5 sierpnia 1962 roku Marilyn Monroe została znaleziona martwa w swoim domu w Los Angeles. Znaleziono ją leżącą nago na łóżku, twarzą w dół, z telefonem w jednej ręce. Puste butelki po tabletkach, które zażywała na depresję były rozrzucone po całym pokoju. Po krótkim śledztwie policja z Los Angeles stwierdziła, że jej śmierć była „spowodowana przedawkowaniem środków uspokajających, które sama sobie zaaplikowała” oraz, że „przyczyną śmierci jest prawdopodobne samobójstwo”.
Droga do sławy
Marilyn Monroe urodziła się jako Norma Jeane Mortenson w Los Angeles 1 czerwca 1926 roku. Jej matka leczyła się psychiatrycznie, a Norma była wychowywana przez kolejnych rodziców zastępczych i przebywała w sierocińcu. Tożsamość jej ojca pozostaje nieznana.
W wieku 16 lat wyszła za mąż za pracownika fabryki samolotów, ale kilka lat później rozwiedli się. Ślub wzięli tylko dlatego, aby Norma nie trafiła ponownie do domu dziecka. W roku 1944, zajęła się pracą jako modelka, a w 1946 roku podpisała krótkoterminowy kontrakt z 20th Century Fox, przyjmując pseudonim Marilyn Monroe. Imię Marilyn nawiązywało do gwiazdy Broadwayu Marilyn Miller, a Monroe było nazwiskiem panieńskim jej matki. Postanowiła zmienić także wizerunek – ufarbowała włosy na blond i wyprostowała je (jej naturalną fryzurą były rude loki).
Zagrała kilka niedużych ról, a potem wróciła do modelingu. Stała się popularna pozując do kalendarza w roku 1949.
W 1948 roku podpisała kontrakt z Columbia Pictures. Jej popularność rosła, odnosiła już spore sukcesy jako modelka, jednak filmy z jej udziałem nie cieszyły się dużą popularnością i Columbia nie przedłużyła z nią umowy. Zdesperowana i pozostawiona bez pracy Marilyn zdecydowała się na rozbieraną sesję zdjęciową. Niedługo później fotografie kupił Hugh Hefner, właściciel czasopisma „Playboy” i ukazały się one w pierwszym numerze słynnego pisma. Wtedy ponownie zmieniła swój wizerunek – blond włosy skróciła i zakręciła loki. Stała się tym samym wzorem „pin-up girl” i ulubioną dziewczyną amerykańskich żołnierzy walczących w czasie wojny w Wietnamie.
Kariera
Kolejne filmy zaczęły przynosić jej sławę. Występowała u Johna Hustona, Josepha Mankiewicza i Fritza Langa. Drogę do sławy utorowały jej role w filmach „Niagara” w reżyserii Henry’ego Hathawaya, „Mężczyźni wolą blondynki” w reżyserii Howarda Hawksa i „Jak poślubić milionera” Jeana Negulesco.
Już wtedy uważana była za symbol seksapilu i wzór kobiety idealnej. Sama zmagała się jednak z nieśmiałością i atakami paniki. Bywało, że nie przychodziła na plan zdjęciowy albo nie chciała opuścić własnej garderoby. Zaczęła nadużywać alkoholu oraz brać narkotyki.
Kolejny wielki sukces to komedia romantycznej Billy’ego Wildera „Słomiany wdowiec”. Scena, w której Marilyn stoi na kracie wentylacyjnej metra, a jej białą sukienkę podwiewa podmuch powietrza przeszła do historii kina. Rok później jej relacje z wytwórnią 20th Century Fox uległy zaostrzeniu. Aktorka odeszła i założyła własną firmę Marilyn Monroe Productions (MMP), dzięki czemu zdobyła wpływ na obsadę reżyserską i mogła wybierać filmy, w jakich chce się pojawiać. Z tego okresu pochodzą kolejne, znane filmy z jej udziałem, jak „Przystanek autobusowy”, „Książę i aktoreczka” oraz „Pół żartem pół serio”, a także „Skłóceni z życiem”. Produkcja dwóch ostatnich filmów bardzo się przeciągała. Marilyn nie pojawiała się na planie, bywała pod wpływem środków odurzających lub tabletek nasennych. Wiele osób z ekipy filmowej bardzo narzekało na współpracę z nią.
Narastające problemy
Aktorka coraz częściej chorowała. Cierpiała na kamicę żółciową i zapalenie zatok. Studio 20th Century Fox, z którym ponownie zaczęła współpracować zaczęło domagać się od niej odszkodowań za to, że nie przychodzi na plan i opóźnia prace nad produkcjami.
Od 1961 roku Monroe znajdowała się pod stałą opieką psychiatry. Była coraz bardziej rozdrażniona, większość czasu spędzała w samotności w swoim domu w Brentwood w Los Angeles. 5 sierpnia 1962 roku jej pokojówka zauważyła, że w sypialni Marilyn wciąż świeci się światło, mimo bardzo później pory. Nie mogła otworzyć drzwi, więc zadzwoniła po psychiatry Monroe, który niezwłocznie przybył. Kiedy wybił szybę, aby dostać się do pokoju aktorki, znalazł ją martwą, leżącą nago na łóżku i ściskającą w ręku słuchawkę telefonu. Przyczyną zgonu, według protokołu z sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów). Śmierć Monroe uznano za „prawdopodobne samobójstwo“. Aktorka już wcześniej miała próby samobójcze.
W ostatnich dziesięcioleciach pojawiło się wiele teorii spiskowych na temat jej śmierci. Większość z nich mówi o śmierci z rąk lub na rozkaz Johna lub Roberta Kennedych, z którymi rzekomo miała romanse. Teorie te twierdzą, że Kennedy zabili ją (lub kazali ją zabić), ponieważ obawiali się, że ujawni publicznie ich związki i inne tajemnice rządowe, które zbierała. 4 sierpnia 1962 roku Robert Kennedy, ówczesny prokurator generalny w gabinecie starszego brata, prezydenta USA, faktycznie przebywał w Los Angeles. Dwie dekady po śmierci Monroe, jej pokojówka po raz pierwszy ogłosiła, że prokurator generalny odwiedził Marilyn w noc jej śmierci i pokłócił się z nią, ale wiarygodność tej opowieści jest wątpliwa.
Marilyn Monroe zmarła w wieku zaledwie 36 lat i choć jej kariera była krótka, to na zawsze przeszła do historii Hollywood.
Czytaj też:
Gwiazda Hollywood spod Torunia. Jak narodziła się Pola Negri