Badania w okolicach Wielunia w miejscowości Dąbrowa prowadzone są przez archeologów z Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego, studentów archeologii oraz wolontariuszy będących absolwentami wydziału. Pracami kieruje prof. Radosław Janiak.
Wyjątkowe znalezisko
To już kolejne badania archeologiczne prowadzone przez łódzkich naukowców w tym miejscu. Archeolodzy badają starożytne cmentarzysko kultury łużyckiej. W trakcie wykopalisk spod ziemi wydobyto siedem popielnic, czyli naczyń do przechowywania prochów zmarłego (ludność należąca do kręgu kultury łużyckiej praktykowała na ogół pochówki ciałopalne) oraz naczynia. Znaleziono też miejsce jednego pochówku jamowego.
Badacze zauważają, że znajdujące się pod Wieluniem cmentarzysko było użytkowane od czasu młodszej epoki brązu, czyli w latach około 1100-900 p.n.e., do wczesnej epoki żelaza, którą datuje się na 800-400 lat p.n.e. Prócz popielnic znaleziono tam także liczne przedmioty z brązu i żelaza, niestety trudne do identyfikacji z racji, iż obrzędy pogrzebowe kultury łużyckiej polegały na spaleniu ciała wraz z darami grobowymi. Całe stanowisko zostało też z czasem mocno zniszczone, także przez nowożytne techniki uprawy roli. „W przypadku jednej z popielnic, datowanej na wczesną epokę żelaza, wśród przepalonych kości ludzkich odkryto, co stanowiło swego rodzaju wyjątek, dobrze zachowaną żelazną szpilę z łabędzią szyjką, fragment zakończenia naszyjnika z brązu oraz skręt z drutu brązowego”. – czytamy na stronach Uniwersytetu Łódzkiego.
Wszystkie popielnice oraz przedmioty zostały zabezpieczone i przekazane do dalszych badań. Zajmą się nimi teraz archeolodzy oraz antropolodzy.
Kultura łużycka
Kultura łużycka należała do kręgu kultur pól popielnicowych. Sama dzieliła się na wiele grup różniących się między sobą pewnymi elementami w zakresie obrządków pogrzebowych, formami osadnictwa czy zdobieniem ceramiki.
Rozwój kultury łużyckiej datuje się na 1700-400 lat p.n.e. (starsza epoka brązu i młodsza epoka żelaza). Zasięg kultury łużyckiej to, jak współcześnie się przyjmuje, dzisiejsze tereny Polski oraz obszar Wołynia, północno-zachodnia i środkowa Słowacja, północne i środkowe Morawy, północna część Czech, Saksonia, Łużyce, wschodnia Turyngia oraz wschodnia Brandenburgia.
Charakterystycznym elementem kultury łużyckiej jest istnienie osad typu biskupińskiego (Biskupin to najlepszy, znany powszechnie przykład ówczesnej architektury). Możliwe, że budowa grodów była odpowiedzią na ataki z zewnątrz, np. najazd Kimerów czy Scytów. Dzięki badaniom archeologicznym wiadomo, że mieszkańcy terenów dzisiejszej Polski z kręgu kultury łużyckiej pośredniczyli m.in. w handlu bursztynem pomiędzy północą a południem Europy (w pewnym okresie nawet zdominowali ten szlak handlowy).
Wyróżniającą elementem kręgu kultury łużyckiej był obrządek pogrzebowy. Praktykowano na ogół pochówki ciałopalne popielnicowe. Zmarli byli chowani na używanych przez nawet setki lat cmentarzyskach (nie naruszono pochówków starszych). Nie była to jednak jedyna forma grzebania zmarłych. Czasami stosowano też pochówki mogiłowe, kurhanowe, a nawet szkieletowe (szczególnie w części dzisiejszej Małopolski i na Górnym Śląsku).
Społeczności należące do kultury łużyckiej prowadziły osiadły tryb życia. Zajmowano się głównie uprawą ziemi oraz hodowlą zwierząt, choć ważne miejsce w funkcjonowaniu niektórych grup zajmował też handel. Początkowo w kulturze łużyckiej dominowało tworzenie osad otwartych, głównie niedaleko jezior, rzek i potoków. Z czasem powstawać zaczęło coraz więcej grodów. Najsłynniejszym z nich jest Biskupin datowany na 738-737 rok p.n.e. Prócz Biskupina grody istniały również m.in. w Smuszewie, Jankowie czy Kruszwicy.
Czytaj też:
Archeologiczne odkrycie stuleciaCzytaj też:
Wyjątkowe odkrycie w Lublinie. Czy znaleziono średniowieczną basztę?Czytaj też:
Niespotykane znalezisko. Miecz mający 3 tys. lat zachował się niemal nienaruszony