Pomnik ukazujący Nerona jako boga słońca miał ponad 30 metrów wysokości, a więc uchodzić może za jedną z najpotężniejszych rzeźb, jaka powstała w starożytnym Rzymie. Rzeźbę nazwano kolosem Nerona. Robiła ona ogromne wrażenie nawet po kilku wiekach.
Kolosa Nerona
Kolos Nerona był bardzo charakterystycznym punktem na mapie Rzymu. Święty Beda Czcigodny żyjący na przełomie VII i VIII wieku utożsamiał go nawet z potęgą samego imperium rzymskiego i siłą jego dziedzictwa. Bedzie przypisuje się słowa: „Dopóki stoi Kolos, będzie stał Rzym, gdy Kolos upadnie, upadnie Rzym, gdy upadnie Rzym, upadnie cały świat”.
Kolos (gr. kolossos) Nerona powstał w czasie panowania tego cesarza, które to przypada na lata 37-68 n.e. (rzeźba najpewniej stanęła na swym miejscu po wielkim pożarze Rzymu, który miał miejsce w 64 roku). Posąg został odlany z brązu i miał około 31-37 metrów. Stał on w westybule (przedsionku) Złotego Pałacu Nerona (Domus Aurea), który usytuowany był po północnej stronie wzgórza palatyn.
Twórcą kolosa był Zenodoros. Neron został ukazany jako bóg słońca, trzymający w ręku ster, wsparty o ziemski glob. Kolos stał na siedmiometrowej prostokątnej podstawie o wymiarach około 18 na 15 metrów, która wykonana była z betonu pokrytego marmurem.
Za panowania Wespazjana kolos Nerona został przerobiony, aby nie przypominał o wcześniejszym władcy. Rzeźba ukazywać miała od tamtej pory boga Heliosa. Na jej głowie znalazła się korona przypominająca słońce (monument określano przez krótki czas jako Colossus Solis). W czasach Hadriana zmieniono lokalizację posągu. Aby zrobić miejsce na budowę świątyni Wenus, kolos Nerona (ta nazwa do niego przylgnęła), monument przesunięto w inne miejsce. Podobno, aby możliwe było jej przeniesienie, do ciągnięcia platformy, na której stanął posąg, trzeba było użyć 24 słoni. Kolos stanął w pobliżu Amfiteatru Flawiuszów, przez co miejsce to zyskało miano „Koloseum”, czyli „znajdujące się obok Kolosa”.
W czasach cesarza Kommodusa rzeźbę Heliosa przerobiono na Herkulesa, który „zyskał” twarz szalonego władcy. W 192 roku posąg znowu poprawiono, przywracając mu wcześniejszy wygląd Heliosa w koronie.
Nie wiadomo, kiedy posąg przestał istnieć, lecz nastąpiło to na pewno przed rokiem 1000 (najprawdopodobniej w czasach wspomnianego wyżej Bedy Czcigodnego kolos jeszcze stał). Nie zachowały się żadne informacje na temat tego, co się stało z monumentem, lecz możliwe, że został przetopiony lub też, że wcześniej przewrócił się podczas jednego z trzęsień ziemi.
Oryginalna podstawa kolosa Nerona częściowo zachowała się. Odkryto ją w 1828 roku, lecz udostępniono do oglądania turystom dopiero w 1986 roku.
Czytaj też:
Między prawdą i legendą. Gladiatorzy - co naprawdę oznaczał kciuk skierowany w dół?Czytaj też:
Cyceron. Odwieczny wróg populistów i demagogówCzytaj też:
Cuda starożytności. Te dzieła architektury są prawie nieznane