W 1929 r. z wydzielonej części Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych utworzono Szefostwo Broni Pancernej. Decyzja związana była z rozwojem konstrukcyjnym czołgów za granicą i postępem prac koncepcyjnych dotyczących ich użycia. Broń pancerna miała zostać uwzględniona w procesie modernizacji Wojska Polskiego. Jednak zdobywający dopiero doświadczenie krajowy przemysł zbrojeniowy nie był w stanie zaprojektować i wyprodukować od podstaw nowoczesnego wozu bojowego. Punktem wyjścia musiały stać się konstrukcje obce.

W latach 30. podstawą polskiej broni pancernej stało się kilkaset tankietek TK-3 i TKS, nazywanych – nieco na wyrost – czołgami rozpoznawczymi.