Wojna obronna rozpoczęła się wraz z atakiem Niemiec na Polskę 1 września 1939 roku. Działania zbrojne trwały do 6 października. Ostatnim starciem była bitwa pod Kockiem, która rozegrała się w dniach 2-6 października.
Pierwsze oddziały Polskich Sił Zbrojnych zaczęto tworzyć już we wrześniu 1939 roku we Francji (pod nazwą Armia Polska we Francji). W 1940 roku liczba polskich żołnierzy we Francji sięgała już 85 tysięcy. Po zajęciu Francji przez Niemców polscy żołnierze zostali ewakuowani do Wielkiej Brytanii i Palestyny.
Polacy walczyli w wielu miejscach na froncie zachodnim i wschodnim. Nasi rodacy byli cenieni przez sojuszników, a dowódcy wsławili się na polach bitew umiejętnościami i bohaterstwem.
QUIZ: Polscy dowódcy na frontach II wojny światowej
Więcej:
W marcu 1939 roku Stanisław Kopański został powołany na stanowisko szefa Oddziału III Operacyjnego Sztabu Głównego Wojska Polskiego. We wrześniu, po rozpoczęciu II wojny światowej, Kopański znalazł się na stanowisku szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Naczelnego Wodza. Po ataku Związku Sowieckiego na Polskę, razem z Naczelnym Dowództwem Kopański przeszedł granicę z Rumunią i przedostał się do Francji. 2 kwietnia 1940 roku Naczelny Wódz, generał Władysław Sikorski, mianował Kopańskiego dowódcą Brygady Strzelców Karpackich.
Czytaj też:
Stanisław Kopański. Nieco zapomniany, polski bohater spod Tobruku
We Francji generał Maczek został dowódcą lekkiej brygady pancernej w Sainte-Cécile. W tym czasie czynił starania odtworzenia 10. Brygady Kawalerii Pancernej, co udało się zrobić do czerwca 1940 roku. Wtedy Maczek na czele swojej jednostki ruszył na front do Szampanii. Niepowodzenia w okolicach Montbard sprawiły, że ostatecznie Maczek i 1500 jego ludzi zostało zmuszonych do zniszczenia sprzętu i przebiciu się do Marsylii. Stamtąd generał Maczek wyjechał do Szkocji. Aby nie został rozpoznany przez Niemców, podróżował w stroju Araba. Do Wielkiej Brytanii dotarł 21 września 1940 roku. W lutym 1941 roku utworzono tam 1. Dywizję Pancerną, której dowództwo objął Stanisław Maczek.
Czytaj też:
Stanisław Maczek. Legendarny dowódca 1. Dywizji Pancernej
Pozycja Sosnkowskiego z czasem słabła. Był niechętnie widziany przez opozycje polską w Londynie, nie chcieli go na stanowisku Naczelnego Wodza Brytyjczycy oraz Sowieci. Choć Sosnkowskiego popierali tacy wpływowi ludzie, jak Władysław Raczkiewicz, Ignacy Matuszewski czy Stanisław Cat-Mackiewicz, nie polepszyło to znacznie jego sytuacji.
3 lipca 1944 roku w czasie rozmowy z Mikołajczykiem i generałem Marianem Kukielem, Sosnkowski wypowiedział się ostro przeciwko wybuchowi powstania, uzasadniając jego sens tylko w przypadku współdziałania z Sowietami. Jeśli ZSRS nie przyjdzie Warszawie na pomoc, powstanie zakończy się, jego zdaniem, niczym więcej jak rzezią ludności. Kilka dni później Sosnkowski wyjechał do Włoch, gdzie odwiedził żołnierzy 2. Korpusu Polskiego i rozmawiał z generałem Andersem.
Czytaj też:
Bezkompromisowy bohater. Gen. Kazimierz Sosnkowski – wojna i emigracja
Więcej QUIZÓW:
Czytaj też:
QUIZ: Żołnierze Niezłomni. Czy wiesz o nich wszystko?Czytaj też:
QUIZ: Armia Krajowa. Sprawdź, czy wiesz o niej wszystkoCzytaj też:
QUIZ: Najlepszy prezydent USA? Ronald Reagan - sprawdź, ile o nim wiesz