Turyści szukający pomnika Beatlesów na dawnym nabrzeżu portowym w Liverpoolu zazwyczaj mijają bez większego zainteresowania niewielki pomnik wilka morskiego z lornetką w ręku. Większość z nich nie wie, że monument uwiecznia kpt. Frederica Johna Walkera, najskuteczniejszego dowódcę brytyjskich okrętów zwalczających niemieckie łodzie podwodne w bitwie o Atlantyk z lat 1939–1944. Tradycja pamięci o bohaterskich zmaganiach o „okrutne morze” powoli blednie w Zjednoczonym Królestwie. A tych, którzy zawdzięczali szczęśliwe dopłynięcie konwojów do celu kapitanowi zwanemu slangowo Johnnym Walkerem, też jest już dziś garstka. Ale jego wojenne wyczyny do dziś pobudzają wyobraźnię historyków morskich zmagań.

Arterie życia

O ile Londyn był symbolem powietrznej bitwy o Anglię, o tyle Liverpool – największy port na angielskim zachodnim wybrzeżu – był centrum dowodzenia konwojami. W 1940 r., po klęsce Norwegii i Francji, niemal cały kontynent został podbity przez Hitlera. Dostawy niezbędne dla przetrwania Wielkiej Brytanii z USA, Kanady, Australii i innych dominiów imperium możliwe były tylko drogą morską. Najważniejsze dla Brytyjczyków były dwa szlaki: jeden przez Atlantyk i drugi na szlaku Gibraltar – Kanał Sueski – Indie. Od ok. 1942 r. doszedł trzeci polarny szlak konwojów – z Wielkiej Brytanii do sowieckiego Murmańska. Na wszystkich tych trasach na statki czyhała niemiecka Kriegsmarine.

Początkowo Brytyjczycy najbardziej obawiali się rajdów dużych liniowców, jak „Admiral Graf Spee”. Ale szybko dowódcy Admiralicji zrozumieli, jaki skok wykonali Niemcy w rozbudowie armady okrętów podwodnych. Hitler łącznie podczas wojny skierował do służby 1162 U-Booty. Była to liczba, która nie mieściła się w wyobraźni większości wyższych dowódców brytyjskiej marynarki. Dla porównania: w czasie pierwszej wojny światowej Niemcy kajzerowskie rozpoczynały wojnę z 10 U-Bootami, a w 1917 r. miały ich 140.