W Bizancjum wytworzył się odmienny od Europy Zachodniej system rządów, sposób wybierania władców, obrzędy i ceremonie towarzyszące wszystkim uroczystościom. Kwitła kultura, piśmiennictwo, rozwijała się architektura. Przez kilka wieków Cesarstwo Bizantyńskie było najpotężniejszym państwem świata. Sami Bizantyńczycy czuli się kontynuatorami Cesarstwa Rzymskiego, a siebie nazywali Rzymianami (Romaioi). Określanie Bizantyńczyków jako „Greków” miało początkowo wydźwięk pejoratywny. Termin ten pojawił się w czasie wypraw krzyżowych.
QUIZ: Bizancjum. Co wiesz o cesarstwie nad Bosforem?
QUIZ:
Bizancjum. Co wiesz o cesarstwie nad Bosforem?
Więcej:
Na przełomie 1452 i 1453 roku przybyło do Konstantynopola kilka statków z Wenecji. Konstantyn XI dysponował 26 okrętami. Genua i Wenecja wystawiły po 5 jednostek, Kreta – 3, Ankona, Aragon i Francja – po jednej. Pozostałe okręty należały do floty bizantyńskiej. Choć Konstantyn XI wysyłał do Europy liczne poselstwa błagając o pomoc, nikt więcej nie zainteresował się losem Konstantynopola.
Armia lądowa liczyła niespełna 5 tysięcy żołnierzy bizantyńskich oraz około 2 tysięcy cudzoziemców. Wśród przybyłych do Konstantynopola największą liczbę stanowili Genueńczycy, a po nich Wenecjanie. Ponadto obecne były niewielkie oddziały zbrojne z Katalonii oraz Kastylii.
Czytaj też:
Upadek Konstantynopola. Dzień żałoby dla wszystkich chrześcijan
Bazyli Bułgarobójca uznawany jest za jednego z najlepszych bizantyńskich cesarzy. Rządził Cesarstwem Bizantyńskim przez pół wieku, wstępując na tron 10 stycznia 976 roku. Świetny dowódca, dobry administrator i postrach swoich wrogów.
Bazyli Bułgarobójca urodził się w roku 958. Należał do bizantyńskich władców urodzonych „w purpurze” (porfirogennetos), co miało znaczenie symbolicznie i całkiem dosłowne. Oznaczało bowiem urodzenie jako dziecko panującego bazyleusa, a także przyjście na świat w specjalnej komnacie wyłożonym purpurą. Bazyli był synem cesarza Romana II i jego żony Teofano, która pochodziła z ludu i była córką szynkarza.
Drugi sobór nicejski obradował od 24 września do 23 października 787 roku. Jest to ostatni sobór uznawany zarówno przez Kościół Katolicki, jak Kościół Prawosławny. Sobór nicejski miał zakończyć trwającą od lat herezję ikonoklazmu, czyli zakaz utrwalania i czczenia wizerunków Chrystusa, Maryi i świętych.
Kwestia kultu ikon co jakiś czas zajmowała niektórych teologów, głównie w Cesarstwie Bizantyńskim. Przeciwko czczeniu wizerunków Boga i świętych wypowiadały się niektóre sekty. W VIII wieku dyskusja na ten temat dotarła na dwóch cesarski w Konstantynopolu. Cesarz Leon III Izauryjczyk, panujący w latach 717-741 – szukając przyczyny katastrof naturalnych oraz niepowodzeń na froncie, które dotknęły Bizancjum w czasie jego panowania – stwierdził, że winę za wszystkie nieszczęścia ponosi bałwochwalstwo mieszkańców Cesarstwa.
Czytaj też:
Drugi sobór nicejski. Ikonoklazm i ostatni wspólny sobór Kościoła
Więcej QUIZÓW:
Czytaj też:
QUIZ: Starożytny Rzym. Kilka ciekawostek. Znasz wszystkie?Czytaj też:
QUIZ: Najpiękniejsze zamki Europy. Poznasz wszystkie?Czytaj też:
QUIZ: Najpiękniejsze klasztory. Sprawdź, czy poznasz wszystkie