Nazwisko Piotra Zaremby, pierwszego polskiego prezydenta Szczecina, jest w metropolii nad Odrą swoistym symbolem. Jego imieniem uczczono główną magistralę drogową, która przebiega przez centrum miasta, planowana jest budowa jego pomnika, a we wszystkich plebiscytach na temat najbardziej zasłużonych dla Szczecina wygrywa on w cuglach. Reszta Polski słabiej kojarzy to nazwisko, choć powinno być ono lepiej znane, gdyż to, że Szczecin jest polski, było w pewnej mierze wynikiem doskonałego odnalezienia się w danym miejscu i w danym czasie przez tego gospodarza grodu Gryfa.

Piotr Zaremba ukończył przed wojną studia urbanistyczne na Politechnice Lwowskiej. Wojnę przeżył, pracując w Poznaniu w Niemieckiej Dyrekcji Ogrodów Miejskich. Gdy Rosjanie zajęli Poznań w lutym 1945 r., Piotr Zaremba zgłosił się do pracy w magistracie. Nudna praca przy biurku nie satysfakcjonowała go jednak. Dlatego 16 lutego 1945 r. zgłosił się do Biura Pełnomocnika Komitetu Ekonomicznego tzw. Rządu Lubelskiego na województwo poznańskie. Dla wielu ludzi w Poznaniu uwolnionych od długiej, brutalnej okupacji niemieckiej to przedstawicielstwo rządu podległego Bolesławowi Bierutowi było jedyną dostępną formą polskiej państwowości. Po długich latach okupacji tacy ludzie jak Piotr Zaremba mieli głód działania i chęć powrotu do przedwojennych pól aktywności. Łudzono się, że kwestie ideologiczne związane z nową władzą, wobec ogromu wyzwań związanych z dziełem odbudowy, da się zepchnąć na dalszy plan. Zarembie przedstawiono ankietę z pytaniem: „Czy chciałbyś pracować na przyłączonych ziemiach poniemieckich?”. Zaremba wspominał po latach: „Oddałem ankietę na Gdańsk lub Szczecin, ale wolę Szczecin”.