Lista zamordowanych i poległych lekarzy uczestników powstania warszawskiego liczy kilkaset nazwisk, łącznie z tymi, którzy kształcili się na lekarzy. Byli przedstawicielami elity inteligenckiej Polski, których utraciła ona wskutek celowej polityki niemieckiej i sowieckiej podczas drugiej wojny światowej. Były to straty niewymierne. Jednak – jak według świadectwa Sadowskiego – mówił prof. Edward Loth swoim kolegom ze środowiska lekarskiego: „Każda wojna niesie wielkie zniszczenie kultury i ludzi. Naród jednak nawet pobity nie zginie. Wyobraźcie sobie, że naród polski to łączka, na którą wpędzono bydło. Bydło łączkę tratuje i żre. Wiele ździebełek zginie, ale łączka przecież znowu odrośnie. Każdy z nas jest takim ździebełkiem. Wielu z nas zginie, ale naród nigdy”.

*

W ostatnich dniach obrony Starego Miasta rozpoczęła się ewakuacja jego obrońców do Śródmieścia – jedyną możliwą drogą, prowadzącą kanałami. Rzadziej wykorzystywano trasę na Żoliborz, dokąd w nocy z 28 na 29 sierpnia 1944 r. wyruszyła grupa kilkudziesięciu rannych powstańców i cywilów: „Gdzieś w okolicy Dworca Gdańskiego spotykamy na trasie burzowiec, wielki kanał, w którym jest bardzo silny prąd wody, zdolny przewrócić człowieka [...]. Zbliża się północ. Wychodzimy gęsiego i udajemy się pojedynczo do włazu. Reflektory niemieckie co chwila oświetlają teren. Strzelanina trwa bez przerwy [...]. Pierwszy wszedł łącznik, za nim drugi [...], doktor Zbarski, ja [...]. Woda, prawie ciepła, brudna i śmierdząca, sięga do pasa [...]. Zbliżamy się do Dworca Gdańskiego. Tu czeka nas ten burzowiec, a przy nim Niemcy. Cisza. Wtem pech, cholera! Dziecko zaczęło płakać, że słychać je chyba na drugim końcu Warszawy. Jesteśmy zgubieni [...]. Stajemy. W burzowcu zrobiło się widno. Niemcy otworzyli włazy, a więc obserwują nas. Powoli przeszedł jeden łącznik, drugi z dzieckiem, jego żona i jeszcze jeden. Cisza. Idzie Zbarski [...]. Wszedł do burzowca, chwycił linę, idzie. Jest już na środku, wchodzi do następnego kanału. Teraz wchodzę ja [...]. Gdy znalazłem się pod włazem, poczułem silne uderzenie w głowę [...]. Zaraz potem kanonada, wybuchają granaty [...]. Leżę na doktorze Zbarskim, który ma rozerwany brzuch i już nie żyje. Dostał granatami. Tymi, które odbiły się od mojej głowy i przy nim eksplodowały”.

Tak śmierć Mariana Zbarskiego, absolwenta medycyny Uniwersytetu Warszawskiego, żołnierza batalionu „Pięść” Zgrupowania „Radosław”, opisał jej świadek, Cyprian Sadowski „Skiba”, szef służby sanitarnej Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej.