Wileński dominikanin, o. Korzeniecki, żyjący na przełomie XVIII i XIX w., bardzo bolał nad wymazaniem Rzeczypospolitej z mapy Europy. W kazaniach często wspominał utraconą ojczyznę. Został z tego powodu osadzony w areszcie domowym w swojej celi przez władze rosyjskie.

W 1819 r., gdy modlił się, by Polacy pozostali wierni religii katolickiej i nie ulegli prawosławiu, objawił się mu mężczyzna w szatach zakonu jezuitów. Był to Andrzej Bobola. Nieprzypadkowo to on właśnie pojawił się w celi dominikanina, został bowiem zamordowany w 1657 r. na Polesiu przez prawosławnych Kozaków, tępiących jezuitów, którzy nawracali ludność wschodnich ziem Rzeczypospolitej na obrządek unicki. Dominikanin usłyszał głos: „Otóż jestem, Ojcze Korzeniecki, jestem ten, którego pomocy wzywałeś. Otwórz okno i popatrz, a zobaczysz dziwy, jakich nie widziałeś i o jakich nie słyszałeś”. Okno w celi wychodziło na ogródek klasztorny, lecz gdy dominikanin otworzył je, ujrzał zupełnie coś innego: wielką równinę, na której zacięty bój toczyli Rosjanie, Turcy, Francuzi, Anglicy, Austriacy i Prusacy. „Kiedy po tej wojnie, której obraz widziałeś – powiedział Bobola – nastąpi pokój, wtedy Polska dźwignie się z niewoli, a ja będę jej pierwszym patronem” (G. Augustynik, „Mała sybilla polska, czyli przepowiednie różnych pobożnych mężów”). Proroctwo to zostało opublikowane w 1854 r. przez pismo „La Civilita Cattolica”, rok po beatyfikacji Boboli przez papieża Piusa IX, a przedrukowano je ponad 20 lat później w książce „Mała sybilla polska”.

Korzeniecki obawiał się jednak, że zarówno postać Boboli, jak i wizja wojny jest złudzeniem, dlatego też poprosił przybysza o materialny znak jego obecności. Bobola położył dłoń na stole i pozostawił na nim jej odcisk, „co na drugi dzień wszyscy Ojcowie i Bracia sprawdzili, a ksiądz Grzegorz Felkierzamb Jezuita w Połocku rozgłosił to całemu katolickiemu światu, oczekującemu spełnienia się proroctwa” (G. Augustynik).

W II Rzeczypospolitej Andrzej Bobola, uznany za proroka wskrzeszenia Polski, został odznaczony w 1938 r. Krzyżem Niepodległości. W tym samym roku kanonizował go papież Pius XI, a Jan Paweł II ogłosił świętego patronem Polski.