Claude Lévi-Strauss sformułował pojęcie relatywizmu kulturowego: żadna kultura nie dysponuje kryterium absolutnym, które uprawniałoby ją do przyznawania „wyższości” lub „niższości” wytworom innej. Natomiast każda kultura musi to robić sama wobec siebie, ponieważ jej członkowie są zarazem obserwatorami i podmiotami działań. Zarówno Europejczycy, jak i Japończycy uważają, że są lepsi niż inni.

Według japońskiego kalendarza Kōki mija właśnie 2684 r. cesarstwa, a 11 lutego przypada „narodowe święto założenia”, z czego wynika, że oficjalnie Japonia została założona 11 lutego 660 r. p.n.e. Możemy uznać taką narrację tylko wówczas, jeśli uwierzymy, że pierwszy japoński cesarz Jimmu był bezpośrednim potomkiem bogini Amaterasu, a Popiela zjadły myszy.

Mieszko i Kinmei

Wyspy Japońskie zostały zajęte przez przybyszów z Azji, wywodzących się z kręgu kultury chińskiej. Zbliżone do chińskiej są religia japońska, japońskie pismo, a i historię starożytnej Japonii znamy niemal wyłącznie z chińskich kronik. Przybysze stopniowo opanowywali kolejne wyspy, a w VI w. władzę nad nimi sprawował Kinmei, odpowiednik późniejszego o 400 lat Mieszka I. Obaj byli pierwszymi władcami, co do których istnienia nie ma wątpliwości; obaj zadecydowali o kształcie religijnym swojego państwa – Kinmei przedłożył buddyzm ponad starą wiarę wywodzącą się z Chin.