Manaslu jest to ósmy pod względem wysokości szczyt Ziemi, ma wysokość 8163 metrów n.p.m. Manaslu znajduje się w północnej części Nepalu, w dystrykcie Lamjung. Z punktu widzenia geograficznego Manaslu należy do małego podpasma Himalajów, Manisir Himal.
Dawniej Manaslu nosiła nazwę „Kutang”. Słowo to wywodzi się od tybatańskiego słowa „tang”. Oznacza ono „płaskie miejsce” i wiąże się z kształtem góry, której szczyt poprzedza duże plateau. Nazwa „Manaslu” oznacza „Górę Ducha” i pochodzi z sanskryckiego słowa „manasa” oznaczającego ducha bądź duszę. Manaslu uważany jest za „japońską górę”, gdyż to Japończycy zdobyli ją po raz pierwszy 9 maja 1956 roku, po dwóch wcześniejszych nieudanych próbach (1953, 1954).
Manaslu charakteryzuje się długimi grzbietami oraz „spływającymi” dolinami, co pozwala na zdobycie góry z każdej strony. Sam szczyt wypiętrza się stromo nad okolicą, co czyni ją dominującym elementem krajobrazu. Góra zbudowana jest ze skał metamorficznych, a lodowcami z niej spływającymi są Manaslu, Pungen, Thulagi.
Płaskie miejsce
Manaslu od zawsze stanowiło wielką zagadkę. Dopiero w 1950 roku Toni Hagen dokonał pierwszej dokumentacji fotograficznej góry podczas przelotu samolotem. Następnie Harold William Tilman przeprowadził pierwszą europejska ekspedycję w okolice pasma Annapurny, a będąc w Bumtang zaciekawił się Manaslu. W 1952 roku eksplorację góry i jej okolic rozpoczęli Japończycy. W pierwszym podejściu wspinacze dotarli na wysokość 7750 metrów n.p.m. Osiągnięcie większej wysokości było niemożliwe z powodu warunków pogodowych. Dwa lata później himalaiści z „kraju kwitnącej wiśni” znów podjęli próbę zdobycia Manaslu. Niestety została ona udaremniona przez lokalną ludność, która przypisywała Japończykom winę za zejście lawin, które zniszczyły klasztor Pung-gyen i doprowadziły do śmierci wielu ludzi.
W celu rozwiązania problemu Japończycy dofinansowali odbudowę klasztoru, a Manaslu w 1956 roku zdobyył Toshio Imanisi wraz z szerpą Gyalzenem Norbu. Japońskie tradycje związane z Manaslu były kontynuowane w 1971 roku, kiedy to idąc od północno-zachodniej strony, na szczycie stanęli Kazuharu Kohara i Motoki. W tym samym roku koreańska ekspedycja kierowana przez Kim Ho-Supa próbowała zdobyć szczyt od strony północno-wschodniej; jej trakcie zginął jeden z uczestników.
Wyczyn Messnera
W 1972 roku Manaslu po raz pierwszy zostało zdobyte przez Europejczyka. Wówczas na szczycie stanął Reinhold Messner, który przewodził austriackiej wyprawie. Szlak na Manaslu został wytyczony na dotąd nieprzebytej południowo-zachodniej ścianie. Niestety sukces tej ekspedycji został okupiony śmiercią dwóch innych członków wyprawy: Fracna Jaegera i Andiego Schricka. Ponieśli oni śmierć 25 kwietnia, gdy na ich drodze rozpętała się burza śnieżna.
W tym samym roku próbę zdobycia góry podjął zespół koreański. Wyprawa ta, także zakończyła się tragicznie. Koreańczycy atakowali szczyt ścianą północno-wschodnią, gdy runęła na nich lawina, zasypując obóz na wysokości 6500 metrów n.p.m., uśmiercając 15 wspinaczy w tym 10 szerpów, kierownika wyprawy Kim Ho-Supa i Japończyka Kazunari Yashuisa. Ściana północno-wschodnia została zdobyta rok później, 22 kwietnia 1973 roku, kiedy na szczycie stanęli Gerhard Schamtz, Sigi Hupfauer wraz z towarzyszącym im sherpą. Tego samego roku swoich sił próbowali również Hiszpanie, a wśród nich Jaume Garcia Orts. Niestety osiągnęli oni zaledwie wysokość 6100 metrów n.p.m.
Polski ślad
Sezon zimowy 1983-1984 to ogromny sukces polskiego himalaizmu zimowego. Jako pierwsi zimą szczyt Manaslu zdobyli Maciej Berbeka i Ryszard Gajewski. Wyprawę zorganizowano pod kierunkiem Lecha Korniszewskiego. Polacy osiągneli wierzchołek tzw. Drogą Tyrolską. Wejście na szczyt Manaslu miało miejsce 12 stycznia 1984 roku.
Na powrót Polaków na Manaslu trzeba było poczekać do 2003 roku. Wówczas, 17 maja 2003 roku, Piotr Pustelnik wraz z Krzysztofem Tarasiewiczem stanęli na wierzchołku góry. Dla Pustelnika był to dwunasty z czternastu ośmiotysięczników. Po zejściu Piotra i Krzysztofa szczyt próbowała zdobyć jeszcze trójka Polaków: Dariusz Załuski, Anna Czerwińska i Barbara Drousek, niestety silny wiatr i zła pogoda pokrzyżowały im plany.
Czytaj też:
Góry zabierają najlepszych. Jak zginął Jerzy KukuczkaCzytaj też:
Współczesne Pompeje. Jaki wpływ na losy świata miał wybuch indonezyjskiego wulkanu?Czytaj też:
Nowa Kaledonia. Piękna wyspa z polskim akcentem