Ogłoszenie Aktu Restytucji Państwa Ukraińskiego we Lwowie 30 czerwca 1941 r. doprowadziło do wybuchu konfliktu pomiędzy Niemcami a przychylną im dotychczas frakcją banderowską OUN. Ta deklaracja była dla przywódców OUN-B pierwszym krokiem w kierunku utworzenia niepodległej Ukrainy. Władze Trzeciej Rzeszy uznały ten ogłoszony bez konsultacji z nimi akt za posunięcie wrogie wobec Berlina. Niemcy nie chcieli powołania do życia Samostijnej Ukrainy. Adolf Hitler był przekonany, że okupowane terytoria ZSRS powinny być nadzorowane przez niemiecką cywilną administrację, a one same powinny być rezerwuarem żywnościowo-surowcowym Rzeszy. Ten punkt widzenia był sprzeczny z oczekiwaniami banderowskich liderów. Uważali oni, że wyzwolenie ziem zamieszkałych przez ludność ukraińską z rąk bolszewików tworzy warunki do powstania niepodległego państwa ukraińskiego. Tak się jednak nie stało. 1 sierpnia 1941 r. ukraiński „Piemont niepodległościowy”, którym była Galicja Wschodnia, został włączony do Generalnego Gubernatorstwa. Pozostałą część ziem ukraińskich wcielono do Reichskomisariatu Ukraine. Te posunięcia w konsekwencji doprowadziły do podjęcia przez niemiecką policję bezpieczeństwa działań wymierzonych w głoszących niepodległościowe hasła członków OUN-B.

Aresztowani

5 lipca 1941 r. został zatrzymany i osadzony w areszcie domowym w Berlinie prowidnyk organizacji, Stepan Bandera. Wkrótce dołączył do niego premier powołanego we Lwowie rządu ukraińskiego Jarosław Stecko. W połowie września obaj zostali osadzeni w więzieniu przy Prinz-Albrecht-Strasse w Berlinie, a następnie deportowani do KL Sachsenhausen. Umieszczono ich w części obozu przeznaczonej dla więźniów uprzywilejowanych (Zellenbau). OUN-B została zmuszona do zejścia do podziemia. Na pełniącego obowiązki prowidnyka wyznaczono Mykołę Łebeda. Na skutek decyzji szefa RSHA SS-Obergruppenführera Reinharda Heydricha niemieckie organa bezpieczeństwa przeprowadziły 15 września 1941 r. masową akcję aresztowań liderów struktur banderowskich. Oblicza się, że 80 proc. kierownictwa ruchu znalazło się w rękach niemieckiej Sipo. Na celowniku gestapo znaleźli się członkowie grup pochodnych OUN-B, których zadaniem było przejmowanie władzy i ustanawianie ukraińskiej administracji na terenach wyzwolonych z rąk bolszewików. W październiku 1941 r. został ujęty i rozstrzelany w Myrhorodzie dowódca grupy pochodnej „Środek” Mykoła Łemyk. 25 listopada 1941 r. Einzatzkommando C/5 wydało rozkaz aresztowania banderowców, a po przesłuchaniu likwidacji ich jako szabrowników.