Stanisław Bareja urodził się 5 grudnia 1929 roku w Warszawie. Po wojnie rodzina Barejów przeprowadziła się do Jeleniej Góry, gdzie jego ojciec prowadził zakład wędliniarski.
Stanisław Bareja studiował w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej w Łodzi na Wydziale Reżyserii. Studia ukończył w 1954 roku, ale egzamin państwowy zdał dopiero kilka lat później. Początkowo podjął pracę na planie filmowym jako asystent reżysera Jana Rybkowskiego. W 1958 roku jego film, będący pracą dyplomową, „Gorejące czapki” nie został przyjęty, a tym samym Bereja nie obronił pracy dyplomowej (komisji egzaminacyjnej nie podobała się treść filmu). Udało mu się to dopiero dwa lata później, kiedy uzyskał tytuł magistra sztuki. Filmem dyplomowym był „Mąż swojej żony”.
Bareja reżyserował swoje filmy od 1960 roku. Był także autorem scenariuszy. Współpracował m.in. ze Stanisławem Tymem, Jerzym Dobrowolskim i Jackiem Fedorowiczem.
Od lat 70. Bareja angażował się w działalność opozycyjną. W 1977 roku związał się z Komitetem Obrony Robotników. Od początku lat 80. należał do NSZZ „Solidarność”. W piwnicy jego domu przez kilka lat drukowano nielegalnie (na powielaczu, który Bareja „przemycił” z Węgier) „Tygodnik Solidarność”. Bareja pomagał także kilku ukrywającym się działaczom opozycji, m.in. Zbigniewowi Bujakowi i Zbigniewowi Romaszewskiemu.
Stanisław Bareja zmarł niespodziewanie, w wyniku udaru, 14 czerwca 1987 roku w Essen (Niemcy), gdzie przebywał na stypendium. Został pochowany na cmentarzu Czerniakowskim w Warszawie.
4 maja obchodziliśmy (parafrazując słowa jednego z bohaterów filmów reżysera), „okrągłą, 41. rocznicę” premiery najbardziej kultowego z filmów Stanisława Barei: „Miś”.
QUIZ: Filmy Barei. Jak dobrze je znasz?
Więcej:
Walka z sektorem prywatnym, znana w literaturze jako „bitwa o handel” rozpoczęła się oficjalnie 13 kwietnia 1947 roku. Zapoczątkowało ją wystąpienie Hilarego Minca w czasie plenum Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (PPR).
– Zagadnienie stoi tak: albo aparat państwowy demokracji ludowej i rosnąca siła ekonomiczna państwa potrafią sobie podporządkować rynek i wtedy nasz przemysł będzie się stopniowo stawał całkowicie i konsekwentnie socjalistycznym, albo też rynek nie będzie opanowany i żywioł rynku kapitalistycznego stanie się dominujący – 13 kwietnia 1947 roku mówił Minc.
Czytaj też:
Bitwa o handel. Jak komuniści eliminowali "prywaciarzy"
29 września 1929 roku był ostatnią wolną niedzielą dla mieszkańców Związku Sowieckiego. Władze zaczęły wprowadzać „ciągły tydzień pracy”. W kolejną niedzielę 80 procent osób pracujących miała pracować. Tylko 20 procent mogło tego dnia odpoczywać. Ciągły tydzień pracy nie oznaczał oczywiście, że wszyscy mieli pracować bez przerwy. Władze pozwoliły każdemu nawet na dwa dni wolne w tygodniu, jednak nigdy nie były to te same dni dla wszystkich.
W praktyce oznaczało to, że jedna osoba miała wolne np. w środę i piątek, a ktoś inny we wtorek i niedzielę. Ta reforma miała spowodować, że fabryki nigdy nie przestaną pracować, bo każdego dnia 80 procent załogi danego zakładu pracy będzie na miejscu.
Czytaj też:
Piąteczek w gronie znajomych? Nie w Związku Sowieckim! Ciągły tydzień pracy eksperymentem komunistów
Więcej QUIZÓW:
Czytaj też:
QUIZ: Kto to powiedział? Słynne cytaty znanych ludzi. Znasz wszystkie?Czytaj też:
QUIZ: Oscary. Nagrody Akademii Filmowej. Sprawdzisz swoją wiedzę?Czytaj też:
QUIZ: Symbole Polski. Sprawdź, co o nich wiesz!