupcom sprzedali je Arabowie.
Istnieją różne teorie na temat tego, jak wyglądał Kolos Rodyjski. Często przedstawiono go jako postać stojącą w rozkroku nad wejściem do portu, lecz niektórzy historycy odrzucają taką konstrukcję ze względu na niemożliwą do stworzenia. Być może Helios wyobrażony był w postawie wyprostowanej, osłaniający dłonią oczy i wpatrujący się w dal.
Latarnia z Faros
Latarnia morska na Faros powstała około 279 roku p.n.e. z rozkazu władcy Egiptu Ptolemeusza I. Jej twórcą był Sostratos. Latarnię zbudowano na wyspie Faros blisko wejścia do portu w Aleksandrii. Miała około 115 metrów wysokości, a na jej szczycie znajdował się posąg greckiego boga Posejdona.
Wraz z nastaniem zmroku w latarni rozpalano ogień, którego blask odbijał się od metalowych luster. Światło z Latarni na Faros było widziane z kilkudziesięciu kilometrów. Latarnia, w wyniku trzęsień ziemi, kilka razy ulegała uszkodzeniom. Ostatecznie zniszczył ją kataklizm z 1375 roku. Dziś na jej miejscu stoi Fort Qaitbey wybudowany przez sułtana Egiptu.
Czytaj też:
Tutanchamon, jego grobowiec i klątwa. Największe odkrycie w historii archeologiiCzytaj też:
Derinkuyu. Podziemne miasto. Kto i po co zbudował podziemną fortecę?Czytaj też:
Człowiek z Piltdown – archeologiczna „podróba” wszechczasów