Z tego powodu między mieszczanami powstały osobne bractwa dla ćwiczenia się w celnem strzelaniu z łuków, a później, gdy nastała broń palna, z rusznic” (Z. Gloger, „Encyklopedia Staropolska Ilustrowana”). Sport ten zyskał szczególną popularność w krajach niemieckich i w Szwajcarii. W drugiej połowie XIV stulecia założono w Lucernie pierwszy klub strzelecki. Ale i w Polsce bogatsi mieszczanie posiadali prywatną broń palną przynajmniej od XV w. Z początku używano łuków, kusz i odprzodową gładkolufową długą broń palną: lontowe i kołowe arkebuzy. Potem upowszechniły się także muszkiety, w strzelaniu z których doskonalili się m.in. członkowie milicji miejskich.
Lepsza jakość broni oraz prochu, w połączeniu z wynalezionym w pierwszej połowie XVI w. zamkiem kołowym, zwiększyła możliwości strzelectwa precyzyjnego. Nowy zamek, droższy i bardziej skomplikowany od lontowego, umożliwiał strzelcowi skoncentrowanie się na celowaniu i nie powodował wstrząsu przy ściąganiu spustu.
Dalsze rozpowszechnianie artykułu tylko za zgodą wydawcy tygodnika Do Rzeczy.
Regulamin i warunki licencjonowania materiałów prasowych.