Ignacy Daszyński od najmłodszych lat przejawiał pragnienia odtworzenia niepodległego i suwerennego państwa polskiego. Należał on do pokolenia twórców niepodległości Polski, pokolenia, któremu dane było wybić się na niepodległość i zrealizować marzenia kilku generacji swych poprzedników, bezskutecznie walczących o przywrócenie wolności narodowej. Zanim jednak stanął w pierwszym szeregu wybitnych polityków i mężów stanu Polski odrodzonej, przeszedł długą, trudną drogę.

Pochodzenie

Wywodził się ze środowiska spauperyzowanej szlachty polskiej z kresów dawnej Rzeczypospolitej, z rodziny urzędniczej, niegdyś drobnoszlacheckiej z czasem jednak tracącej majątek i uprzywilejowaną pozycję społeczną. Często wypominano mu szlacheckie pochodzenie i sprzeniewierzenie się rodzinnym koneksjom, poprzez przystąpienie do nowego ruchu społecznego − socjalistycznego i zwalczanie ziemiaństwa oraz kultury szlacheckiej.

Po uzyskaniu mandatu w krakowskim okręgu wyborczym Daszyński stanął na czele socjalistycznego klubu parlamentarnego − Związku Polskich. Zasiadał także w komisjach sejmowych: konstytucyjnej i spraw zagranicznych, przewodnicząc tej ostatniej w okresie poprzedzającym powstanie Rady Obrony Państwa w lipcu 1920 roku.

Daszyński pragnął zapewne podnieść poziom kultury politycznej społeczeństwa i odradzającego się parlamentaryzmu polskiego. Ale też dawały o sobie znać przeżycia i zmagania w dotychczasowej pracy partyjnej i publicznej. Z łatwością można było dostrzec niekorzystne zmiany w jego wyglądzie, wyraźnie się postarzał, pomimo młodego jeszcze wieku przypominał wręcz starca. Wkrótce zresztą poważnie się rozchorował, co wyłączyło go na kilka lat z czynnego życia politycznego. Nadal jednak pełnił różne wysokie funkcje partyjne i państwowe.

Mąż stanu

Ignacy Daszyński promował rozwiązania ustawodawcze w dziedzinie stosunków pracy i ubezpieczeń społecznych, toteż dzięki poparciu Witosa i jego klubu parlamentarnego Sejm Ustawodawczy uchwalił między innymi ustawy o czasie pracy, gwarantujące ośmiogodzinny dzień pracy, oraz o ubezpieczeniach społecznych, o ochronie lokatorów, o rozjemstwie pracowniczym, o urlopach itp.

Daszyński będąc wicepremierem kierował również nowo utworzonym przy Prezydium Rady Ministrów Biurze Propagandy Zagranicznej Polskiej. Mobilizował środowiska robotnicze do obrony niepodległości państwa, wyciszenia nastrojów radykalnych i żądań socjalnych oraz poprawienia obrazu Polski w opinii zachodnioeuropejskiej, szczególnie socjaldemokratycznej. Daszyński po zawarciu traktatu pokojowego z Rosją i uchwaleniu konstytucji marcowej, w której opracowaniu odegrał również znaczącą rolę, wyraźnie ograniczył pole swej aktywności.

Na zmniejszenie aktywności Daszyńskiego po 1921 roku wpłynęły niewątpliwie, nasilające się kłopoty zdrowotne i ogólne osłabienie organizmu. Do czynniejszego życia politycznego powrócił dopiero w końcu 1925 roku. W listopadzie wybrano go wicemarszałkiem sejmu. Ogłosił również wówczas broszurę „Wielki człowiek w Polsce”. Szkic psychologiczno-polityczny, w której oddał hołd Józefowi Piłsudskiemu, jako współtwórcy niepodległości i demokracji polskiej. Po zamachu majowym znacząco ograniczył swoją aktywność. Ignacy Daszyński zmarł w 1935 roku.

Czytaj też:
Jak za dawnych lat. Mozaika wyznaniowa II RPCzytaj też:
Człowiek Piłsudskiego do zadań specjalnych. Pokrętne losy Wacława Kostka-BiernackiegoCzytaj też:
Jak rozwijała się gospodarczo II Rzeczpospolita? Kilka ciekawostek