Al Capone, a właściwie Alphonse Capone urodził się 17 stycznia 1899 roku na Brooklynie w Nowym Jorku. Był czwartym z dziewięciorga dzieci. Jego rodzice, Gabriele i Teresa Capone, byli imigrantami z Włoch. Jako chłopiec Al Capone należał do ulicznego gangu. W szóstej klasie porzucił szkołę i dołączył do Five Points Gang na Manhattanie. Pracował jako bramkarz i barman w barze na Coney Island, którego właścicielem był gangster Frankie Yale. Miał przydomek „Scarface”, którego nie znosił. Blizna na policzku była „pamiątką” po bójce w jaką się wdał. W 1918 Capone ożenił się z Mae Coughlin. Para była razem aż do śmierci Capone. Mieli jednego syna, Sonny’ego.
W 1920 roku Al Capone przeniósł się do Chicago. Niektórzy twierdzili, że zrobił to, aby uciec przed konkurencyjnym gangiem, a inni, że został zwerbowany przez innego gangstera, Johnny’ego Torrio. W Chicago faktycznie dołączył do grupy kierowanej przez Torrio. Capone zajmował się przemytem alkoholu, hazardem i sprawował nadzór nad dochodami z prostytucji. Kiedy Torrio przeszedł na emeryturę w roku 1925 (po tym, kiedy ktoś próbował go zabić), Al Capone, dzięki swoim zdolnościom, znajomościom i przebiegłości, zajął, de facto, jego miejsce.
Od 1919 roku trwała w Stanach Zjednoczonych prohibicja, czyli zakaz warzenia i dystrybucji alkoholu. Był to niezwykle dochodowy czas dla wszelkich grup przestępczych. Al Capone wykorzystał odpowiedni moment i zbił fortunę na nielegalnym alkoholu. Capone był na szczycie listy „najbardziej poszukiwanych” przez FBI gangsterów aż do 1930 roku.
Al Capone stał się królem przestępczości w Chicago, unicestwiając swoich konkurentów w wielu gangsterskich bitwach oraz zlecając zabójstwa. Najsłynniejszym morderstwem była masakra w dniu świętego Walentego w 1929 roku, kiedy ludzie Capone zastrzelili jego siedmiu rywali. To wydarzenie nadało rozgłos osobie Capone – stał się sławny w całym kraju.
Chociaż kontrolował kryminalne imperium i kazał zabijać w wielu swoich wrogów, Al Capone przez lata zdołał unikać organów ścigania, płacąc łapówki policji i urzędnikom oraz grożąc świadkom. Pierwszy wyrok skazujący Capone zapadł w maju 1929 roku, po tym gdy aresztowano go za noszenie ukrytej broni (wracał wówczas, że spotkania w Atlantic City – słynnego spotkania amerykańskich szefów mafii). Capone został skazany na rok więzienia, lecz zwolniono go w marcu 1930 roku. Policja jednak nie przestała go ścigać. Capone został określony wrogiem publicznym nr 1.
Wśród najbardziej zatwardziałych wrogów Capone był agent federalny Elliot Ness, który kierował zespołem oficerów znanych jako „Nietykalni” (pod tym tytułem Brian de Palma stworzył film, który opowiada historię pościgu za Capone), ponieważ nie można było ich skorumpować.
Ness rozbijał niewielkie biznesy Capone (głównie przemyt alkoholu), ale nie udało mu się powiązać osoby gangstera z tymi przestępstwami. Udało mu się udowodnić dopiero niepłacenie podatków i właśnie za to, 17 października 1931 roku, Al Capone został skazany na 11 lat więzienia i ukarany grzywną w wysokości 50 tysięcy dolarów. Był to do tamtej pory najsurowszy wyrok wydany za oszustwa podatkowe.
Capone zaczął odsiadywać swój czas w więzieniu w Atlancie, ale wkrótce został przeniesiony do aresztu o zaostrzonym rygorze na wyspie Alcatraz w kalifornijskiej Zatoce San Francisco. Wyszedł na wolność na początku 1939 roku za dobre sprawowanie. Ostatni rok więzienia spędził więziennym szpitalu chorując na syfilis.
Do końca życia zmagał się z problemami zdrowotnymi. Al Capone zmarł w 1947 roku w wieku 48 lat w swoim domu w Palm Island na Florydzie. Al Capone został pochowany na cmentarzu Mount Olivet w Chicago, w pobliżu grobów ojca i jednego z braci. W 1950 rodzina Capone przeniosła szczątki trzech mężczyzn na cmentarz Mount Carmel w Hillside w stanie Illinois.
Czytaj też:
Meyer Lansky. Gangster z Polski, hazard i KubaCzytaj też:
Oriana Fallaci. Dziennikarski wróg islamu numer jedenCzytaj też:
Dag Hammarskjöld – jak zginął szef ONZ i kto za to odpowiada